tag:blogger.com,1999:blog-85806667733955250632024-02-18T17:50:28.986-08:00έσωθεν ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-Ρένα Κομνηνούχεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.comBlogger104125tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-58871175951714875952021-01-22T12:47:00.006-08:002021-01-23T11:17:23.086-08:00W.REICH, ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΘΩΡΑΚΙΣΗ - ΘΕΜΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗΣ<p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDxLj4lADtGEIpzaBmTnP8a9FcamDOMwB9KZf3v8AV-LA0X7c1pLQvnFRiQxyMBRLrFm-WVyNEFJVEO7KvxSqRLW6T2so-yNTpAox0ySB6Ea-PAHAK6pD4Rn22X5L3mm8S_Al3nUZQ6eE/s564/268222d91ef9405535ca6a5db1009a37.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDxLj4lADtGEIpzaBmTnP8a9FcamDOMwB9KZf3v8AV-LA0X7c1pLQvnFRiQxyMBRLrFm-WVyNEFJVEO7KvxSqRLW6T2so-yNTpAox0ySB6Ea-PAHAK6pD4Rn22X5L3mm8S_Al3nUZQ6eE/s320/268222d91ef9405535ca6a5db1009a37.jpg" /></a></span></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /> Όταν έχω την υποστήριξη που χρειάζομαι μπορώ να κινηθώ στον κόσμο με ανεξαρτησία. Παιδιά που θέλουν να παίζουν πιο μακριά από τους γονείς τους, αρκεί να τους βλέπουν. <b>ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ.</b><br />"Με είδες στην κούνια μπαμπά;" Η υποστήριξη είναι πολύ σημαντική, ωστόσο όχι όπως στο στοματικό στάδιο. Κρατάς το παιδί όχι από το χέρι αλλά με την προσοχή σου και με την επίγνωση της εμπειρίας του παιδιού.</span><p></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Σ' αυτή τη φάση το παιδί μαθαίνει για τους άλλους. Μέσα από το παιχνίδι, αναπτύσσουμε μια αίσθηση του "νοητικού χώρου", του εσωτερικού χώρου και αντιλαμβανόμαστε ότι και άλλοι άνθρωποι έχουν επίσης κι αυτοί εσωτερικό κόσμο. Έτσι, μαθαίνουμε την <b>διαπροσωπική πραγματικότητα. </b></span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Αν όμως δεν μας παίζουν οι μεγάλοι, δεν μας επιτρέπουν να είμαστε στο κέντρο ενός χαρούμενου, μέσα από το παιχνίδι, διαπροσωπικού χώρου επειδή είναι κουρασμένοι, ή επειδή π.χ. "Θα κάνεις αυτό που λέω/θέλω", ή επειδή θέλουν από ενδιαφέρον να μας επαναφέρουν σε μια πραγματικότητα "Δεν το εννοείς αγάπη μου, έτσι δεν είναι; Και βέβαια δεν στενοχωριέσαι. Μπράβο! Γενναίο παιδί!" τότε πληγώνεται η καρδιά. <b>Παγώνει, συστέλλεται, μουδιάζει, βλάπτεται η γνωστική ανάπτυξη, δεν μαθαίνουμε την ύπαρξη των άλλων, να συμπονούμε. </b>Τέλ</span><span style="font-family: verdana; font-size: large;">ος,</span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;">παραιτούμαστε </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">από την όποια προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους ανθρώπους (ο άλλος θα μας ακούσει, θα δει ή θα αγγίξει την πραγματικότητά μας).</span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τότε καταφεύγουμε είτε:<br />α. <b>να επιβληθούμε</b> στον άλλον είτε με την <b>σωματική βία είτε με την πειθώ</b><br />β.να τον <b>ξελογιάσουμε</b> και να τον <b>χειραγωγήσουμε</b>.<br />Κάτω και από τις δύο στρατηγικές βρίσκεται η βασική έλλειψη πίστης ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι πραγματικοί και ότι έχουν αισθήματα και ανάγκες, ότι βιώνουν πόνο κι ευχαρίστηση. (Κατάσταση ψυχοπάθειας: αν οι άλλοι είναι ανδρείκελα, εμείς ελεύθερα μπορούμε να τους ξεγελάσουμε, να τους πληγώσουμε, ακόμα και να τους σκοτώσουμε).</span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Οι άλλοι είναι ανδρείκελα αφού κι εμάς μας χρησιμοποίησαν σαν ανδρείκελα. Οι άλλοι δεν πίστεψαν την δική μας πραγματικότητα. 'Ετσι, παίρνουμε εκδίκηση, χωρίς να μας ικανοποιεί, γιατί δεν ικανοποιείται <b>η από κάτω επιθυμία της ενσυναίσθησης, της συμπόνιας, εγκάρδιας επαφής, της αναγνώρισης των αναγκών μας. </b>Αφού αρνούμαστε την επιθυμία για όλα αυτά, το μόνο που μας μένει είναι να κρυφτούμε πίσω από έναν ψεύτικο εαυτό, που το παίζει καλός, αλλά μέσα του λέει: "σκάσε, μη δείχνεις τίποτε, κάτω το κεφάλι για να είσαι ασφαλής."</span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">ΣΤΟ ΣΩΜΑ φαίνεται με φούσκωμα του πάνω κορμού-σχήμα στρατηγού. Το σώμα πλαδαρό και στο πρόσωπο ένα σαρδόνιο χαμόγελο. </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;">Σαν τον Μουσολίνι.</span></p><p><b style="font-family: verdana; font-size: large;">Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΓΚΤΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ</b><br /><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">μπορεί να μας φέρει σε ηγετική θέση, με την ικανότητα να παίρνουμε την ευθύνη μιας ομάδας και των αναγκών της. Γινόμαστε υπέροχοι οικοδεσπότες, η καρδιά των πάρτι, θυμόμαστε το όνομα όλων των ανθρώπων, τι φαγητό τους αρέσει, είμαστε χαρισματικοί διασκεδαστές, κάνουμε τον κόσμο να γελάει. </span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το τραύμα στην καρδιακή θωράκιση είναι βαθύ: άνθρωποι που η ενέργειά τους συγκεντρώνεται στην καρδιά, μεγάλες καρδιές, με ικανότητα για μεγάλη έκφραση, ικανότητα να φροντίζουν τους άλλους, να έχουν όλο τον κόσμο στα χέρια τους. <b>Το μόνο που τους είναι δύσκολο είναι να φροντίζουν τον εαυτό τους:</b> να ισορροπήσουν το μεγαλείο </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;">τους </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">τολμώντας να νιώσουν μικροί.</span></p>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-38196240074287943902021-01-22T05:58:00.026-08:002021-01-22T06:31:03.637-08:00W. REICH, ΣΤΟΜΑΤΙΚΗ ΘΩΡΑΚΙΣΗ - ΘΕΜΑΤΑ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ<span face=""trebuchet ms" , sans-serif" style="font-size: large;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidAPMx04E71R6mqYv56rBMWF2y4yLNWt-hMl0PAYoTPHdT9mUU78mcochTVPA3Ei0Bv4YZFIGUq4LAp5AbSfiv5Ygw_0uJTpBDy8TmG-GNkRPyhADaWOB7l94K0r4U948uV2auK7shF6g/s724/1dec12ad167c9092c6a1a80329909cad.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="724" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidAPMx04E71R6mqYv56rBMWF2y4yLNWt-hMl0PAYoTPHdT9mUU78mcochTVPA3Ei0Bv4YZFIGUq4LAp5AbSfiv5Ygw_0uJTpBDy8TmG-GNkRPyhADaWOB7l94K0r4U948uV2auK7shF6g/s320/1dec12ad167c9092c6a1a80329909cad.jpg" /></a></div></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>Η πρώτη εμπειρία που συνδέεται με το στόμα </span><span>είναι το στήθος (θηλασμός) ή το μπιμπερό. Εμπειρία βαθιάς ευχαρίστησης, το πιο κοντινό στο να επιστρέψουμε στη μήτρα της μητέρας και να ενωθούμε και πάλι με το σώμα της. Η χαλαρή αυτή αίσθηση διατηρείται με το πιπίλισμα του αντίχειρα, τις κουβερτούλες παρηγοριάς κ.λ.π.</span></span><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Είναι σημαντικό σημείο της ενήλικης ευδαιμονίας μας.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Αν όλα πάνε καλά, μεγαλώνουμε με την ασφαλή πεποίθηση ότι το σύμπαν μπορεί να μας θρέψει και να μας υποστηρίξει.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br />Μερικές φορές, η διαδικασία απογαλακτισμού και θρέψης του παιδιού διαταράσσεται. Εκπέμπεται το μήνυμα: <br /><b>"Τάισέ με, κράτησέ με".</b></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Υπάρχει συχνά μια αίσθηση σωματικής αδυναμίας: Ένα αδύνατο, σαν κλωστούλα σωματάκι, όπως το χορτάρι που δεν το βλέπει ο ήλιος. Συνήθως υπάρχει μια επιθετικότητα και μια πικρία του τύπου:</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><b>"Γιατί δεν με φροντίζουν οι άνθρωποι;"</b></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><b>"Πώς νομίζουν ότι μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου σ' αυτόν τον ψυχρό, απαίσιο κόσμο;"</b></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><b>"Δεν μπορούν να δουν πόσο σημαντικός είμαι;"</b><br />Επίσης υπάρχει η τάση να κάνουμε απεργία. Να αποσύρουμε δηλαδή την ενέργειά μας από τη ζωή, ελπίζοντας να δει ο κόσμος πόσο άδικος είναι που μου συμπεριφέρεται έτσι. Πείσματα - Κρατάω γινάτι.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>Η στοματική θωράκιση εμφανίζεται </span><span>στις περιοχές του στόματος και του σαγονιού και περιλαμβάνει και τον ήχο: το κλάμα, τους λυγμούς, τις κραυγές, τους αναστεναγμούς, τις τσιρίδες, το γέλιο.</span></span><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">Δημιουργείται </span><span>όταν το παιδί:</span></span></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">#σταματά από το να πει αυτό που θέλει, να εκφραστεί λεκτικά,</span><br /><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">#το ταΐζουμε φαγητό που δεν θέλει να φάει,</span></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>#</span><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">όταν το μωρό δεν τρέφεται όταν πεινάει,</span></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">#απογαλακτίζεται βίαια ή πρόωρα, </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">#υπάρχει έλλειψη ζεστής επαφής κατά τον θηλασμό ή το τάισμα, </span><br /></span><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η ενέργεια τότε, που είναι να κινηθεί προς τα έξω, μπλοκάρεται.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">Ουσιαστικά πρόκειται για ματαιωμένη αγάπη και επιθυμία.</span><br /><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">Μπλοκάρονται και μετατρέπονται σε θυμό, με μίσος πίσω του, κάποιες φορές και με διάθεση να δαγκώσουμε, να γρυλίσουμε, να ξεσκίσουμε (ο λυκάνθρωπος μέσα μας).</span><br /><span face=""trebuchet ms" , sans-serif">Οι πιο μειλίχιοι, κρύβουν τον πιο πολύ θυμό.</span></span></div><div><span face=""trebuchet ms" , sans-serif"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Επίσης,</span></span></div><div><span face=""trebuchet ms" , sans-serif"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Η φωνή κλείνει εντελώς ή πεθαίνει ή γίνεται επίπεδη χωρίς χροιά.</span></span></div><div><span face=""trebuchet ms" , sans-serif"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></span></div><div><span face=""trebuchet ms" , sans-serif"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σφιχτά δόντια, στόμα αλά Κλιντ Ίστγουντ-ήσυχος, σιωπηλός τύπος.<br /><b>ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΩ - ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΩ - ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΩΣΩ - ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΕΣ!</b></span></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Κοκκίνισμα στο δέρμα, μεγάλη δυσκολία να νιώθω άνετα.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Κοφτερή γλώσσα> καταπιεσμένος θυμός.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μεγαλώνουμε με πολλές εκλογικεύσεις γιατί εξαρτόμαστε από τους άλλους.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μπορεί να τραυλίζουμε σαν αποτέλεσμα της αντίφασης, <b>ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ/ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ.</b> Όμοια μπορεί και σωπαίνουμε.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Κρύβουμε τον εαυτό μας με το να γινόμαστε κάτι το αντίθετο.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Γινόμαστε αυτοί που φροντίζουμε τους πάντες, ενώ η αγάπη απουσιάζει. Π.χ. κοινωνικοί λειτουργοί που "δεν αντέχονται". Που κάνουν αυτό που θα ήθελαν για τον εαυτό τους, το οποίο υποσκάπτεται όμως από την μνησικακία και την επιθετικότητά τους, εξ αιτίας της στοματικής θωράκισης. </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Νιώθουμε συχνά μοναξιά, κενό, κρύο. Άδειοι και μη ασφαλείς στον κόσμο.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν έχουμε ενέργεια να φέρουμε σε πέρας δουλειές. Δεν ολοκληρώνουμε.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν απολαμβάνουμε τη χαρά δημιουργικών δραστηριοτήτων όπως φαγητό, ποτό, ομιλία, φιλί, τραγούδι. Είτε δεν μας αρέσουν καθόλου, είτε το παρακάνουμε γεμίζοντας τον εαυτό μας με ότι βρούμε - φαγητό, ποτό, τηλεόραση, μουσική, ναρκωτικά, σεξ, ιδέες ή φροντίδες για τους άλλους.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Όταν αντίθετα η ενέργεια απελευθερώνεται, έχουμε όρεξη για ζωή, γούστο, ευχαριστιόμαστε πράγματα, έχουμε ευφράδεια λόγου, γνήσιο ενδιαφέρον για τη δικαιοσύνη, αποδοχή, φροντίζουμε τους άλλους νιώθοντας οι ίδιοι μια ασφάλεια μέσα μας. </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>Συμπτώματα: Ημικρανίες, προβλήματα με τα δόντια και τα ούλα, βήχας, συχνά κρυολογήματα.</span> </span></div></div>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-69368303192626395232020-03-09T01:29:00.003-07:002020-05-23T06:21:02.362-07:00"Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ".<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWetIObDd-ji2dRE2wAPsofkNPDDy35A18dbmIZpWRoJx5LR4obsgfRrHVUDXwcsQU3nSK9zvh70nqApzCWx9vAv-75NGpGSGqU93poQvd90FfesFr3PQQVgIRZgRaw6vYMZBoDkRKlvs/s1600/joshua-flint-thecircadiansummer_36x36oiloncanvas_joshuaflint.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="643" data-original-width="645" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWetIObDd-ji2dRE2wAPsofkNPDDy35A18dbmIZpWRoJx5LR4obsgfRrHVUDXwcsQU3nSK9zvh70nqApzCWx9vAv-75NGpGSGqU93poQvd90FfesFr3PQQVgIRZgRaw6vYMZBoDkRKlvs/s320/joshua-flint-thecircadiansummer_36x36oiloncanvas_joshuaflint.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">"Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ".</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">JOHN BRADSHOW</span></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">"Homecoming, reclaimingand championing your inner child".</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Περπατούσα ανάμεσα στα μέλη του ψυχολογικού εργαστηρίου μου ξαφνιασμένος από την ενεργητικότητά τους. Εκατό άνθρωποι σε ομάδες των έξι ή οκτώ ατόμων γέμιζαν το δωμάτιο. Κάθε ομάδα ήταν απομονωμένη, τα μέλη της κάθονταν πολύ κοντά και ψιθύριζαν το ένα στο άλλο. Ήταν η δεύτερη μέρα τους στο εργαστήρι και μπορούσες ήδη να διακρίνεις μια ζεστή ατμόσφαιρα ανάμεσά τους. Ωστόσο οι άνθρωποι αυτοί ήταν τελείως άγνωστοι μεταξύ τους πριν λίγο.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Πλησίασα μια ομάδα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Άκουγαν συνεπαρμένοι έναν γκριζομάλλη άντρα που διάβαζε το γράμμα που το μέσα του παιδί είχε γράψει στον πατέρα του: <br />«Αγαπημένε μου μπαμπά,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">θέλω να ξέρεις πως με πλήγωσες. Περισσότερο με τιμωρούσες παρά περνούσες το χρόνο σου μαζί μου. Θα είχα υπομείνει τις βουρδουλιές και τα χτυπήματα φτάνει να είχες διαθέσει το χρόνο σου για μένα. Επιζητούσα την αγάπη σου πιο πολύ απ’ όσο θα μπορούσα ποτέ να σου πω. Φτάνει να είχες παίξει μαζί μου ή να με είχες πάει κάποτε στο γήπεδο. Φτάνει να μου είχες πει ότι μ’ αγαπάς. Ήθελα να ενδιαφερόσουν για μένα...</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">»</span></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Σκέπασε τα μάτια του με τα χέρια του, η μεσόκοπη γυναίκα δίπλα του άρχισε να του χαϊδεύει τα μαλλιά, ένας άλλος άντρας τον ρώτησε αν ήθελε να τον κρατήσουν αγκαλιά...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Σε μια άλλη ομάδα μια κομψή γυναίκα στα εβδομήντα της διάβαζε το δικό της γράμμα:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">«Μητέρα, <br />ήσουν πολύ απασχολημένη με τη φιλανθρωπία. Ποτέ δεν είχες το χρόνο να μου πεις ότι μ’ αγαπάς. Με πρόσεχες μόνο όταν ήμουν άρρωστη ή όταν έπαιζα πιάνο κι έκανα εσένα περήφανη. Με άφηνες να έχω μόνο τα αισθήματα που σε ευχαριστούσαν. «Μέτραγα» μόνον όταν σε ευχαριστούσα. Ποτέ δε με αγάπησες για τον εαυτό μου. Ήμουν τόσο μόνη...»</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η φωνή της ράγισε κι άρχισε να κλαίει. Το τείχος της αυτοκυριαρχίας που είχε προσεκτικά υψώσει για εβδομήντα χρόνια άρχισε να καταρρέει μέσα από τα δάκρυά της. Μια έφηβη δίπλα, την αγκάλιασε, κάποιος της είπε ότι ήταν εντάξει που έκλαιγε, κάποιος άλλος την επαίνεσε για το κουράγιο της...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Μια άλλη ομάδα τώρα. Ένας τυφλός άντρας γύρω στα 25 διάβαζε το γράμμα του μέσα του παιδιού , γραμμένο με το σύστημα Μπράιγ:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">«Σε μισούσα που ντρεπόσουν για μένα. Που με κλείδωνες στο γκαράζ όταν δεχόσουν τους φίλους σου. Ποτέ δεν είχα αρκετό φαγητό. Πεινούσα τόσο πολύ. Ήξερα ότι με μισούσες γιατί σου ήμουν βάρος. Γελούσες και με γελοιοποιούσες όταν έπεφτα κάτω....»</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">................................</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i>Στην αρχή του εργαστηρίου παρότρυνα όλους να βγάλουν τη μάσκα και να βγουν απ’ τον κρυψώνα. Τους εξήγησα ότι αν κρατούσαν το πληγωμένο μέσα τους παιδί κρυμμένο, αυτό το πληγωμένο παιδί θα δηλητηρίαζε τη ζωή τους με ξεσπάσματα θυμού, υπερβολικές αντιδράσεις, συζυγικά προβλήματα, εξαρτήσεις, θα γίνονταν βλαβεροί γονείς και θα είχαν καταστροφικές και οδυνηρές σχέσεις....</i></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Αν η ανάπτυξη του παιδιού καθηλωθεί, αν τα συναισθήματά του καταπιεστούν, ιδιαίτερα το συναίσθημα του θυμού και του πόνου, τότε το άτομο θα ενηλικιωθεί έχοντας μέσα του ένα θυμωμένο, πληγωμένο παιδί. Αυτό το παιδί αναίτια θα <b>"μολύνει"</b> την ενήλικη συμπεριφορά του ατόμου.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Καταρχήν φαίνεται παράλογο ότι ένα μικρό παιδί μπορεί να συνεχίσει να ζει στο σώμα ενός ενήλικου. Αλλά αυτό ακριβώς λέω. Πιστεύω ότι αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο <b>"μέσα παιδί"</b> του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέχρι να διεκδικήσουμε και να προασπίσουμε εκείνο το παιδί, αυτό θα συνεχίσει να κάνει εκδραμάτιση και να μολύνει την ενήλικη ζωή μας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Πιο κάτω θα περιγράψω μερικούς από τους τρόπους με τους οποίους το πληγωμένο "μέσα παιδί" μολύνει τη ζωή μας, χρησιμοποιώντας την λέξη <b>contaminate</b>, που σημαίνει μολύνω.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Κάθε γράμμα αντιπροσωπεύει το σημαντικό τρόπο με τον οποίο το "μέσα παιδί" σαμποτάρει την ενήλικη ζωή μας:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>C</b>=co-dependence=<span style="color: #444444;"><b>ΣΥΝΕΞΑΡΤΗΣΗ</b></span>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>O</b>=offender behaviors=<b><span style="color: #444444;">ΒΑΝΑΥΣΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ</span></b>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>N</b>=narcissistic disorders=<span style="color: #444444;"><b>ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ</b></span>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>T</b>=trust issues=<span style="color: #444444;"><b>ΘΕΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ</b></span>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>A</b>=acting out/in behaviors=<b><span style="color: #444444;">ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΡΟΛΩΝ</span></b>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>M</b>=magical beliefs=<span style="color: #444444;"><b>ΜΑΓΙΚΗ ΠΙΣΤΗ</b></span>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>I</b>=intimacy dysfunctions=<b><span style="color: #444444;">ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑΣ</span></b>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>N</b>=nondisciplined behaviors=<b><span style="color: #444444;">ΑΠΕΙΘΑΡΧΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ</span></b>,<br /><b>A</b>=addictive/compulsive behaviors=<span style="color: #444444;"><b>ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ/ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ</b></span>,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>T</b>=thought distortions=<span style="color: #444444;"><b>ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ</b></span>, <b>E</b>=emptiness(apathy, depression)=<b><span style="color: #444444;">ΤΟ ΚΕΝΟ (ΑΠΑΘΕΙΑ, ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ)</span></b></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">..και θα τα παραθέσω ένα-ένα:</span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>1. ΣΥΝ-ΕΞΑΡΤΗΣΗ</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το να είσαι συν-εξαρτημένος σημαίνει να μην έχεις επαφή με τα δικά σου αισθήμτα, τις ανάγκες σου και τις επιθυμίες σου. Προσδιορίζεται σαν μία κατάσταση που χαρακτηρίζεται «από μια απώλεια ταυτότητας». Σκεφτείτε τα παρακάτω παραδείγματα: </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">* Η Π. ακούει το φίλο της να της μιλάει για την εξαντλητική του δουλειά. Εκείνο το βράδυδεν μπόρεσε να κοιμηθεί επειδή καταστεναχωρήθηκε με «το πρόβλημά του».Νιώθει τα αισθήματά του περισσοτερο από τα δικά της.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">* Ο αθλητικού τύπου άντρας της Κ. Τη ρωτάει αν θέλει να βγουν το βράδυ. Αυτή είναι άβουλη,τελικά λέει ναι. Τη ρωτάει που θέλει να πάνε. Λέει «δε με νοιάζει». Την πηγαίνει να δουν το φιλμ «Η επιστροφή του δολοφόνου με το τσεκούρι». Πέρασε άσχημα. Του κάνει μούτρα και τον κρατάει σε απόσταση για μια βδομάδα. Όταν τη ρωτάει τι συμβαίνει αυτή απαντάει «Τίποτε».</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">* Η Χ. είναι μια γλύκα. Όλοι λένε πόσο καλή είναι. Στην πραγματικότητα απλώς προσποιείται ότι είναι καλή. Συνεχώς υποκρίνεται. Για την Χ. το να είναι καλή είναι ένας ψεύτικος εαυτός. Δεν έχει συνείδηση τι πραγματικά χρειάζεται ή θέλει. Δεν έχει συνείδηση «της δικής της ταυτότητας». </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">* Ο Δ. κάνει δικό του το πρόβλημα βάρους της γυναίκας του. Έχει περιορίσει την κοινωνική τους ζωή γιατί νιώθει αμηχανία όταν οι φίλοι του βλέπουν τη γυναίκα του. Ο Δ. δεν έχει αίσθηση του πού αυτός τελειώνει και πού αρχίζει η γυναίκα του. Πιστεύει ότι ο ανδρισμός του κρίνεται από την εμφάνιση της γυναίκας του.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">* Η Ε. απαιτεί από τον άντρα της να αγοράσουν μια Μερσεντές. Ακόμη, επιμένει να παραμείνουν μέλη της αριστοκρατικής Λέσχης. Η οικογένεια της Ε. είναι βαριά χρεωμένοι. Ζουν από μήνα σε μήνα. Δαπανούν τεράστια ενέργεια για να ξεγελάσουν τους πιστωτές και να δημιουργήσουν μια εικόνα μεγαλοαστικού πλούτου. Η Ε. Πιστεύει ότι η αυτοεκτίμησή της εξαρτάται από τη διατήρηση της πρέπουσας εικόνας. Δεν έχει εσωτερική αίσθηση του εαυτού της.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα βρίσκουμε άτομα που εξαρτώνται από κάτι έξω από τους εαυτούς τους για να μπορούν να έχουν ταυτότητα. Είναι παραδείγματα της νόσου της συνεξάρτησης.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Τα νοσηρά οικογενειακά συστήματα υποθάλπουν τη συνεξάρτηση...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Τα παιδιά χρειάζονται ασφάλεια και υγιή συναισθηματικά πρότυπα για να κατανοήσουν τα δικά τους εσωτερικά μηνύματα. Ακόμη, χρειάζονται βοήθεια για να ξεχωρίσουν τις σκέψεις από τα αισθήματα. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">‘Οταν το οικογενειακό περιβάλλον είναι γεμάτο βία (χημική, συγκινησιακή, σωματική ή σεξουαλική) το παιδί πρέπει να επικεντρωθεί έξω απ’ αυτό. Με τον καιρό χάνει την ικανότητα να παράγει αυτο-εκτίμηση από μέσα του. Χωρίς υγιή εσωτερική ζωή, ζει στην εξορία προσπαθώντας να βρει εκπλήρωση από έξω. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Αυτό είναι συν-εξάρτηση και είναι ένα σύμπτωμα του πληγωμένου μέσα μας παιδιού.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝ-ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΥΠΟΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ ΔΕΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>2. ΒΑΝΑΥΣΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η βάναυση συμπεριφορά, η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης συμφοράς, είναι το αποτέλεσμα της βίας στην παιδική ηλικία, του πόνου και της αδιάλυτης θλίψης αυτής της κακοποίησης. Το κάποτε αδύναμο, πληγωμένο παιδί, γίνεται ο βάναυσος ενήλικος. Για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να καταλάβουμε ότι πολλές μορφές παιδικής κακοποίησης κυριολεκτικά βοηθούν το παιδί να γίνει βάναυσος ενήλικος.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη σωματική κακοποίηση, τη σεξουαλική και το συναισθηματικό εξευτελισμό.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο ψυχίατρος Bruno Bettelheim έπλασε μια νέα φράση γι αυτήν την πορεία: «Ταύτιση με τον βασανιστή». Η σωματική, η σεξουαλική και η συναισθηματική βία είναι τόσο τρομακτικές για το παιδί που αυτό δεν μπορεί να παραμείνει μέσα στον ίδιο του τον εαυτό όσο διαρκεί η κακοποίηση. Για να επιβιώσει από τον πόνο το παιδί χάνει κάθε αίσθηση για τη δική του ταυτότητα κι αντί γι αυτό ταυτίζεται με τον βασανιστή. Ο Bettelheim διεξήγαγε τις μελέτες του κυρίως μεταξύ των επιζώντων από τα Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεων.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Σε μία από τις συναντήσεις στο εργαστήρι, μία γυναίκα άρχισε να διηγείται στην ομάδα μας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από την εμπειρία που είχε η μητέρα της σε ένα Ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το εκπληκτικότερο σημείο στην ιστορία της ήταν ότι η μητέρα της τής είχε συμπεριφερθεί όπως οι Ναζί φύλακες είχαν συμπεριφερθεί στην ίδια. Την έφτυνε και την αποκαλούσε Εβραίικο γουρούνι και ήταν μόλις τριών χρόνων.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Οι σεξουαλικοί βιαστές επίσης, τις περισσότερες φορές αυτοί οι ίδιοι είχαν βιαστεί όταν ήταν παιδιά. Όταν παρενοχλούν παιδιά, αναπαριστάνουν την κακοποίηση που είχαν βιώσει στη δική τους παιδική ηλικία.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Όμως η βάναυση συμπεριφορά δεν είναι αποτέλεσμα πάντα κακοποίησης. Μερικοί γονείς «χαλάνε» τα παιδιά τους με το κανάκεμα και την υποχωρητικότητα, έτσι μαθαίνουν ότι είναι «ανώτερα» από τους άλλους. Αυτά τα παραχαϊδεμένα παιδιά φτάνουν να πιστεύουν ότι τους αξίζει ειδική μεταχείριση και ότι δεν κάνουν ποτέ λάθος. Χάνουν κάθε αίσθηση υπευθυνότητας, επειδή πιστεύουν ότι για τα προβλήματά τους πάντα κάποιος άλλος φταίει.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><b>3.</b></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-weight: bold;"> ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ</span></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: medium;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Κάθε παιδί έχει ανάγκη να το αγαπούν χωρίς όρους -τουλάχιστον στην αρχή. Χωρίς τα αντανακλαστικά μάτια ενός μη επιτιμητικού γονιού ή κηδεμόνα, ένα παιδί δεν έχει άλλον τρόπο να μάθει ποιός πραγματικά είναι. Ο καθένας μας ήταν «εμείς» πριν γίνει «εγώ». Είχαμε ανάγκη να γνωρίζουμε ότι «μετράγαμε», ότι μας έπαιρναν στα σοβαρά, και ότι κάθε κομμάτι μας ήταν αξιαγάπητο και αποδεκτό. Είχαμε επίσης ανάγκη να βασιστούμε στην αγάπη όσων μας φρόντιζαν. Αυτές ήταν οι υγιείς ναρκισσιστικές ανάγκες μας. Αν δεν τις ικανοποιήσουμε, η αίσθησή μας για το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ καταστράφηκε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το ναρκισσιστικά στερημένο μέσα παιδί μολύνει τον ενήλικο με μια ακόρεστη λαχτάρα για αγάπη, για προσοχή και τρυφερότητα. Οι απαιτήσεις του παιδιού θα σαμποτάρουν τις ενήλικες σχέσεις του, επειδή όσο πολλή αγάπη και να του δοθεί δεν είναι ποτέ αρκετή. Το ναρκισσιστικά στερημένο ενήλικο παιδί δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του επειδή στην πραγματικότητα είναι ανάγκες παιδιού. Και τα παιδιά «χρειάζονται τους γονείς τους όλη την ώρα». Είναι σε κατάσταση ανάγκης από τη φύση, όχι από επιλογή. Οι ανάγκες ενός παιδιού είναι ανάγκες εξάρτησης, δηλαδή, ανάγκες που εξαρτώνται από άλλον για να ικανοποιηθούν. Μόνον ο θρήνος γι΄ αυτήν τη στέρηση θα επιφέρει τη θεραπεία. Μέχρι να γίνει αυτό, το ακόρεστο παιδί αχόρταγα θα αναζητάει την αγάπη και την εκτίμηση που αυτός ή αυτή δεν είχε στην παιδική ηλικία. Οι ανάγκες των ναρκισσιστικά στερημένων ενήλικων είναι διαφόρων ειδών:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Απογοητεύονται σ’ όλες τις σχέσεις τους.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Αναζητούν πάντα τον τέλειο εραστή που θα ικανοποιήσει όλες τους τις ανάγκες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Γίνονται εξαρτημένα άτομα. (Οι έξεις είναι μια απόπειρα να κλείσει κάποιος την τρύπα της ψυχής του. Οι σεξουαλικές, ερωτικές έξεις είναι κυρίαρχα παραδείγματα).</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Αναζητούν υλικές ανέσεις και χρήματα τα οποία θα τους προσδώσουν αίσθηση αξίας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Γίνονται ηθοποιοί και αθλητές γιατί χρειάζονται την αδιάκοπη κολακεία και το θαυμασμό του ακροατηρίου τους.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Χρησιμοποιούν «τα ίδια τους τα παιδιά» για να ικανοποιήσουν τις ναρκισσιστικές τους ανάγκες. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>4. </b></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>ΘΕΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Όταν αυτοί που φροντίζουν τα παιδιά είναι αναξιόπιστοι, τα παιδιά αναπτύσσουν ένα βαθύ αίσθημα δυσπιστίας. Ο κόσμος μοιάζει επικίνδυνος, εχθρικός και απρόβλεπτος. Έτσι, το παιδί πρέπει να είναι πάντα άγρυπνο και να ελέγχει τα πάντα. Φτάνει στο σημείο να πιστεύει, «Αν ελέγχω τα πάντα, τότε κανένας δεν θα με πιάσει στον ύπνο και δε θα με πληγώσει».</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ένα είδος τρέλας ελέγχου εμφανίζεται: Ο έλεγχος αποβαίνει έξη.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο Τ.φοβόταν τόσο πολύ μήπως βρεθεί εκτός ελέγχου ώστε δούλευε εκατό ώρες τη βδομάδα. Δεν παραχωρούσε καμιά υπευθυνότητα γιατί δεν εμπιστευόταν τους άλλους ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ήρθε σε μένα όταν η ελκώδης κολίτιδά τουχειροτέρεψε τόσο, ώστε έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η τρέλα του ελέγχου προκαλεί σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις. Δεν υπάρχει τρόπος να αποκτήσεις οικειότητα μ’ ένα σύντροφο που δε σε εμπιστεύεται. Η οικειότητα απαιτεί ο κάθε σύντροφος να δεχτεί τον άλλον «ακριβώς» όπως αυτός ή αυτή είναι.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Οι διαταραχές της εμπιστοσύνης προκαλούν ακρότητες. Είτε κάποιος εγκαταλείπει κάθε έλεγχο και εμπιστεύεται με ένα μωρόπιστο και αφελή τρόπο, εξαρτώμενος από τους άλλους και υπερεκτιμώντας τους, είτε αποσύρεται στην απομόνωση και την μοναξιά, υψώνοντας προστατευτικά τείχη που δεν επιτρέπουν σε κανένα να μπει μέσα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο Patric Carnes, ειδικός στις έξεις, έχει επισημάνει ότι ένα άτομο που ποτέ δεν έμαθε να εμπιστεύεται, συγχέει την ένταση με την οικειότητα, την καταπίεση με την φροντίδα και τον έλεγχο με την ασφάλεια.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το πρώτο αναπτυξιακό καθήκον στη ζωή είναι να καθιερωθεί μια βασική αίσθηση εμπιστοσύνης...Αν μπορούμε να εμπιστευτούμε τον κόσμο, μπορούμε να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας. Κι αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε τις προσωπικές μας δυνάμεις, ιδέες, ερμηνείες, αισθήματα κι επιθυμίες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Τα παιδιά μαθαίνουν την εμπιστοσύνη από τους αξιόπιστους κηδεμόνες. Μαμά και μπαμπά συνεπείς, με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>5. ΕΚΔΡΑΜΑΤΙΣΗ</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Για να καταλάβουμε πώς το δικό μας πληγωμένο μέσα παιδί προβάλλει τις ανικανοποίητες ανάγκες της παιδικής ηλικίας και το αδιάλυτο τραύμα, χρειάζεται να καταλάβουμε ότι η «πρωταρχική κινητήρια δύναμη στη ζωή αυτή είναι το συναίσθημα». Το συναίσθημα είναι αυτό που μας ωθεί να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και να ικανοποιήσουμε τις βασικές μας ανάγκες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Ο θυμός μας «παρακινεί» να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, να πάρουμε θέση, να προστατεύσουμε το δίκιο μας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">*Η θλίψη μας προκαλεί δάκρυα εξαγνιστικά και βοηθητικά στην ανακούφιση της δυστυχίας μας. Θρηνούμε τις απώλειές μας, απελευθερώνοντας την ενέργειά μας για να την χρησιμοποιήσουμε στο παρόν. Όταν δεν μπορούμε να θρηνήσουμε, δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το παρελθόν και όλη η συναισθηματική ενέργεια που σχετίζεται με τη δυσάρεστη κατάσταση, παγιώνεται. Αδιάλυτη και ανέκφραστη, προσπαθεί διαρκώς να διαλυθεί και επειδή δεν μπορεί να εκφραστεί με υγιή θλίψη, εκφράζεται με ανώμαλη συμπεριφορά. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η «ΕΚΔΡΑΜΑΤΙΣΗ».</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η Μ. είναι ένα καλό παράδειγμα εκδραμάτισης: είδε τον βίαιο, αλκοολικό πατέρα της να κακοποιεί με λόγια και πράξεις τη μητέρα της και αυτή η σκηνή επαναλαμβανόταν συνεχώς κατά την παιδική της ηλικία. Η Μ. από τα τέσσερά της παρηγορούσε τη μητέρα της, όταν, αφού την έδερνε ο άντρας της, η μητέρα πήγαινε στο κρεβάτι της και τρέμοντας και βογγώντας προσκολλούνταν στη Μ. Κάποιες φορές ερχόταν κι ο πατέρας πίσω της φωνάζοντας, πράγμα που τρομοκρατούσε τη Μ. Η ΒΙΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΛΗ.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>«Ο ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΒΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΘΥΜΑ ΒΙΑΣ».</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Αυτό που χρειαζόταν η Μ. στην παιδική ηλικία ήταν να εκφράσει τον τρόμο της και να απαλλαχτεί από τη θλίψη της.Όμως δεν υπήρχε κανένας για να την βοηθήσει να διαλύσει την ανέκφραστη θλίψη της. Μεγαλώνοντας προσπαθούσε να βρίσκει συνεχώς άντρες και γυναίκες που θα έπαιζαν το ρόλο του στοργικού γονιού γι' αυτήν. Είχε κάνει δύο κτηνώδεις γάμους και είχε πολλές προσβλητικές σχέσεις. Το επάγγελμά της; «Ειδικευμένη σύμβουλος για τη θεραπεία κακοποιημένων γυναικών».</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η Μ. έκανε εκδραμάτιση του τραύματος της παιδικής της ηλικίας. Φρόντιζε κακοποιημένες γυναίκες και δημιουργούσε σχέσεις με προσβλητικούς άντρες. Φρόντιζε τους άλλους, αλλά κανένας δε φρόντιζε αυτήν. Η αδιάλυτη συναισθηματική ενέργεια από το παρελθόν εκφραζόταν με το μόνο τρόπο που μπορούσε- με την «εκδραμάτιση» ή την εκ νέου αναπαράσταση, που είναι ένας από τους πιο καταστροφικούς τρόπους με τους οποίους το πληγωμένο μέσα μας παιδί σαμποτάρει τη ζωή μας. Η ιστορία της Μ. είναι συνταρακτικό παράδειγμα του καταναγκασμού επανάληψης του παρελθόντος. «Ίσως αυτή τη φορά να τα καταφέρω», λέει το πληγωμένο μέσα παιδί της Μ. «Ίσως αν είμαι τέλεια και δώσω στον μπαμπά ό,τι χρειάζεται, θα μετράω γι αυτόν και θα μου δείξει αγάπη και στοργή». Αυτή είναι η μαγική σκέψη ενός παιδιού, όχι η λογική σκέψη ενός ενήλικου. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Άλλα παραδείγματα συμπεριφοράς εκδραμάτισης είναι:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Αναπαράσταση της βίας σε άλλους</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Κάνουμε και λέμε στα παιδιά μας όσα είπαμε ότι ποτέ δε θα λέγαμε ή θα κάναμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Αναίτια χρονική παλινδρόμηση -νεύρα, μούτρα κ.λ.π.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Επαναστάτης χωρίς αιτία</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Εφαρμογή εξιδανικευμένων γονεϊκών κανόνων.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">ΕΚΔΡΑΜΑΤΙΣΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Τιμωρούμε τον εαυτό μας με τον ίδιο τρόπο που μας τιμωρούσαν στην παιδική ηλικία. Το αδιάλυτο συναίσθημα από το παρελθόν συχνά στρέφεται εναντίον του εαυτού.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο Δ., για παράδειγμα, δεν επιτρεπόταν ποτέ να εκφράσει θυμό όταν ήταν παιδί. Ένιωθε μεγάλο θυμό για τη μητέρα του, επειδή δεν του επέτρεπε ποτέ να κάνει κάτι μόνος του. Ακριβώς τη στιγμή που άρχιζε μια δουλειά, η μητέρα θα έμπαινε στη μέση και θα έλεγε κάτι τέτοιο: «Η μανούλα θα βοηθήσει το μικρό της βραδυκίνητο τεμπελάκο», ή «<το κάνεις τέλεια, αλλά άσε τη μαμά, να σου δώσει ένα χεράκι». Αυτό ο Δ. το επέτρεπε ακόμη και τώρα, ως ενήλικος. Η μαμά του έκανε γι’ αυτόν, ό,τι μπορούσε να κάνει ο ίδιος. Έτσι ο Δ. έστρεψε το θυμό του προς τα μέσα, ενάντια στον εαυτό του. Το αποτέλεσμα ήταν να νιώθει καταπιεσμένος, απαθής, ανόητος και αδύναμος να επιτύχει τους στόχους της ζωής του.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: medium;"></span>
</span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Συναισθηματική ενέργεια που προβάλλεται προς τα μέσα μπορεί να προκαλέσει σοβαρά σωματικά προβλήματα, όπως γαστρεντερικές διαταραχές, πονοκεφάλους, πόνους στο λαιμό, έντονη μυϊκή ένταση, αρθρίτιδα, άσθμα, καρδιακά... Το να είσαι επίσης επιρρεπής στα ατυχήματα, είναι μια άλλη μορφή αυτής της συμπεριφοράς, τιμωρούμε τον εαυτό μας με τα ατυχήματα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">6.</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> ΜΑΓΙΚΗ ΠΙΣΤΗ</span></b><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Μαγική είναι η πίστη ότι ορισμένες λέξεις, χειρονομίες ή μορφές συμπεριφοράς μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα. Οι δυσλειτουργικοί γονείς συχνά ενισχύουν τη μαγική σκέψη των παιδιών τους. Για παράδειγμα, αν λέτε στα παιδιά ότι η συμπεριφορά τους είναι άμεσα υπεύθυνη για τα αισθήματα κάποιου άλλου, τους διδάσκετε μαγική λογική. Μερικές κοινές φράσεις είναι: «Σκότωσες τη μάνα σου» «Κοίτα τι έκανες! Ικανοποιήθηκες τώρα που σύγχυσες τη μάνα σου;»</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η Π. είχε παντρευτεί πέντε φορές μέχρι τα 32 της χρόνια. Πίστευε ότι ο γάμος θα έλυνε όλα της τα προβλήματα. Αν μπορούσε «απλώς» να βρει τον κατάλληλο άντρα, όλα θα τακτοποιούνταν. Αυτή η πίστη είναι μαγική. Υπονοεί ότι κάποιο γεγονός ή κάποιο πρόσωπο θα μπορούσε να αλλάξει την πραγματικότητα χωρίς η ίδια να κάνει κάτι για να αλλάξει τη συμπεριφορά της.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Είναι φυσικό ένα παιδί να σκέφτεται μαγικά. Αλλά αν είναι πληγωμένο λόγω των ανικανοποίητων αναγκών εξάρτησης, δε μεγαλώνει στην πραγματικότητα. Γίνεται ενήλικος μολυσμένος από τη μαγική λογική του παιδιού.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Μορφές μαγικής πίστης είναι:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Αν έχω χρήματα, θα είμαι εντάξει.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Αν ο εραστής μου με αφήσει θα πεθάνω/δεν θα τα καταφέρω.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Ένα δίπλωμα θα με κάνει έξυπνο.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Αν προσπαθήσω πολύ, ο κόσμος θα με ανταμείψει, κ.α.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Τα παιδιά γαλουχούνται με ιστορίες γεμάτες μαγεία, τα γνωστά σε όλους μας παραμύθια. Τα παραμύθια είναι ιστορίες με μαγικές προσδοκίες και συμβολισμούς σε μυθικά πλαίσια, ενώ οι εικόνες που ταυτίζονται με το κάθε φύλο διαφοροποιούνται μέσα στο ίδιο παραμύθι. Όπως και τα όνειρα, έτσι και τα παραμύθια μιλούν μέσα από τις εικόνες και πολλά παραπέμπουν σε συμβολικές καταστάσεις για την ανακάλυψη της ταυτότητας του φύλου μας. <b>Ένα παιδί αδυνατεί να κατανοήσει την συμβολική σημασία ενός παραμυθιού και αντιλαμβάνεται τα στοιχεία του σε πραγματικό επίπεδο.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ωστόσο μεγαλώνοντας ένας υγιής ενήλικας έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τους συμβολισμούς που περιλαμβάνει. Ένας ενήλικας που κουβαλά ένα πληγωμένο παιδί μέσα του εξακολουθεί να λαμβάνει τους συμβολισμούς κυριολεκτικά, με αποτέλεσμα να προσδοκά το μαγικό τέλος του «..Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»!</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>9. ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑΣ</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> Πολλοί ενήλικες-παιδιά παλινδρομούν ανάμεσα στον φόβο της εγκατάλειψης και τον φόβο του καταποντισμού της προσωπικότητάς τους. Κάποιοι είναι μόνιμα απομονωμένοι επειδή φοβούνται να αφεθούν στις εκδηλώσεις αγάπης ενός άλλου προσώπου, ενώ κάποιοι αρνούνται να διακόψουν καταστροφικές σχέσεις επειδή φοβούνται να μείνουν μόνοι. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο Χ. για παράδειγμα, έχει ένα πρότυπο σχέσης, που είναι να ερωτευτεί τρελά μια γυναίκα και από τη στιγμή που αποκτά οικειότητα μαζί της, αρχίζει να απομακρύνεται και να ξεκόβει από αυτήν. Αυτό το κάνει, συγκεντρώνοντας λίγο-λίγο έναν «κατάλογο επικρίσεων». Ο κατάλογος περιλαμβάνει συνήθως ασήμαντες ιδιομορφίες συμπεριφοράς, για τις οποίες ο Χ. αρχίζει να καβγαδίζει.. Η σύντροφος τις περισσότερες φορές αποσύρεται στον εαυτό της και «του κρατάει μούτρα» για μια – δυο μέρες, κατόπιν τα «ξαναφτιάχνουν», κάνουν παθιασμένα έρωτα και μοιράζονται ξανά τα πάντα μέχρι ο Χ. να νιώσει πάλι ότι «πνίγεται» και να ξαναρχίσουν τα ίδια.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η Α. παραμένει τριάντα χρόνια σ’ ένα χωρίς πάθος γάμο. Ο άντρας της είναι μανιακός «γυναικάς», η ίδια ξέρει μερικές από τις περιπέτειές του -τον «έπιασε στο κρεβάτι» με μία από αυτές- και όταν ρωτήθηκε γιατί παρέμενε σε αυτόν τον γάμο, απάντησε ότι «αγαπούσε» τον άντρα της. Αυτή η γυναίκα συγχέει την εξάρτηση με την αγάπη. Η εξάρτησή της, που παρουσίαζε ως αγάπη, είναι ριζωμένη στον βαθύ της φόβο της εγκατάλειψης. (ο πατέρας της την είχε εγκαταλείψει όταν ήταν δύο ετών και δεν τον ξαναείδε από τότε).</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ, ΤΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το πληγωμένο μέσα μας παιδί δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε οικειότητα στις σχέσεις, καθώς δεν έχει την αίσθηση του αυθεντικού του εαυτού. Το πληγωμένο παιδί έχει ήδη βιώσει ένα μεγάλο πλήγμα, που είναι η απόρριψη του αυθεντικού εαυτού, καθώς δεν πήρε την επιβεβαίωση που είχε ανάγκη από τον γονιό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ψεύτικου εαυτού, που συμπεριφέρεται με τον τρόπο που θεωρεί πως πρέπει να συμπεριφέρεται για να πιστέψει ότι το αγαπούν.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Βαθμιαία, ο ψεύτικος εαυτός γίνεται αυτός που το άτομο νομίζει πραγματικά ότι είναι. Ξεχνάει ότι ο ψεύτικος εαυτός είναι μια προσαρμογή, ένας ρόλος βασισμένος σε ένα σενάριο που κάποιος άλλος έγραψε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Πώς μπορείς να μοιραστείς τον εαυτό σου με έναν άλλον, όταν δεν ξέρεις στην πραγματικότητα ποιος είσαι; Πώς μπορεί κάποιος άλλος να σε γνωρίσει αν δεν ξέρεις εσύ ποιος πραγματικά είσαι; </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Χωρίς ασφαλή όρια δεν μπορούμε να ξέρουμε που τελειώνουμε εμείς και που αρχίζουν οι άλλοι (σωματικά-σεξουαλικά-συναισθηματικά-διανοητικά-θρησκευτικά). Δεν μπορούμε να πούμε όχι και δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πράγματα που είναι κρίσιμες μορφές συμπεριφοράς για την καθιέρωση της οικειότητας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Αν ένα παιδί δεν μπορέσει να ικανοποιήσει τις κατάλληλες για την ηλικία του αναπτυξιακές ανάγκες, θα καθηλωθεί σ’ αυτό το στάδιο ανάπτυξης. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η οικειότητα απαιτεί δύο ολοκληρωμένους ανθρώπους που τιμούν ο ένας τον άλλον ως άτομα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>10. ΑΠΕΙΘΑΡΧΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ </b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η λέξη discipline=πειθαρχία προέρχεται από την λατινική λέξη disciplina που σημαίνει «διδασκαλία». Όταν διδάσκουμε πειθαρχία τα παιδιά, τα μαθαίνουμε πώς να είναι περισσότερο δημιουργικά και να έχουν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους στη ζωή. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Όπως είπε ο M.Scott Peck, η πειθαρχία είναι ένας τρόπος για να περιορίσουμε τα βάσανα της ζωής. Μαθαίνουμε ότι αν λέμε την αλήθεια, αν αναβάλλουμε την άμεση ικανοποίηση των αναγκών μας, αν είμαστε υπεύθυνα άτομα μπορούμε να επαυξήσουμε τις χαρές και τις απολαύσεις της ζωής.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς που λειτουργούν με βάση την αυτοπειθαρχία και δεν την απαιτούν μόνο από το παιδί. Μαθαίνουν από αυτό που οι γονείς τους στην πράξη κάνουν, όχι από αυτό που λένε ότι κάνουν. Όταν οι γονείς δεν είναι πρότυπα πειθαρχίας, το παιδί γίνεται απείθαρχο. Όταν οι γονείς τιμωρούν αυστηρά (και δεν κάνουν όσα λένε) το παιδί γίνεται υπερ-πειθαρχικό. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το απείθαρχο μέσα μας παιδί είναι φυγόπονο, χρονοτριβεί, αρνείται να αναβάλλει την άμεση ικανοποίηση των αναγκών του, επαναστατεί, είναι ισχυρογνώμων και αδιάλλακτο και δρα ενστικτωδώς χωρίς σκέψη. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το υπερ-πειθαρχικό παιδί είναι άκαμπτο, έμμονο, υπερβολικά ελεγχόμενο και υπάκουο, ευχαριστεί τους άλλους και είναι παγιδευμένο στη ντροπή και την ενοχή. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Οι περισσότεροι από μας που έχουμε ένα πληγωμένο μέσα μας παιδί ταλαντεύονται ανάμεσα στην απείθαρχη και υπερ-πειθαρχική συμπεριφορά.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;"><b>11.ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ / ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ</b></span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Το πληγωμένο μέσα μας παιδί είναι η μεγαλύτερη αιτία για τις εξαρτήσεις και την εξαρτημένη συμπεριφορά.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Έγινα αλκοολικός σε νεαρή ηλικία. Ο πατέρας μου, επίσης αλκοολικός, σωματικά και συναισθηματικά με εγκατέλειψε όταν ήμουν παιδί. Ο χρόνος του ήταν πιο πολύτιμος από μένα. Επειδή δεν ήταν ποτέ παρών ως πρότυπο συμπεριφοράς για μένα, ποτέ δεν δέθηκα μαζί του, ποτέ δεν είχα την εμπειρία του να σε αγαπάει και να σε τιμάει ένας άντρας. Επομένως ποτέ δεν αγάπησα τον εαυτό μου «ως άντρας».</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια γύριζα με άλλα -χωρίς πατέρα- αγόρια. Πίναμε και γυρίζαμε με πόρνες για ν’ αποδείξουμε τον ανδρισμό μας. Από τα 15 χρόνια μου μέχρι τα 30, έπινα κι έκανα χρήση ναρκωτικών καθ’ έξη. Στις 11 Δεκεμβρίου 1965, σταμάτησα να πίνω. Σταμάτησε η εξάρτησή μου από χημικές ουσίες, όμως συνεχιζόταν η εξαρτημένη συμπεριφορά μου. Κάπνιζα, δούλευα και έτρωγα καθ’ έξη.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ο γενετικός παράγων με προδιάθεσε στον αλκοολισμό μου. Ο παράγων κληρονομικότητα όμως, δεν αρκεί για να εξηγήσει τον αλκοολισμό. ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΛΚΟΟΛΙΚΩΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΛΚΟΟΛΙΚΑ.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Τα 25 χρόνια που έχω δουλέψει με αλκοολικούς, τοξικομανείς και έφηβους τοξικομανείς, δεν βρήκα ποτέ ένα άτομο του οποίου η εξάρτηση να ήταν μόνο χημική, παρά το γεγονός ότι κάποιες χημικές ουσίες συνηθίζονται πολύ γρήγορα. Ο ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΠΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΥΡΙΣΚΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΠΑΙΔΙ. Αυτό είναι η ακόρεστη ρίζα κάθε καταναγκαστικής / εξαρτημένης συμπεριφοράς. Η δική μου απόδειξη γι αυτό είναι πως όταν σταμάτησα ν πίνω καθ’ έξη στράφηκα σε άλλες μορφές αλλαγής της διάθεσης: δούλευα, έτρωγα, κάπνιζα καθ’ έξη, πράγμα που οφειλόταν στις ακόρεστες ανάγκες του πληγωμένου μέσα μου παιδιού. Όπως όλα τα παιδιά των αλκοολικών οικογενειών, ήμουν συναισθηματικά εγκαταλειμμένος.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;"><b>Για το παιδί, η εγκατάλειψη είναι θάνατος.</b> Για να ικανοποιήσω τις δυο πιο βασικές μου ανάγκες επιβίωσης – οι γονείς μου είναι εντάξει και εγώ «μετράω»-- , έγινα ο συναισθηματικός σύζυγος της μητέρας μου και ο γονιός του μικρότερου αδερφού μου. Το να «βοηθώ» αυτήν και τους άλλους μ’ έκανε να νιώθω ότι ήμουν εντάξει.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Μου έλεγαν και το πίστευα ότι ο μπαμπάς με αγαπούσε αλλά ήταν πολύ άρρωστος για να μου το δείξει και ότι η μαμά ήταν μια αγία. Έτσι, συγκροτήθηκα από επιλεγμένες αντιλήψεις, απωθημένα συναισθήματα και ψεύτικες πεποιθήσεις. Μέσα από αυτά ερμήνευα όλες τις νέες εμπειρίες της ζωης μου.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Η προσαρμογή εκείνου του αρχέγονου παιδιού μου επέτρεψε να επιβιώσω από την παιδική μου ηλικία, αλλά ήταν ανεπαρκές φίλτρο για την επιβίωση στην ενήλικη ζωή.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Το να αντιληφθούμε ότι το πληγωμένο μέσα μας παιδί είναι ο πυρήνας της καταναγκαστικής / εξαρτημένης συμπεριφοράς, μας βοηθάει να δούμε την εξάρτηση σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Η εξάρτηση είναι μια παθολογική σχέση προς κάθε μορφή αλλαγής της διάθεσης, η οποία έχει καταστροφικές για τη ζωή συνέπειες.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Οι «στοματικές» εξαρτήσεις αλλάζουν συνταρακτικά την διάθεση.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά το ίδιο.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι που αλλάζουν τα συναισθήματα: είναι οι εξαρτήσεις δράσης (εργασία, αγορές, χαρτοπαιξία, σεξ, θρησκευτικές ιεροτελεστίες), οι γνωστικές (με την «σκέψη» αποφεύγουμε τα συναισθήματα- όλες οι εξαρτήσεις έχουν ένα στοιχείο σκέψης, που ονομάζεται «ψυχαναγκασμός»-, οι συναισθηματικές (τα συναισθήματα μπορεί να είναι εθιστικά. Ήμουν οργισμένος για χρόνια. Η οργή κάλυπτε τον πόνο μου και την ντροπή. Όταν οργιζόμουν, ένιωθα δυνατός και ισχυρός-όχι ευάλωτος και αδύναμος. Οι εθισμένοι στον φόβο καταστροφολογούν και τρομερολογούν. Ανησυχώντας για όλα, τρελλαίνουν τους άλλους. Για τους εθισμένους στη λύπη και στη θλίψη, αυτά έχουν γίνει γι αυτούς, η υπαρξιακή τους κατάσταση. Αυτοί τους οποίους τρέμω είναι οι εθισμένοι στη χαρά. Είναι τα καλά αγόρια και κορίτσια που αναγκάστηκαν να χαμογελούν και να είναι κεφάτα. Σα να έχει παγώσει το χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Οι εθισμένοι στη χαρά δεν βλέπουν ποτέ τίποτα άσχημο. Θα χαμογελούν όταν σου λένε ότι πέθανε η μητέρα τους. Είναι τρομακτικό).και οι εξαρτήσεις από πράγματα (τα χρήματα είναι το πιο συνηθισμένο «πράγμα» έξη).</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Στον πυρήνα των περισσότερων έξεων, άσχετα με το γενετικό παράγοντα, υπάρχει το πληγωμένο μέσα παιδί, το οποίο βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση λαχτάρας και ακόρεστης ανάγκης.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;"><b>12. ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ</b></span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Ο μεγάλος αναπτυξιακός ψυχολόγος Jean Piaget ονόμασε τα παιδιά «ξένους στη λογική». Δε σκέφτονται όπως οι ενήλικες. Τα παιδιά είναι απόλυτα. Η ιδιότητα αυτή της σκέψης ενός παιδιού εκδηλώνεται με μια «όλα ή τίποτα» πόλωση. Αν δεν μ’ αγαπάς, με μισείς.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Το παιδί καθώς μεγαλώνει έχει ανάγκη από υγιή πρότυπα για να μπορέσει να μάθει να ξεχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα- «να σκέπτονται τα συναισθήματα και να νιώθουν τη σκέψη». Αν το παιδί μάθει να διαχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα, μεγαλώνοντας μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σκέψη σαν ένα τρόπο για να αποφύγει τα οδυνηρά συναισθήματα που βιώνει.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Δύο παραδείγματα διαστρέβλωσης της σκέψης είναι «η γενίκευση» (γίνεται διαστρέβλωση όταν τη χρησιμοποιούμε για να μας αποσπάσει από τα συναισθήματά μας) και «η λεπτολογία» (όταν η λεπτολογία- έμφαση στις λεπτομέρειες- χρησιμεύει για να μας αποσπάσει από τα οδυνηρά συναισθήματά μας, τότε διαστρεβλώνει την πραγματικότητα της ζωής μας. Αν απορροφηθούμε σε συμπεριφορές τελειομανίας δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια αποφεύγουμε τα συναισθήματα της ανεπάρκειας που νιώθουμε).</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Μια πραγματικά διαστρεβλωμένη μορφή της γενίκευσης είναι η τρομερολογία. Τρομερολογούμε όταν κάνουμε αφηρημένες υποθέσεις για το μέλλον. «Τι θα γίνει αν το ΙΚΑ δεν έχει χρήματα όταν εγώ πρόκειται να βγω στη σύνταξη;».Η τρομακτική αυτή σκέψη δεν είναι γεγονός αλλά απλή υπόθεση και αυτός που τη σκέφτεται κυριολεκτικά τρομοκρατεί τον εαυτό του. ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΠΑΙΔΙ ΣΥΧΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΕΤΣΙ.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;"><b>13. ΤΟ ΚΕΝΟ-ΑΠΑΘΕΙΑ/ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ</b></span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Το πληγωμένο μέσα μας παιδί μολύνει επίσης την ενήλικη ζωή με μια χαμηλού βαθμού κατάθλιψη που τη βιώνουμε ως κενότητα. Η κατάθλιψη προκαλείται από την προσπάθεια του παιδιού να υιοθετήσει ένα ψεύτικο εαυτό, εγκαταλείποντας τον αληθινό εαυτό του. Αυτή η εγκατάλειψη σημαίνει την ύπαρξη ενός κενού μέσα μας. «Τρύπα στην ψυχή κάποιου»</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Όταν ένα άτομο χάσει τον αυθεντικό εαυτό του, χάνει την επαφή με τα αληθινά αισθήματα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Αντί γι αυτά βιώνει αισθήματα που απαιτούνται από τον ψεύτικο εαυτό του.Π.χ. το «να είσαι καλός» είναι κοινό συστατικό του ψεύτικου εαυτού. Μια «καλή γυναίκα» ποτέ δεν εκφράζει θυμό ή απογοήτευση.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Το να έχεις ψεύτικο εαυτό σημαίνει να «παίζεις» κάποιο ρόλο. Ο αληθινός εαυτός δεν είναι ποτέ παρών.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Το να νιώθεις κενός είναι ένα είδος χρόνιας κατάθλιψης, επειδή συνεχώς πενθούμε την απώλεια του αληθινού εαυτού μας.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Η αίσθηση του κενού επίσης βιώνεται σαν απάθεια. Οι ενήλικες-παιδιά συχνά παραπονιούνται ότι η ζωή τους είναι ανιαρή και χωρίς νόημα.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Όταν το μέσα μας παιδί πληγώνεται, νιώθουμε κενοί και μελαγχολικοί. Είμαστε στη ζωή χωρίς να μετέχουμε. Αυτή η αίσθηση του κενού οδηγεί στη μοναξιά. Ακόμα κι όταν οι άνθρωποι μας θαυμάζουν, νιώθουμε μόνοι. Αφού δεν είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε, δεν είμαστε ποτέ αληθινά παρόντες.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms, sans-serif; font-size: large;">Η αίσθηση του κενού που βιώνουν οι ενήλικες-παιδιά είναι σαν τον χρόνιο πονοκέφαλο. Όταν κανείς υποφέρει χρόνια, το μόνο που σκέφτεται είναι ο εαυτός του, έτσι βλέπουμε ότι το πληγωμένο μέσα μας παιδί μολύνει την ενήλικη ζωή μας και με τον εγωκεντρισμό.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> ΤΕΛΟΣ</span><br />
<br />χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-33910205939925327912019-12-01T02:08:00.001-08:002019-12-01T02:13:38.116-08:00ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr8d98XqYK37z4KheG4wgIJQQuOovPZHUVwRyUi5HP0lcFyLJsk5boR2UQaaXyfcK71LoaqwkKmo_WbYuSZW4DTM4BwSd2jvAzWAbbLKewQauB60X4wUC0dZFtJofCv2SeNswnEOsIWB4/s1600/0bf8bf48526d73046a9d460c6d7f1aa8.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="380" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr8d98XqYK37z4KheG4wgIJQQuOovPZHUVwRyUi5HP0lcFyLJsk5boR2UQaaXyfcK71LoaqwkKmo_WbYuSZW4DTM4BwSd2jvAzWAbbLKewQauB60X4wUC0dZFtJofCv2SeNswnEOsIWB4/s400/0bf8bf48526d73046a9d460c6d7f1aa8.jpg" width="362" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Για τον Ferenczi (1873-1933) το τραύμα βιώνεται σαν μια έντονη αγωνία φόβου που οδηγεί στην ψυχολογική εμπειρία του θανάτου, που σημαίνει ότι πρέπει να συμβεί μια βασική ρήξη προκειμένου να επιβιώσει ο άνθρωπος από το τραύμα, αν και μετά αυτό οδηγεί σε πολυδιάσπαση: Μέρος του ανθρώπου παραμένει νεκρό, ενώ ένα άλλο αρχίζει να ξαναλειτουργεί. Μέσα στην τραυματική εμπειρία υπάρχει μόνο αγωνία, δεν υπάρχουν λόγια και δεν υπάρχει ικανότητα να σκεφτείς. Έξω από το τραύμα υπάρχουν λέξεις και έλλογα λόγια αλλά δεν υπάρχει πραγματική σύνδεση με το τραύμα. Έτσι όταν κανείς δουλεύει με ανθρώπους που έχουν τραυματικές εμπειρίες πάντα έρχεται σε επαφή με μια διπλή πραγματικότητα, από τη μια μεριά υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να μας μιλήσει, να σκεφτεί και να μας πει για το γεγονός και από την άλλη ένας άνθρωπος χαμένος μέσα στην εμπειρία του θανάτου και του τρόμου που καμία λέξη δεν μπορεί να την περιγράψει.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Μόνο όταν ο θεραπευτής μπορέσει να συνδεθεί με την αγωνία του φόβου μπορεί να προσφέρει τον ασφαλή χώρο για να μπορέσει ο άνθρωπος να μπει σε μια διαδικασία επαναφομοίωσης. Η διαδικασία είναι δύσκολη γιατί κανένας δε θέλει να βρεθεί στη θέση του τρόμου αυτού. Και αντί να το βιώνει αυτό μόνος του στους εφιάλτες του είναι καλύτερα να το κάνει με κάποιον άλλον μέσα σε μια ζωντανή σχέση.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο άνθρωπος είναι ένας οργανισμός που έχει συγκεκριμένα όργανα για να εκτελέσει τις αναγκαίες ψυχικές λειτουργίες (νευρικές, διανοητικές δραστηριότητες). Σε στιγμές μεγάλης ανάγκης, όταν το ψυχικό σύστημα αποδεικνύεται ανίκανο να ανταποκριθεί ή όταν αυτά τα συγκεκριμένα όργανα ή λειτουργίες (νευρικές και ψυχικές) έχουν βίαια καταστραφεί, τότε οι αρχέγονες ψυχικές δυνάμεις αφυπνίζονται και θα είναι αυτές οι δυνάμεις που θα αναζητήσουν να ξεπεράσουν την αποδιοργάνωση, τη διάλυση. Τέτοιες στιγμές όταν το ψυχικό σύστημα καταρρέει, ο οργανισμός αρχίζει να σκέπτεται. <b>Το να σκέφτεσαι με το σώμα, σημαίνει υστερία.</b></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">(ΚΛΙΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ FERENCZI 10-1-1932)</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-63327069900827652112019-07-03T23:01:00.001-07:002019-07-03T23:01:01.735-07:00ΤΑ ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ, ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFo7xP0px6EB9qFGeWU02P3DvzNqAr2aN4TVAo77UwLsjA-XURT8XWoVCHRsmmn-wIxQhyjfPUTtu8PjQm2NTFmRTAXCqfDLlxYkclznDJqnMOGYcz4V1AAFNV3EJEKfATQaDdRfuAkNM/s1600/7d6d5d13755a4e02d33774d458fcfbb3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFo7xP0px6EB9qFGeWU02P3DvzNqAr2aN4TVAo77UwLsjA-XURT8XWoVCHRsmmn-wIxQhyjfPUTtu8PjQm2NTFmRTAXCqfDLlxYkclznDJqnMOGYcz4V1AAFNV3EJEKfATQaDdRfuAkNM/s400/7d6d5d13755a4e02d33774d458fcfbb3.jpg" width="266" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το σώμα μας είναι ένα θείο δώρο, είναι μια τέλεια δημιουργία γεμάτη σοφία και αγάπη, είναι μια μικρογραφία όλου του σύμπαντος.<br /></span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Ο Ιπποκράτης έλεγε ότι κάθε νόσος ξεκινά πρώτα από την ψυχή και μετά καταλήγει στο σώμα. Και πριν αποφασίσουμε ποια θεραπεία θα ακολουθήσουμε για το σώμα, πρέπει πρώτα να έχουμε θεραπεύσει το τραύμα της ψυχής.<br /></span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Τα κύτταρά μας λειτουργούν με νοημοσύνη, ευφυΐα και πνευματικότητα εκεί είναι καταγεγραμμένα τα πάντα, όλα όσα είμαστε, όλα όσα έχουμε, όλη η μοναδικότητα της ύπαρξής μας κατοικεί εκεί. Όταν το συνειδητοποιήσουμε μπορούμε να κάνουμε τεράστιες αλλαγές, αρχικά στην υγεία μας αλλά και σε όλη την πραγματικότητα που ζούμε. Το ανθρώπινο σώμα έχει ανάγκη από σωματική άσκηση, την κατάλληλη για τον καθένα διατροφή, αποτοξίνωση, την θεραπευτική επαφή με τη φύση και πάνω από όλα αγάπη.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Τα πάντα μας προσφέρονται σε αφθονία όταν επιλέξουμε τη φυσική φροντίδα και είμαστε συνειδητοί σε αυτά που τρώμε, η γη παρέχει όλα τα αγαθά για να θεραπευτεί το σώμα.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">«Ψυχής γαρ όργανον το σώμα».</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ιπποκράτης</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Είναι τραγικό σήμερα να μην γνωρίζουμε καν την τεράστια δύναμη της ψυχικής μας κατάστασης αλλά και των σκέψεων που προέρχονται από αυτήν, και πως ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό και επηρεάζει το σώμα μας. Μόνο τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη ιατρική άρχισε να μελετά και να αποδέχεται την επίδραση των σκέψεων στην υγεία μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Έχει αποδειχθεί πλέον ότι ανάλογα με τον τύπο των σκέψεων μας ο εγκέφαλος μας κάνει και ανάλογες συνάψεις, στέλνοντας τα ανάλογα μηνύματα-εντολές στα κύτταρα μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Για παράδειγμα σε έναν άνθρωπο που είναι μόνιμα δυστυχισμένος ή καταθλιπτικός το σώμα του βρίσκεται σε συνεχή άμυνα με αποτέλεσμα να επιτίθεται στα ίδια του τα κύτταρα. <b>Τα λεγόμενα αυτοάνοσα νοσήματα είναι δημιουργίες του ίδιου του σώματος που προσπαθεί να καταπολεμήσει την δυστυχία του εαυτού του.</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Μη γνωρίζοντας μέχρι σήμερα το γιατί γίνεται αυτό, το είχαν αποδώσει σε κληρονομικούς παράγοντες ή σε άγχος. Που βέβαια αυτό που “κληρονομείται” από τον ασθενή γονέα είναι το ψυχικό του πρόβλημα πού πολύ εύκολα μπορεί να “εναποθέσει” στο παιδί του.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;"><b>Τα παιδιά είναι πάντα ο εύκολος στόχος για έναν προβληματικό γονέα.</b> Γιατί είναι πάντα ανοιχτά σε εκείνον και του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα εκείνος να ξεφορτώνει πάνω τους όλα του τα ψυχολογικά προβλήματα, τις ανασφάλειες και την δυστυχία του, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αναπτύσσουν ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Και αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα……</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Ο άλλος μεγάλος “ένοχος” το άγχος, μας επηρεάζει αρνητικά προκαλώντας υπερβολική έκκριση κορτιζόλης στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να έχουμε μόνιμο αίσθημα της ανασφάλειας, και την πεποίθηση ότι τίποτα δεν θα πάει καλά.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Και φυσικά, δεν πάει εφόσον οι ίδιοι βάζουμε σε άμεση εφαρμογή το καταστροφικό, απόλυτα δικό μας δημιούργημα, που ονομάσαμε “ο νόμος του Μέρφι”. Για να εκδηλωθεί όμως ένα νόσημα αυτοάνοσο ή μη, χρειάζεται ένα ισχυρό υπόβαθρο.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Συνήθως οι άνθρωποι που εκδηλώνουν χρόνια νοσήματα φέρουν πολύ ισχυρά ψυχικά τραύματα που πολλές φορές (αλλά όχι πάντα) <b>δεν τα θυμούνται καν</b>. Υπάρχουν μέσα στον υποσυνείδητο νου ενώ ο συνειδητός έχει μπλοκάρει την συγκεκριμένη μνήμη.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Επίσης αιτία εκδήλωσης της νόσου μπορεί να είναι ένα πολύ ισχυρό συναισθηματικό σοκ, ή ένα έντονα αρνητικό συναίσθημα και σ’αυτές τις περιπτώσεις το νόσημα εμφανίζεται άμεσα.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;"><br />Κάθε αρνητική σκέψη ρίχνει το βιομαγνητικό-ηλεκτρικό φορτίο του κυττάρου κάτω από τα 50 μιλιβόλτ, με άριστο τα 85 με 100. Αν μείνει έτσι κάποιες μέρες γίνεται νόσος ενώ αν συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω συνεχόμενων αρνητικών αισθημάτων και αρνητικών σκέψεων και διάθεσης, μετατρέπεται σε χρόνιο νόσημα.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Σήμερα υπάρχουν ομάδες σε μεγάλα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο που μελετούν όλο αυτό το κομμάτι. Και όποιος ανατρέξει σε αξιόπιστα ιατρικά περιοδικά του εξωτερικού βρίσκει δημοσιευμένα αποτελέσματα που αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. Ότι όλες τις ασθένειες εμείς τις δημιουργούμε, γιατί με κάποιο τρόπο χρειάζεται να αποφορτιστούμε από όλον αυτό τον αρνητισμό που κουβαλάμε μέσα μας. Οπότε σωματοποιούμε το πρόβλημα και το κάνουμε ασθένεια.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Το θετικό και πολύ ελπιδοφόρο είναι ότι αρχίζουν σιγά σιγά να βγαίνουν νέοι γιατροί με ανοιχτά μυαλά, (γιατί είναι απαραίτητη προϋπόθεση να έχουν ανοιχτά μυαλά για μπορέσουν να ξεφύγουν από τον ιατρικό δογματισμό), που αντιμετωπίζουν πλέον τον ασθενή ολιστικά συνδυάζοντας την κλασσική ιατρική με της εναλλακτικές θεραπείες.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Σήμερα πάρα πολλά νοσοκομεία της Γερμανίας έχουν επίσημα ηχοθεραπευτές που ασκούν την μέθοδο Peter Hess με εξαιρετικά αποτελέσματα σε ανθρώπους με εγκεφαλικά, σκλήρυνση κατά πλάκας, μυοσκελετικά προβλήματα, ανθρώπους με εγκεφαλική παράλυση και ένα σωρό άλλα.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Όπως επίσης αρκετά νοσοκομεία επιτρέπουν σε ενεργειακούς ψυχολόγους και θεραπευτές να έρχονται και να εφαρμόζουν τις τεχνικές τους σε ασθενείς μέσα στο νοσοκομείο.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Θα τολμήσω να πω ότι είναι στο χέρι μας να μην νοσούμε πια, αρκεί να δούμε την αλήθεια κατάματα δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ότι δημιουργούμε μπορούμε και να το αναστείλουμε.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μπορεί να ακούγεται περίπλοκο αλλά στην πραγματικότητα είναι απλό και μεγαλειώδες. Όσοι το έχουν κάνει δεν είναι υπεράνθρωποι, είναι απλοί άνθρωποι που αποφάσισαν συνειδητά να μην νιώθουν και να μην είναι πια άρρωστοι.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει, και να κατανοεί ότι για να υπάρξει μια ανθρωπότητα δίχως ασθένειες χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση του εκάστοτε προβλήματος και όχι μονομερής θεραπεία.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: large;">Χρειάζεται όπως ακριβώς είπε ο Ιπποκράτης θεραπεία πρώτα της ψυχής και μετά του σώματος.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Πηγές: healingeffect.gr με στοιχεία από cosmiclight-gaia.blogspot.gr</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-88561963801554337602017-06-06T13:52:00.002-07:002017-09-03T02:50:16.576-07:00Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, C.JUNG <span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO0LsOScyysLZFX8pBgByYVOLhhDTh_NZyyQopQzBrDa4nIejWytFWQWY20rQSZQhsXcRXL5TavWlg5A72ezVWTP9S2pSjhzl3APlDdlm6VCdiuQ4gPfsTITBi7qzXzOT59rI9zsmVHCY/s1600/3bfc38a10f4a5d9a3097501ab5c296ca.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="609" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO0LsOScyysLZFX8pBgByYVOLhhDTh_NZyyQopQzBrDa4nIejWytFWQWY20rQSZQhsXcRXL5TavWlg5A72ezVWTP9S2pSjhzl3APlDdlm6VCdiuQ4gPfsTITBi7qzXzOT59rI9zsmVHCY/s320/3bfc38a10f4a5d9a3097501ab5c296ca.jpg" width="262" /></a></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Τι επιφυλάσσει το μέλλον; </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η ερώτηση αυτή απασχόλησε τον άνθρωπο από τα πανάρχαια χρόνια, αν και όχι πάντα στον ίδιο βαθμό. Με βάση τα ιστορικά δεδομένα ο άνθρωπος στρέφεται με άγχος στο μέλλον κατά τη διάρκεια φυσικών, πολιτικών, οικονομικών και πνευματικών αδιεξόδων, ιδίως όταν πολλαπλασιάζονται οι προσδοκίες και οι ουτοπίες ....</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> Μπορεί να θυμηθεί κανείς τις προσδοκίες των χιλιαστών την εποχή του Αυγούστου ή τις πνευματικές αλλαγές της Δύσης προς το τέλος της πρώτης χιλιετίας. Σήμερα, που σιμώνει το τέλος της δεύτερης χιλιετίας ξαναζούμε μια εποχή γεμάτη αποκαλυπτικές εικόνες μιας συμπαντικής καταστροφής. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> Ποια είναι η σημασία εκείνου του διχασμού που διαιρεί την ανθρωπότητα σε δύο μέρη; Ποια θα είναι η πορεία του πολιτισμού μας και του ίδιου του ανθρώπου, αν αρχίσουν να εξαπολύονται οι υδρογονοβόμβες ή αν σκεπάσει την Ευρώπη το πνευματικό και ηθικό σκοτάδι του εθνικού απολυταρχισμού;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Έχουμε κάθε λόγο ν΄ ανησυχούμε. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Σε </span><span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">όλη τη Δύση υπάρχουν ανατρεπτικές μειονότητες που, εκμεταλλευόμενες τον ανθρωπισμό και την αίσθηση της δικαιοσύνης μας, προετοιμάζουν εμπρηστικούς δαυλούς. <b>Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωση των ιδεών τους, εκτός από την κριτική σκέψη ενός απλού, διαυγούς και νοητικά σταθερού πληθυσμιακού στρώματος.</b> Δεν πρέπει όμως να υπερεκτιμήσουμε την πυκνότητα αυτού του στρώματος. Διαφέρει από χώρα σε χώρα ανάλογα με την εθνική ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται επίσης από τη λαϊκή παιδεία της κάθε χώρας και υπόκειται στις αρνητικές επιδράσεις πολιτικοοικονομικών παραγόντων. Κρίνοντας από τα δημοψηφίσματα, θα μπορούσε κανείς με αισιόδοξους υπολογισμούς να υποθέσει σαν ανώτατο όριο το 40% του εκλογικού σώματος. Ακόμα και μια πιο απαισιόδοξη σκέψη δε θα ήταν αδικαιολόγητη, επειδή <b>το χάρισμα της λογικής και κριτικής σκέψης είναι ικανότητα πέρα από τις δυνατότητες του μέσου ανθρώπου.</b> Όπου υπάρχει, αποδείχνεται τόσο μεταβαλλόμενη και ασταθής, όσο περισσότερες είναι και οι πολιτικές ομάδες. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><b> Όπου επικρατεί η μάζα, η διεισδυτική σκέψη νεκρώνεται.</b> Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε δογματική και δεσποτική τυραννία, αν υποκύψει ποτέ η πολιτεία σε κάποια κατάσταση αδυναμίας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Τα λογικά επιχειρήματα συνοδεύονται από κάποια επιτυχία όσο η συναισθηματικότητα μιας δεδομένης κατάστασης δεν υπερβαίνει το κρίσιμο σημείο. <b>Αν η συγκινησιακή "θερμοκρασία" ξεπεράσει αυτό το επίπεδο, η πιθανότητα της αποτελεσματικότητας της λογικής ελαττώνεται και τη θέση της παίρνει η προπαγάνδα και οι χιμαιρικές ονειροφαντασίες. </b>Αυτό σημαίνει πως εκλύεται ένα είδος <b><span style="color: #666666;">συλλογικής καταληψίας</span></b> που εξελίσσεται ραγδαία σε <span style="color: #666666;"><b>ψυχική επιδημία</b>.</span> </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Σε μια τέτοια κατάσταση αναδύονται στην επιφάνεια όλα τα αντικοινωνικά στοιχεία. Τέτοια άτομα δεν είναι καθόλου σπάνια φαινόμενα που απαντώνται μόνο σε φυλακές και φρενοκομεία. Για κάθε εκδηλωμένη περίπτωση φρενοβλάβειας, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, υπάρχουν δέκα τουλάχιστον λανθάνουσες περιπτώσεις οι οποίες αν και σπάνια φτάνουν στο σημείο να εκδηλωθούν -παρ' όλη την επιφανειακή τους φυσικότητα- επηρεάζονται από ασυνείδητες παθολογίες και διεστραμμένους παράγοντες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Είναι ευνόητο βέβαια πως δεν υπάρχουν ιατρικές στατιστικές για τη συχνότητα των ψυχώσεων. Όμως ακόμη και αν ο αριθμός τους ήταν μικρότερος από το δεκαπλάσιο των περιστατικών και της εκδηλωμένης εγκληματικότητας, η σχετικά μικρή ποσοστιαία αναλογία του πληθυσμού που αντιπροσωπεύουν, υπερσκελίζονται με το παραπάνω λόγω της επικίνδυνης υφής αυτών των ανθρώπων. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Σε μια κατάσταση "συλλογικής καταληψίας" είναι οι ενδεδειγμένοι χαρακτήρες και συνεπώς μέσα της αισθάνονται οικεία. Από προσωπική τους πείρα γνωρίζουν καλά τη γλώσσα αυτών των συνθηκών και ξέρουν πώς να τις χειριστούν. <b><span style="color: #444444;">Οι χιμαιρικές ιδέες τους ενισχυμένες με τη φανατική μνησικακία αγγίζουν το συλλογικό παραλογισμό.</span></b> Εκεί υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να εκφράσουν όλα αυτά τα κίνητρα και τις έχθρες που βρίσκουν απήχηση και στους πλέον φυσιολογικούς ανθρώπους κάτω από το ένδυμα της λογικής και της διορατικότητας. <b>Για αυτό το λόγο, παρ' όλη την ολιγαριθμία τους σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό, θεωρούνται επικίνδυνες πηγές μόλυνσης, επειδή ο λεγόμενος φυσιολογικός άνθρωπος γνωρίζει πολύ λίγο τον εαυτό του.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Οι περισσότεροι συγχέουν την "αυτογνωσία", με τη γνώση της συνειδητής προσωπικότητας. Όποιος έχει συνείδηση του εγώ, θεωρεί δεδομένο ότι γνωρίζει τον εαυτό του. Το εγώ όμως, γνωρίζει μόνο τα δικά του στοιχεία και όχι το ασυνείδητο και τα περιεχόμενά του. Οι άνθρωποι υπολογίζουν την αυτογνωσία τους με βάση το τι γνωρίζει για τον εαυτό του το μέσο άτομο του κοινωνικού τους περιβάλλοντος και όχι με μέτρο τα πραγματικά ψυχικά συμβάντα που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι κρυμμένα. Κάτω από αυτό το πρίσμα η ψυχή συμπεριφέρεται όπως το σώμα με τη φυσιολογική και ανατομική δομή του, για την οποία όμως ο μέσος άνθρωπος γνωρίζει ελάχιστα. Μολονότι ζει μέσα στο σώμα, το μεγαλύτερο μέρος του είναι ακατανόητο για τον αμύητο και χρειάζεται ειδική επιστημονική μόρφωση για να εξοικειωθεί η συνείδησή του με όσα είναι γνωστά για αυτό, για να μη μιλήσουμε για όσα δεν είναι γνωστά.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Αυτό που ονομάζεται "αυτογνωσία" είναι μια πολύ περιορισμένη γνώση -που στο μεγαλύτερο μέρος της εξαρτάται από κοινωνικούς παράγοντες- των όσων συμβαίνουν στην ανθρώπινη ψυχή. Έτσι, πιστεύουμε πως τίποτε δεν συμβαίνει "σε μας", "την οικογένειά μας", ή τους φίλους και τους γνωστούς μας, ενώ από την άλλη προβάλλουμε ανάλογες φανταστικές θεωρίες σχετικά με την υποτιθέμενη ύπαρξη εκείνων των ιδιοτήτων που έχουν σαν κύριο σκοπό τη συγκάλυψη των πραγματικών συμβάντων.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> <b>Στην πλατιά ζώνη του ασυνείδητου, το οποίο είναι απρόσβλητο από το συνειδητό έλεγχο και την κριτική, είμαστε ακάλυπτοι και ανοιχτοί σε κάθε είδους επιρροές και ψυχικές μολύνσεις.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><b> </b>Όπως συμβαίνει με κάθε κίνδυνο, μπορούμε να προφυλαχτούμε από την απειλή της ψυχικής μόλυνσης μόνο όταν γνωρίζουμε τι και πώς μας επιτίθεται, πότε και πού θα γίνει η επίθεση.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Επειδή η αυτογνωσία είναι μια πορεία γνώσης των ατομικών γεγονότων, οι θεωρίες βοηθάνε ελάχιστα σε αυτή την περίπτωση. <b><span style="color: #666666;">'Οσο περισσότερη πίστη εκφράζει μια θεωρία στην παγκόσμια κατάσταση, τόσο μειώνεται η ικανότητά της να κρίνει τα ατομικά γεγονότα.</span></b> Κάθε θεωρία βασισμένη στην εμπειρία είναι απαραίτητα <i>στατιστική</i>. Δηλαδή, διαμορφώνει ένα <i>ιδανικό μέσο όρο</i> που καταργεί όλες τις εξαιρέσεις και τις αντικαθιστά με κάποια αφηρημένη έννοια. Αυτή η έννοια είναι αρκετά έγκυρη, αν και δεν είναι απαραίτητο να ισχύει στην πραγματικότητα. Εντούτοις, φαίνεται θεωρητικά σαν απρόσβλητο θεμελιώδες αξίωμα. Οι εξαιρέσεις σε κάθε άκρο, αν και είναι πραγματικές, δεν συμπεριλαμβάνονται στο τελικό αποτέλεσμα γιατί αλληλοαπορρίπτονται. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Για παράδειγμα, αν πάρουμε μια λεκάνη γεμάτη βότσαλα και ζυγίσουμε το καθένα χωριστά, μπορεί στο τέλος να βρούμε ότι ο μέσος όρος του βάρους καθενός είναι 145 γραμμάρια. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα δε μας φανερώνει τίποτε σχετικά με την πραγματική φύση των βότσαλων. Και αν κάποιος πιστέψει, σύμφωνα με το προηγούμενο αποτέλεσμα, ότι μπορεί να βρει με την πρώτη προσπάθεια ένα βότσαλο 145 γραμμάρια, τότε σίγουρα θα απογοητευθεί... </span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Η στατιστική μέθοδος παρουσιάζει τα γεγονότα στο φως ενός ιδανικού μέσου όρου, αλλά δεν μας δίνει μια εικόνα για την εμπειρική τους πραγματικότητα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Αν αντανακλά μια αδιαφιλονίκητη όψη της πραγματικότητας, μπορεί να διαστρεβλώσει επικίνδυνα την ισχύουσα αλήθεια και αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για θεωρίες που βασίζονται σε στατιστικές. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"> Πάντως το σημείο διάκρισης των πραγματικών γεγονότων</span> <span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">είναι η ατομικότητά τους. Χωρίς να το τονίζω ιδιαίτερα, μπορεί να πει κανείς πως η πραγματική εικόνα συνίσταται από εξαιρέσεις στον κανόνα, πράγμα που σημαίνει πως η πραγματικότητα έχει σαν κύρια νότα της την έλλειψη <i>κανονικότητας.</i> Αυτούς τους συλλογισμούς πρέπει να κάνουμε όποτε γίνεται λόγος για κάποια θεωρία που οδηγεί στην αυτογνωσία. Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει αυτογνωσία βασισμένη σε θεωρητικές παραδοχές, γιατί αντικείμενό της είναι κάποιο άτομο - μια σχετική εξαίρεση και ένα ακανόνιστο φαινόμενο. Ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει λοιπόν στο άτομο δεν είναι ούτε "παγκόσμιο", ούτε "κανονικό", αλλά μοναδικό. Δεν πρέπει να υπολογίζεται σαν μια επαναλαμβανόμενη ενότητα, αλλά σαν κάτι μοναδικό και ενιαίο που σε τελική ανάλυση δεν μπορεί ούτε να γίνει γνωστό ούτε να συγκριθεί με κάτι άλλο....</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms; font-size: large;"> C.G.JUNG</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms; font-size: large;"> </span><span style="font-family: trebuchet ms;">THE UNDISCONERED SELF</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms;"> 1950</span><br />
<br />χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-14801655311311539652016-10-09T15:04:00.002-07:002016-10-23T11:02:26.097-07:00ΕΛΠΙΔΑ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_sliYk1CfHSm8khuyv_P529q0p4MLwFK2ZKp63EL2dkaWi77G5TdmJpBGW0iH8ip95ksPOnx-bhtopZnBbQtaTasczVnCm4UjS1e8NrzgCg5yjAUebH-2XXceKTC_psKPNNWORJ0uFvU/s1600/i-elpida-pethainei-panta-teleutaia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_sliYk1CfHSm8khuyv_P529q0p4MLwFK2ZKp63EL2dkaWi77G5TdmJpBGW0iH8ip95ksPOnx-bhtopZnBbQtaTasczVnCm4UjS1e8NrzgCg5yjAUebH-2XXceKTC_psKPNNWORJ0uFvU/s400/i-elpida-pethainei-panta-teleutaia.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">1.ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΠΙΔΑ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">..........Τι σημαίνει να ελπίζεις; Σημαίνει όπως πολλοί πιστεύουν, να έχεις επιθυμίες και πόθους; Αν είναι αυτό, εκείνοι που επιθυμούν πιο πολλά και πιο καλά αυτοκίνητα, σπίτια και μαραφέτια, θα πρέπει να είναι οι άνθρωποι της ελπίδας. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι άνθρωποι που διψούν για περισσότερη κατανάλωση κι όχι άνθρωποι της ελπίδας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Σημαίνει τάχα ελπίζω, όχι κάποιο πράγμα, αλλά μια πληρέστερη ζωή, μια απελευθέρωση, μια σωτηρία (θεολογικά), μια επανάσταση (πολιτικά); Πραγματικά αυτό το είδος προσδοκίας μπορεί να είναι ελπίδα. Αλλά δεν είναι ελπίδα αν έχει την ιδιότητα της απάθειας και της "προσμονής", -ώσπου νάρθει η ελπίδα- οπότε στην πραγματικότητα, είναι κάλυμμα για υποταγή στη μοίρα, τίποτ' άλλο παρά ιδεολογία.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Ο Κάφκα περιγράφει με θαυμαστό τρόπο αυτό το είδος της υποταγμένης και παθητικής ελπίδας στο μυθιστόρημά του, η Δίκη...Ο ήρωας που περιμένει χρόνια να τον αφήσουν να μπει από την πόρτα που οδηγεί στους ουρανούς (το Νόμο), έχει πια γεράσει πολύ για να καταλάβει, και μπορεί να μην καταλάβαινε αν ήταν νεότερος.... Αν είχε κάτι παραπάνω από αυτή την παθητική ελπίδα της αναμονής, θα μπορούσε να μπει, και το κουράγιο του να αγνοήσει τους γραφειοκράτες θα ήταν η λυτρωτική πράξη που θα τον έφερνε στο αστραφτερό ανάκτορο.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Πολλοί άνθρωποι είναι σαν τον γέρο του Κάφκα. Ελπίζουν, αλλά δεν τους επιτρέπεται να ενεργήσουν σύμφωνα με τον παλμό της καρδιάς τους, κι όσο οι γραφειοκράτες δεν δίνουν το πράσινο φως, περιμένουν και περιμένουν.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Αυτό το είδος παθητικής ελπίδας συνδέεται στενά με μια γενικευμένη μορφή ελπίδας, που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ελπίδα για <i>χρόνο</i>. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Ο χρόνος και το μέλλον γίνονται η κεντρική κατηγορία αυτού του είδους ελπίδας. Τίποτα δεν αναμένεται να συμβεί στο <i>τώρα,</i> αλλά μονάχα την επόμενη στιγμή, τον επόμενο χρόνο και σ' έναν άλλον κόσμο, αν είναι πολύ ανόητο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί η ελπίδα σ' αυτόν τον κόσμο. Πίσω απ' αυτήν τη δοξασία βρίσκεται η ειδωλολατρεία του "Μέλλοντος", της "Ιστορίας" και των "Μεταγενέστερων" που εμφανίστηκε στη Γαλλική Επανάσταση με ανθρώπους όπως ο Ροβεσπιέρος, που λάτρευαν το μέλλον σαν Θεό: δεν κάνω τίποτα, παραμένω παθητικός, γιατί είμαι ένα τίποτα, μηδαμινός. Αλλά το μέλλον, η προέκταση του χρόνου, θα φέρει αυτό που δεν μπορώ να πετύχω. Αυτή η λατρεία του μέλλοντος, που είναι μια διαφορετική άποψη της λατρείας της "προόδου" στη σύγχρονη αστική σκέψη, είναι ακριβώς η αλλοτρίωση της ελπίδας. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΚΑΤΙ Η ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΤΙ, ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΟΙ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Ενώ η παθητική αναμονή είναι μια συγκαλυμμένη μορφή της απελπισίας και της ανημποριάς, υπάρχει μια άλλη μορφή απελπισίας και απόγνωσης που παίρνει ακριβώς την αντίθετη μορφή- τη μορφή των φασιστικών κατασκευών και του τυχοδιωκτισμού, της περιφρόνησης της πραγματικότητας και της παραβίασης όλων όσων μπορούν να παραβιαστούν. Αυτή ήταν η στάση κάθε ψεύτικου μεσσία και κάποιων ηγετών, οι οποίοι περιφρονούσαν εκείνους που κάτω απ' όλες τις περιστάσεις δεν προτιμούν το θάνατο από την ήττα. Στις μέρες μας αυτή η ψευδοριζοσπαστική συγκάλυψη της απελπισίας και του νιχιλισμού δεν είναι κάτι που σπανίζει ανάμεσα στα πιο αφοσιωμένα μέλη της νέας γενιάς. Απευθύνονται στην τόλμη και την αφοσίωσή τους, αλλά δεν πείθουν με την έλλειψη από μέρους τους ρεαλισμού, αίσθησης της στρατηγικής και, σε μερικούς απ' αυτούς, με την έλλειψη αγάπης για τη ζωή.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">2. ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms";"><span style="font-size: large;">Η ελπίδα είναι κάτι το </span><i><span style="font-size: large;">παράδοξο</span></i><span style="font-size: large;">. Δεν είναι ούτε παθητική αναμονή, ούτε αντιρρεαλιστική παραβίαση των περιστάσεων που μπορούν να συμβούν. </span></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> Μοιάζει με μια κουλουριασμένη τίγρη που θα κάνει το πήδημά της μόνο τη στιγμή που πρέπει να πηδήξει...Ελπίζω σημαίνει είμαι έτοιμος κάθε στιγμή για κείνο που δεν έχει ακόμα γεννηθεί, αλλά που ωστόσο δεν απελπίζομαι αν δεν γεννηθεί στη διάρκεια της δικής μας ζωής. Δεν υπάρχει νόημα στο να ελπίζω για κάτι που ήδη υπάρχει ή για κάτι που δε μπορεί να υπάρξει. Εκείνοι που η ελπίδα τους είναι αδύναμη, τα παρατάνε όλα αναζητώντας την άνεση, ή μπροστά στη βία. Εκείνοι που η ελπίδα τους είναι ισχυρή, βλέπουν και υποθάλπουν όλα τα δείγματα της νέας ζωής κι είναι πρόθυμοι κάθε στιγμή να συμβάλουν στη γέννηση αυτού που είναι έτοιμο να γεννηθεί. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Μια από τις μεγαλύτερες συγχίσεις σχετικά με την ελπίδα είναι η αδυναμία διάκρισης ανάμεσα στη συνειδητή και την ασυνείδητη ελπίδα. Υπάρχουν πολλοί που νιώθουν συνειδητά γεμάτοι ελπίδα κι ασυνείδητα απελπισμένοι και λιγότεροι που νιώθουν το αντίθετο...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Το να ελπίζεις είναι μια κατάσταση ύπαρξης, μια εσωτερική ετοιμότητα...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Η ελπίδα είναι φυσικό σύνδρομο της ζωής και της ανάπτυξης...Ένα παιδί μπορεί να μην έχει επίγνωση, ωστόσο η δραστηριότητά του εκφράζει την ελπίδα του να γεννηθεί και ν' αναπνεύσει ανεξάρτητα. Το βρέφος που θηλάζει δεν ελπίζει στα στήθια της μάνας του; Το μωρό δεν ελπίζει να σταθεί στα πόδια του να περπατήσει; Ο άρρωστος δεν ελπίζει να γίνει καλά, ο φυλακισμένος να λευτερωθεί, ο πεινασμένος να φάει; Δεν ελπίζουμε ότι θα ξυπνήσουμε σε μια άλλη μέρα όταν το βράδυ πέφτουμε να κοιμηθούμε;..</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">3.ΠΙΣΤΗ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Όταν η ελπίδα χαθεί η ζωή τελειώνει πραγματικά ή δυνητικά. Η ελπίδα είναι ουσιαστικό στοιχείο της δομής της ζωής, της δυναμικής του πνεύματος του ανθρώπου. Συνδέεται στενά μ' ένα άλλο στοιχείο της δομής της ζωής: την <i>πίστη...</i>Η πίστη δεν είναι μια πίστη σ' αυτό ή εκείνο. <b>Πίστη είναι η πεποίθηση γι' αυτό που δεν έχει ακόμα αποδειχτεί, η γνώση της πραγματικής δυνατότητας, η επίγνωση της κυοφορίας</b>...Η πίστη όπως κι η ελπίδα, δεν είναι πρόγνωση του μέλλοντος. Είναι η ενόραση του παρόντος σε κατάσταση κυοφορίας. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Η πίστη είναι βεβαιότητα για την πραγματικότητα της δυνατότητας-αλλά όχι με την έννοια της αναμφισβήτητης προγνωστικότητας. Το παράδοξο της πίστης: <i>πίστη είναι η βεβαιότητα του αβέβαιου. </i>Είναι βεβαιότητα από την άποψη της ενόρασης και της κατανόησης του ανθρώπου. Όχι βεβαιότητα από την άποψη του τελικού αποτελέσματος της πραγματικότητας. Δε χρειαζόμαστε πίστη για το επιστημονικά προβλεπτό, ούτε μπορεί να υπάρχει πίστη σ' αυτό που είναι αδύνατο. Η ΠΙΣΤΗ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Η ορθολογική πίστη είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής δραστηριότητας του ατόμου στον τομέα της σκέψης ή του συναισθήματος, ενώ η παράλογη πίστη είναι υποταγή σε κάτι δοσμένο, που το αποδεχόμαστε σαν αληθινό, ανεξάρτητα αν υπάρχει ή όχι....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Ελπίδα είναι η διάθεση που συνοδεύει την πίστη. Η βάση της ελπίδας είναι η πίστη...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">4.ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Είναι ένα ακόμα στοιχείο που συνδέεται με την ελπίδα και την πίστη, είναι το θάρρος, η ψυχική δύναμη. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><b>Το σθένος είναι η ικανότητα αντίστασης στον πειρασμό να διακινδυνέψει κανείς την ελπίδα και την πίστη-κι έτσι να τα καταστρέψει-μετατρέποντάς τα σε κούφια αισιοδοξία ή σε παράλογη πίστη.</b> ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ "ΟΧΙ" ΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ "ΝΑΙ".</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Μια άλλη άποψη του σθένους είναι η <i>τόλμη.</i></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Τη βρίσκουμε στο αναπτυγμένο άτομο, που μένει στον ίδιο τον εαυτό του κι αγαπάει τη ζωή. Το άτομο που είναι πλούσιο επειδή είναι κενό, είναι ισχυρό επειδή δεν είναι σκλάβος των επιθυμιών του. Ένα τέτοιο άτομο είτε έχει φτάσει στην πλήρη διαφώτιση είτε είναι στο δρόμο, είναι πέρα για πέρα τολμηρό.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Δεν μιλάμε για την τόλμη εκείνη όπου ο άνθρωπος δε νοιάζεται αν θα ζήσει ή θα πεθάνει κι ενώ μοιάζει να μη φοβάται τον θάνατο, φοβάται τη ζωή, γιατί αυτή η τόλμη, βασίζεται στην έλλειψη αγάπης για τη ζωή. Αναζητά συχνά επικίνδυνες καταστάσεις για ν' αποφύγει αυτόν το φόβο του για τη ζωή, τον εαυτό του, τους ανθρώπους.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Η ελπίδα και η πίστη, όντας ουσιαστικές ιδιότητες της ζωής, κινούνται από την ίδια τους την φύση προς την διεύθυνση του ξεπεράσματος του status quo, ατομικά και κοινωνικά. Μια από τις ιδιότητες της ζωής είναι το ότι βρίσκεται σ' ένα αδιάκοπο προτσές αλλαγής και ποτέ δεν μένει η ίδια. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Η ζωή που λιμνάζει τείνει προς τον θάνατο. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Αν η στασιμότητα είναι ολοκληρωτική, τότε επέρχεται ο θάνατος. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Η ζωή στην κινητική ιδιότητά της τείνει να διασπάσει κι όχι να ξεπεράσει το status quo. Γινόμαστε πιο ισχυροί ή πιο αδύναμοι, πιο σοφοί ή πιο ανόητοι, πιο θαρραλέοι ή πιο δειλοί. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Κάθε δευτερόλεπτο είναι μια στιγμή απόφασης για το καλύτερο ή το χειρότερο. Τρέφουμε την οκνηρία μας, την απληστία μας ή τη μισούμε ή την αφήνουμε να πεθάνει της πείνας. 'Οσο πιο πολύ την τρέφουμε τόσο πιο ισχυρή γίνεται. 'Οσο λιγότερο την ταΐζουμε τόσο πιο αδύνατη γίνεται.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Ό,τι ισχύει για το άτομο, ισχύει και για μια κοινωνία. Ποτέ δεν είναι στατική, αν δεν αναπτύσσεται, παρακμάζει...Συχνά εμείς, το άτομο ή οι άνθρωποι που αποτελούμε μια κοινωνία, έχουμε την ψευδαίσθηση πως μπορούμε να παραμείνουμε ακίνητοι και να μην αλλάξουμε τη δοσμένη κατάσταση προς τη μια ή την άλλη διεύθυνση. Πρόκειται για μια από τις πιο επικίνδυνες ψευδαισθήσεις. Από τη στιγμή που παραμένουμε ακίνητοι, αρχίζουμε να παρακμάζουμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">5.ΑΝΑΣΤΑΣΗ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Ανάσταση σημαίνει, χωρίς να αναφερόμαστε καθόλου στις θεολογικές σημασίες της στον Χριστιανισμό -αν και το χριστιανικό της νόημα μπορεί να είναι μια από τις πιθανές συμβολικές εκφράσεις της- δεν είναι η δημιουργία μιας <i>άλλης πραγματικότητας </i>πέρα από την πραγματικότητα αυτής της ζωής, αλλά η μεταμόρφωση <i>αυτής της πραγματικότητας </i>προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης ζωντάνιας. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Ο άνθρωπος και η κοινωνία, ανασταίνονται κάθε στιγμή στην πράξη της ελπίδας και της πίστης στο εδώ και στο παρόν.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Κάθε πράξη αγάπης, επίγνωσης, συμπάθειας, είναι ανάσταση. Κάθε πράξη οκνηρίας, απληστίας, ιδιοτέλειας, είναι θάνατος. Κάθε στιγμή ύπαρξης μας φέρνει μπροστά στις εναλλακτικές λύσεις της ανάστασης ή του θανάτου. Κάθε στιγμή δίνουμε μια απάντηση. Αυτή η απάντηση βρίσκεται όχι σε ό,τι λέμε ή σκεφτόμαστε, αλλά σ' αυτό που είμαστε, στο πώς ενεργούμε, στο πού κινούμαστε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;"></span><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: medium;">μετάφραση:Δημήτρης Θεοδωρακάτος</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms";"><i>Revolution of Hope</i></span></div>
<div style="text-align: right;">
<i><span style="font-family: "trebuchet ms";">1968 Erich Fromm</span></i></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-34004759520697271552016-10-03T22:12:00.003-07:002016-10-03T22:15:07.981-07:00Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiud7KsoL2itfYw6gpBYq7oNkqLcr1BjAphp9u66QseQekXxIfwhQ7RaO4zmGyDJW9UTd-8W_w6aYQ4c2VIKF7syjVPaigBLz1vcnH_2F7hs15bXaXlIVjyfI5YwisIfjCS0rx2qrWDnbc/s1600/a2647633e31840198ce149b3000ed374.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiud7KsoL2itfYw6gpBYq7oNkqLcr1BjAphp9u66QseQekXxIfwhQ7RaO4zmGyDJW9UTd-8W_w6aYQ4c2VIKF7syjVPaigBLz1vcnH_2F7hs15bXaXlIVjyfI5YwisIfjCS0rx2qrWDnbc/s320/a2647633e31840198ce149b3000ed374.jpg" width="152" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Υπάρχει ένας ακριβής μηχανισμός, μέσω του οποίου μπορούν να εκδηλωθούν όλες οι επιθυμίες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Είναι τέσσερα βήματα και έχουν ως εξής:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Γλιστράτε στο κενό ανάμεσα των σκέψεών σας. Το κενό αυτό είναι το παράθυρο, ο διάδρομος, ο μετασχηματιστικός </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">στρόβιλος μέσω του οποίου η προσωπική ψυχή επικοινωνεί με την κοσμική ψυχή.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΗΜΑ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Θέτετε τη σαφή πρόθεση ενός ξεκάθαρου στόχου μέσα στο κενό.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">ΤΡΙΤΟ ΒΗΜΑ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Εγκαταλείπετε την προσκόλλησή σας στο αποτέλεσμα, επειδή το κυνήγι του αποτελέσματος ή η προσκόλληση σ' αυτό συνεπάγεται και την έξοδο από το κενό.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">ΤΕΤΑΡΤΟ ΒΗΜΑ</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Αφήνετε το σύμπαν να χειριστεί τις λεπτομέρειες.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms"; font-size: large;">Είναι σημαντικό να έχετε την επίγνωση ενός ξεκάθαρου στόχου, αλλά και να παραιτείστε από την προσκόλλησή σας στον στόχο. Και ο στόχος βρίσκεται στο κενό και το κενό είναι το δυναμικό που οργανώνει και ενορχηστρώνει τις λεπτομέρειες που απαιτούνται για να επηρεάσουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα.</span><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "trebuchet ms";">Creating Affluence, D.Chopra</span> </div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-30884393087607033892016-08-01T03:14:00.000-07:002016-08-17T03:14:39.687-07:00Ο ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ (και το καλό πρόβατο)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbzI7eK6DSHElUQObqGRQQ8o8XuBZBxmzrG-w9RUFn-VQXgXpZ9W2KTU1TYNFMJcV_14NjYhsb8A0zJpg7sh6fX5HtbmCKBNI6mhNraYOAmE_ZPJYkoZtCEqN16_ltZpuERz4ULSJr8QM/s1600/f8104c312a640a4fc8f309803f2e1345.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbzI7eK6DSHElUQObqGRQQ8o8XuBZBxmzrG-w9RUFn-VQXgXpZ9W2KTU1TYNFMJcV_14NjYhsb8A0zJpg7sh6fX5HtbmCKBNI6mhNraYOAmE_ZPJYkoZtCEqN16_ltZpuERz4ULSJr8QM/s320/f8104c312a640a4fc8f309803f2e1345.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η σκέψη του μέσου ανθρώπου ταλαντεύεται πάντα ανάμεσα σε δύο αντίθετα άκρα. Τα πράγματα πρέπει να είναι είτε άσπρα, είτε μαύρα λες κι έχουν εξαφανιστεί από το φάσμα του οπτικού μας πεδίου όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις του γκρι. Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με την ψυχιατρική γνωρίζει καλά ότι η διπολικότητα μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δυστυχώς όμως όλοι μας (παρ’ ότι δεν είμαστε βέβαια ψυχωτικοί) εκπαιδευόμαστε από μικροί να λειτουργούμε κάνοντας τραμπάλα ανάμεσα σε δυο αντίθετες θέσεις. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των καταστάσεων «στεγνώνει» τη ζωή μας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πλούσια και πολύ πιο σύνθετη από δύο σκέτα check boxes: Yes – No. Όπως λέει κι ένας φίλος, ποιος ο λόγος να επιμένουμε να ρωτάμε πάντα αν ένα ποτήρι με νερό μέχρι τη μέση είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο? Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι ακριβώς μισό ποτήρι νερό!</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γιατί να υπάρχει όμως αυτή η διπολική μορφή σκέψης στην κοινωνία μας? Θα σας πω μια ιδέα που γυροφέρνει στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Νομίζω πως όλα ξεκινούν από ένα συγκεκριμένο ζευγάρι αντιθέτων: το «Καλό» και το «Κακό». Επί αιώνες, τα εκπαιδευτικά συστήματα της Δύσης έχουν έναν ορισμένο προσανατολισμό. Η προτεσταντική ηθική και κοσμοαντίληψη – ας μην το κρύβουμε – έχει καθορίσει την ανατροφή πολλών γενεών. Οι άνθρωποι υπό το βάρος των επιταγών αυτής της ηθικής προσπαθούν απεγνωσμένα να εξοβελίσουν το κακό από μέσα τους. Ταυτόχρονα, η θεώρηση του καλού και του κακού προκαλεί βαθύτατο φόβο, που εύκολα θολώνει συγκινησιακά τη νόηση και την ικανότητα της γνώσης. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά και στα συστήματα γνώσεις του υπόλοιπου πλανήτη.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το Σαντοκάι, ένα από τα βασικότερα κείμενα του Ζεν, αναφέρει:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Φως και Σκότος</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Βρίσκονται αντιμέτωπα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Αλλά το ένα</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Εξαρτάται από το άλλο</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Όπως το βήμα του δεξιού ποδιού</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Από εκείνο του αριστερού</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Αυτό σημαίνει ότι στο επίπεδο που βρίσκεται η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατή η εξάλειψη του κακού. Η παρουσία του φαίνεται να είναι απαραίτητη για την ύπαρξη του καλού. Η Δύση προσελκύεται τόσο πολύ από μια επιφανειακή λογική, ώστε δεν αντιλαμβάνεται ότι ο ευγενής στόχος της αποτυγχάνει, γιατί το κακό δεν μπορεί να ξεριζωθεί. Σύμφωνα με το νόμο της πολικότητας συμπεραίνουμε ότι το καλό και το κακό είναι οι δυο όψεις μιας και μόνης ενότητας κι επομένως εξαρτώνται το ένα από το άλλο. Όποιος εσκεμμένα εκτρέφει το καλό, κάνει ασυνείδητα το ίδιο και για το κακό. Γνωρίζω ότι αυτή η φράση ακούγεται εκ πρώτης όψεως τρομακτική, αλλά ας την αντιμετωπίσουμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο Νίτσε στην «Αυγή» του, σε ένα χωρίο με τίτλο: οι αρνητές της ηθικότητας, υποστηρίζει ότι οι ηθικές κρίσεις δεν στηρίζονται σε αλήθειες!</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Δε χρειάζεται άλλωστε να είναι κανείς σοφός για να αντιληφθεί ότι κάτι που θεωρείται ηθικό και αποδεκτό σε μια κοινωνία, μπορεί να είναι απαράδεκτο σε κάποια άλλη.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο Αδάμ –θυμηθείτε– πριν φάει από το δένδρο της γνώσης δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Ο πρώτος μακάριος άνθρωπος δεν είχε μπει τον κόσμο των αντιθέτων. Ζούσε σε άλλο επίπεδο, όπου καλό και κακό δεν είχαν νόημα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω ένα πεζό παράδειγμα: εάν δώσουμε ένα κουτί σπίρτα σε ένα παιδί ποτέ δεν θα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα συμβεί κάποιο ατύχημα. Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να του επιβάλουμε μια σκληρή απαγόρευση δεν θα είμαστε ήσυχοι. Το παιδί ωθούμενο από μια πανίσχυρη φυσική περιέργεια και έχοντας άγνοια των κινδύνων είναι πιθανόν να βάλει φωτιά. Δεν συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι «κακό». Κατά συνέπεια δεν μπορούμε και να κατηγορήσουμε το παιδί για κακία. Ωστόσο το κακό έχει λάβει χώρα. Εάν αντίθετα δώσουμε τα ίδια σπίρτα σε έναν ενήλικα δεν χρειάζεται καν να τον προειδοποιήσουμε. Αυτός ξέρει από μόνος του την ουσία των σπίρτων, την αξία τους, τη λειτουργία τους και την προσοχή που απαιτείται κατά τη χρήση τους.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Για το παιδί λοιπόν υπάρχει σωστό και λάθος (όσον αφορά στα σπίρτα πάντα). Εάν κάνει ότι του λέμε είναι καλό παιδί, εάν μας παρακούσει είναι κακό. Για τον ενήλικα όμως που στέκεται σε ένα άλλο επίπεδο (ο προπτωτικός Αδάμ για το παράδειγμά μας) δεν έχει καν νόημα η χρήση των λέξεων καλό και κακό σε σχέση με ένα κουτί σπίρτα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Περαιτέρω, εάν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας με περισσό θάρρος και κοφτερή ματιά, θα αντιληφθούμε ότι όταν κάνουμε μια καλή πράξη δεν είναι απαραίτητα καλό και το κίνητρό μας. Μπορεί για παράδειγμα, να βοηθήσω έναν συνάνθρωπό μου που έχει ανάγκη, αλλά σε ασυνείδητο επίπεδο αυτό να το έκανα επειδή θέλω να είμαι αποδεκτός, αγαπητός και να με θαυμάζουν. Το καλό και το κακό είναι τόσο μπλεγμένα μέσα στον άνθρωπο που δεν είναι εύκολο να τα αναγνωρίσουμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, ο Ιησούς εκφωνεί τη μυστηριώδη ρήση: «Να είστε είτε καλοί είτε κακοί. Τους χλιαρούς θα τους ξεράσω από το στόμα μου». Η φράση αυτή γίνεται ίσως πιο κατανοητή υπό το πρίσμα των όσων συζητούμε εδώ. Γιατί ο Ιησούς γνώριζε ότι στο παρόν επίπεδο ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Αυτό που μας ζητά να αποφύγουμε είναι τη χλιαρότητα, δηλαδή τη μη εμπλοκή, την αδιαφορία! Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν με περιφρόνηση «ιδιώτη» (πρβ, idiot), αυτόν που έβγαζε την ουρά του απ’ έξω και δεν ελάμβανε μέρος στα κοινά! Η ουσία του ανθρωπίνου όντος είναι οι διαρκείς επιλογές. Πρέπει να επιλέγουμε διαρκώς. Να μην μένουμε αμέτοχοι μπροστά στα διλλήματα που μας φέρνει η ζωή. Και μάλιστα πρέπει την ώρα της επιλογής μας να έχουμε συναίσθηση τόσο του καλού όσο και του κακού που εμπεριέχει η απόφασή μας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η μελέτη και η παρατήρηση των φαινομένων είναι πιστεύω το πρώτο βήμα της κατανόησης. «Κοιτάζω» είναι η μεγάλη μαγική λέξη στην πορεία της αυτογνωσίας. Ο Σωκράτης με την επιταγή του «Γνώθι Σ’ αυτόν» ήταν σοφότερος ημών. Η παρατήρηση μετατρέπει την ποιότητα του αντικειμένου που κοιτάζουμε, γιατί εισάγει φως, δηλαδή συνείδηση, στο σκοτάδι. Αυτό που έχει σημασία σε τελική ανάλυση δεν είναι το Τί κάνουμε, αλλά το Πώς το κάνουμε! Δρούμε συνειδητά ή απλά παρασυρόμαστε από το κύμα? Είναι προτιμότερο να επιλέξω συνειδητά το κακό, παρά να κάνω ασυνείδητα το καλό. Ας πάψουμε επιτέλους να φοβόμαστε το συγκρουσιακό χαρακτήρα της ύπαρξής μας. Παρακαλώ μην με παρανοήσετε. Δεν προτείνω την ανηθικότητα! Δεν δίνω άλλοθι για τις κατεργαριές μας! Προτείνω όμως να αφήσουμε στην άκρη την συνεχή κριτική. Προτείνω να ξεκολλήσουμε από τη διελκυστίνδα ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο και να παρατηρήσουμε με θάρρος τον εαυτό μας και τις πράξεις μας. Μόνο όταν θα καταστούμε συνειδητοί θα έχει πραγματική αξία η επιλογή του καλού.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> Νίκος Σπανός</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> http://analysisynthesisyouhelpgr.blogspot.gr</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-87072336775381574282015-11-16T09:59:00.001-08:002016-10-23T11:13:07.696-07:00Παραιτήσου από το παίξιμο ρόλων<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirIE2kPJgYScxfMZ11rO8eKAgUxPHjRWFETwCkbF1eEXPZkjZKOJnC-SmwaF8lSgAGZWTqBlOwyQcaXF494uNpg_hyphenhyphenRd3O9aZUcW51PMsxBRFDXz7KFX3U5GUnANQG_SyzuhY7ZoD_F3g/s1600/3ce55832679b447af67554077aa2d588.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirIE2kPJgYScxfMZ11rO8eKAgUxPHjRWFETwCkbF1eEXPZkjZKOJnC-SmwaF8lSgAGZWTqBlOwyQcaXF494uNpg_hyphenhyphenRd3O9aZUcW51PMsxBRFDXz7KFX3U5GUnANQG_SyzuhY7ZoD_F3g/s320/3ce55832679b447af67554077aa2d588.jpg" width="213" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το να κάνεις οτιδήποτε που απαιτείται από σένα σε κάθε κατάσταση χωρίς να γίνεται ρόλος με τον οποίο ταυτίζεσαι είναι ένα ουσιαστικό μάθημα στην τέχνη της ζωής που ο καθένας μας είναι εδώ για να μάθει. <b>Γίνεσαι εξαιρετικά ισχυρός σε ότι κάνεις αν η πράξη εκτελείται για την ίδια την πράξη αντί να χρησιμοποιείται ως μέσο για να προστατέψεις, να εξυψώσεις την ταυτότητα του ρόλου σου ή να συμμορφωθείς μ' αυτήν.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Κάθε ρόλος είναι μια πλασματική αίσθηση εαυτού και μέσα απ' αυτόν όλα προσωποποιούνται κι έτσι διαφθείρονται και διαστρεβλώνονται από το νοογενές "μικρό εγώ" και όποιο ρόλο τυχαίνει να παίζει. ...........</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Σ' έναν κόσμο προσωπικοτήτων που παίζουν ρόλους, οι ελάχιστοι άνθρωποι που δεν προβάλλουν μια νοογενή εικόνα, αλλά λειτουργούν από το βαθύτερο πυρήνα της Ύπαρξής τους, εκείνοι που δεν επιχειρούν να φανούν σαν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι, αλλά είναι απλώς ο εαυτός τους, ξεχωρίζουν ως αξιοσημείωτοι και είναι οι μόνοι που φέρνουν αληθινά κάποια αλλαγή στον κόσμο. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ. Ό, τι κάνουν αποκτά δύναμη επειδή είναι ευθυγραμμισμένο με το σκοπό του όλου.....Η παρουσία τους και μόνο, -απλή, φυσική, ανεπιτήδευτη- έχει μεταμορφωτική επίδραση σ΄ όποιον έρχεται σε επαφή μαζί τους.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Όταν δεν παίζεις ρόλους, σημαίνει ότι δεν υπάρχει εαυτός (εγώ) σ΄αυτό που κάνεις. Δεν υπάρχει δευτερεύων σκοπός: προστασία ή ισχυροποίηση του εαυτού σου. Ως αποτέλεσμα, οι πράξεις σου έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη. Είσαι ολοκληρωτικά εστιασμένος στην κατάσταση. Γίνεσαι ένα μ΄αυτήν. Δεν προσπαθείς να είσαι συγκεκριμένα κάποιος. Είσαι ισχυρότατος, αποτελεσματικότατος όταν είσαι ολότελα ο εαυτός σου. Αλλά μην προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου. Αυτό είναι ένας άλλος ρόλος. Ονομάζεται "φυσικός, αυθόρμητος εαυτός μου". Μόλις αρχίζεις να προσπαθείς να είσαι τούτο ή εκείνο, παίζεις ένα ρόλο. "Να είσαι ο εαυτός σου" είναι μια καλή συμβουλή, αλλά μπορεί επίσης και να είναι παραπλανητική. Θα μπει ο νους στη μέση και θα πει: "Για να δούμε, πώς μπορώ να είμαι ο εαυτός μου;" Έπειτα ο νους θα αναπτύξει θα αναπτύξει κάποιο είδος στρατηγικής: "Πώς να είμαι ο εαυτός μου". Άλλος ένας ρόλος. Το "Πώς μπορώ να είμαι ο εαυτός μου;" είναι στην πραγματικότητα μια λανθασμένη ερώτηση. Υποδηλώνει ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να είσαι ο εαυτός σου. Όμως το "πώς" δεν έχει θέση εδώ, επειδή είσαι ήδη ο εαυτός σου. Πάψε απλώς να προσθέτεις αποσκευές στο ποιός είσαι ήδη. "Μα δεν ξέρω ποιός είμαι. Δεν ξέρω τι σημαίνει να είμαι ο εαυτός μου". Αν μπορείς να νιώθεις απόλυτα άνετα με το να μην ξέρεις ποιός είσαι, τότε αυτό που απομένει είναι αυτός που είσαι -η Ύπαρξη πίσω από το ανθρώπινο, ένα πεδίο καθαρής δυνατότητας μάλλον, παρά κάτι που είναι ήδη προσδιορισμένο.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Παραιτήσου από το να αυτοπροσδιορίζεσαι -ή να προσδιορίζεις τον εαυτό σου στους άλλους. Δε θα πεθάνεις.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Θα ζωντανέψεις. Και μη νοιάζεσαι για το πώς σε προσδιορίζουν οι άλλοι. Όταν σε προσδιορίζουν, περιορίζουν τον εαυτό τους, επομένως είναι δικό τους πρόβλημα. Όποτε συναλλάσσεσαι με ανθρώπους, μην είσαι εκεί ως λειτουργία ή ρόλος, αλλά ως πεδίο συνειδητής Παρουσίας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γιατί παίζει ρόλους το Εγώ; Εξαιτίας </span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">μιας </span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">ανεξέταστης παραδοχής, ενός θεμελιώδους λάθους, μιας ασυνείδητης σκέψης. Αυτή η σκέψη είναι: Δεν είμαι αρκετός. Ακολουθούν άλλες ασυνείδητες σκέψεις: </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Χρειάζεται να παίζω ένα ρόλο προκειμένου να εξασφαλίσω ό,τι χρειαζεται για να είμαι πλήρως ο εαυτός μου.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">-Χρειάζεται να αποκτήσω περισσότερα έτσι ώστε να μπορώ να είμαι κάτι περισσότερο.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Όμως δεν μπορείς να είσαι περισσότερος απ' ότι είσαι, επειδή κάτω από τη σωματική και ψυχολογική μορφή σου είσαι ένα με την ίδια τη Ζωή, ένα με την Ύπαρξη.</span><br />
<span style="font-family: trebuchet ms; font-size: large;"> ECKHART TOLLE</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-64161564634395141692015-05-20T00:56:00.000-07:002015-09-06T03:23:06.699-07:00Ερωτευόμαστε πάντα όπως πεινούσαμε σαν βρέφη.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcb3lMEsRELsE4y1prbiwwp-sAGqFm8ZR-_OMSugzKB73kOy_3WVz_33qkIupNddI3vQe65q06jrgGf3emQA5rCsdppxn0eUPAVz_1LuFG_yFbGPtZ9W8T7u008IgAwpFFu2rV0B_NSEg/s1600/images+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcb3lMEsRELsE4y1prbiwwp-sAGqFm8ZR-_OMSugzKB73kOy_3WVz_33qkIupNddI3vQe65q06jrgGf3emQA5rCsdppxn0eUPAVz_1LuFG_yFbGPtZ9W8T7u008IgAwpFFu2rV0B_NSEg/s320/images+%25281%2529.jpg" width="320" /></a></span></div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Αφὴ και στέρηση του μητρικού σώματος: διαλεκτικὴ της ζωής ή της απώλειας, του όλα ή τίποτα. Όταν παίρνει τροφὴ απὸ το κορμὶ της μητέρας, το βρέφος τα έχει όλα, έχει την αμεσότητα της σχέσης που είναι ζωή. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αντίθετα, το κλάμα της πείνας είναι κραυγὴ απόγνωσης απὸ μιαν ύπαρξη που νιώθει να χάνεται. <b>Χάνει την αφὴ της ζωής, κραυγάζει τή γεύση του άσχετου, το τίποτα.</b> Η σχέση με τη μάνα είναι ερωτική, γιατὶ είναι ζωτική. Λήψη τροφής, δυνατότητα ζωής, <b>δυναμικὴ πληρότητα σχέσης.</b> Και σε αυτὴ τη δυναμικὴ σκοπεύει τελικὰ κάθε έρωτας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Ζωτικὴ σχέση μὲ τὸν αντι-κείμενο κόσμο. Αφὴ του σώματος ποὺ συνιστά ζωὴ καὶ αναιρεί τον θάνατο, τα χαρίζει όλα και αποτρέπει το τίποτα. Δυναμικὴ της ζωής και δεν οριοθετείται από μόνη την ηδονὴ της τροφής -η ερωτικὴ εμπειρία του βρέφους δὲν τελειώνει εκεί...</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> ...</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Αν η σωματικὴ ηδονὴ δὲν συνοδευόταν απὸ την ερωτικὴ πληρότητα της μητρικής παρουσίας (τον λόγο, το χάδι, κάθε χειρονομία στοργής, κάθε πράξη φροντίδας), η σχέση θα εξασφάλιζε την επιβίωση, όχι τη ζωή. Το παιδὶ δεν θα έμπαινε ποτὲ στον κόσμο τών ανθρώπων, στον κόσμο της γλώσσας και των συμβόλων, της υποκειμενικής ταυτότητας και των ονομάτων….</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Αφετηρία της επιθυμίας, η τροφή, πρωταρχικὸ «σημαίνον» του ζωτικού πόθου…<b>Ζωτικὴ σχέση μὲ τὸν αντι-κείμενο κόσμο η λήψη της τροφής, είναι μια λογικὴ σχέση. Και είναι λογική, γιατὶ η τροφὴ «σημαίνει» κάτι πέρα απὸ την ανάγκη της θρέψης. «Λέει» τον τρόπο της αφής, της μέθεξης, της συν-ουσίας.</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> «Το σημαίνον εμφανίζεται στον τόπο του Άλλου». Δεν είναι η ανάγκη συν-εννόησης που κάνει να εμφανίζεται το σημαίνον. <b>Ο λόγος δεν είναι καταρχὴν μέσο ή όργανο χρηστικής επικοινωνίας. Χρηστικὴ επικοινωνία έχουν τα ζώα, αλλὰ δεν έχουν λόγο. </b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αφετηρία και καταγωγὴ του λόγου είναι καταρχὴ η παρουσία του Άλλου. Η παρουσία - δυνατότητα ανταπόκρισης στήν ερωτικὴ επιθυμία.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Η εμφάνιση του σημαίνοντος αρθρώνει την επιθυμία σε αίτημα. Το σημαίνον «λέει» την επιθυμία δηλώνοντας τη δυνατότητα ανταπόκρισης στην επιθυμία. Η παρουσία του Άλλου σημαίνει κάτι πέρα απὸ την ανάγκη της συνεύρεσης, πέρα απὸ τη βιολογικὴ σκοπιμότητα της αναπαραγωγής. Το σημαίνον εμφανίζεται στὸν τόπο του Άλλου, για να σημάνει τον αφετηριακὸ του λόγου πόθο της ζωής. «Ζωής αθάνατης, ζωής απερίσταλτης, ζωής που δεν έχει ανάγκη απὸ κανένα όργανο, ζωής απλοποιημένης και ακατάλυτης».</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Πρώτο σημαίνον στον τόπο του Άλλου, η υπόσχεση της τροφής. Τροφὴ - αφὴ του μητρικού σώματος, ερωτικὴ πληρότητα ζωτικής παρουσίας. </span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;"><b>Όμως, σημαίνουσα τροφὴ και σημαινόμενη παρουσία δεν είναι για το βρέφος δεδομένα μόνιμα και συνεχή. Η παρουσία μεταλλάζει σὲ απουσία, η εύρεση σε απώλεια. </b>Η δίψα της ζωής αρθρώνεται απὸ την πρώτη στιγμὴ στο υφάδι αυτής της τραγικής διαλεκτικής. <b>Αισθητὴ αμεσότητα σχέσης και άσχετη μοναχικότητα, γεύση ζωής και θανάτου. </b></span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Δίψα ζωής και γεύση θανάτου, αλλὰ και φορὰ προς τη ζωὴ συμπλεγμένη με ορμὴ προς τον θάνατο. <b>Στο ίδιο πρωταρχικὸ υφάδι της επιθυμίας.</b></span><br />
<br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ανάγκη ορμέμφυτη του βρέφους να μονιμοποιήσει την παρουσία της μητέρας, </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">να ακινητοποιήσει τη σχέση σε κατοχή. Να έχει μόνιμα και αδιάλειπτα δική του την πηγὴ της τροφης, τη δυνατότητα της ζωής. Να κατέχει τη μάνα, κι ο τρόπος να την κατέχει είναι να την καταβροχθίσει φανταστικά. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Να υποκαταστήσει τη διακινδύνευση της σχέσης με τη σιγουριὰ της ιδιοποίησης, τη ζωτικὴ αναφορὰ με τη φαντασιώδη αυτοτέλεια. Πρώτα βήματα στην κόψη του βίου, κι η ορμὴ του θανάτου αντιμάχεται τη φορὰ της ζωής.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> <b>Στο μεταγενέστερο βίο, κάθε ερωτικὴ αναζήτηση επαναλαμβάνει την ίδια διαπλοκὴ προσωπικής σχέσης και φυσικής ανάγκης, τη διαλεκτικὴ ζωής και θανάτου. </b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο πόθος της ζωής σημαίνεται πάντα στον τόπο του Άλλου, στον τρόπο της αφής, της μέθεξης, της συν-ουσίας. Ο τρόπος υπερβαίνει τη ζωτικὴ ανάγκη της τροφής, καθολικεύεται στη «γενετήσια» σχέση. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Ολόκληρη σχέση, καθολικὴ αμεσότητα, μίξη ψυχών και σωμάτων ποιητικὴ ζωής. Αμφίστομη καθολικότητα ανάγκης και σχέσης, ιδιοτέλειας καὶ αυτοπροσφορᾶς.</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Σε κάθε ερωτικὴ κλήση αναβιώνει ο ζωτικὸς πόθος της τροφοδότου παρουσίας, πόθος ζωής που συγκροτεί τη ίδια την υποκειμενικότητά μας. <b>Ερωτευόμαστε πάντα όπως πεινούσαμε σαν βρέφη.</b> <b>Παγιδευμένοι στο υφάδι της ορισμένης ανάγκης και της απεριόριστης δίψας για σχέση. Πριν απὸ κάθε σκέψη, κρίση, φαντασία, βούληση, συναίσθημα.</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b></b>Όλες αυτὲς οι ενέργειες ή λειτουργίες συντονίζονται εκ των υστέρων με την «αγαπητικὴ δύναμη» της φύσης μας. Δύναμη ζωτικὴ καὶ ζωοποιό: συστατικὴ του υποκειμένου και ποιητικὴ καινούργιων υποκειμενικών υπάρξεων.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> <b>Διαχείριση της ζωής ο έρωτας. Που σημαίνει σχοινοβασία στην κόψη του θανάτου.</b> Ενδεχόμενη σε κάθε στιγμὴ η πτώση απὸ τη σχέση στη χρήση, η ολίσθηση στην απαίτηση του εγὼ να «καταβροχθίσει» φανταστικὰ τον Άλλον. Γι᾿ αυτὸ και μεταφερμένη στο συνειδητὸ πια επίπεδο η ερωτικὴ ακροβασία ζωής και θανάτου εξισορροπεί την ορμέμφυτη απαίτηση με τη θεληματικὴ άσκηση. Το σημαίνον της άσκησης ανιχνεύεται και πάλι στον αρχέτυπο τόπο της μητρικής παρουσίας. Σε κείνο το υπόδειγμα της παραίτησης απὸ το εγώ, που ανάστησε το βρέφος στη ζωὴ της σχέσης: στον κόσμο της γλώσσας και των συμβόλων, της υποκειμενικής ταυτότητας και των ονομάτων.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> <b>Αγαπητικὴ δύναμη είναι η φυσικὴ δυνατότητα, ορμή, φορά, υφάδι της ζωής. </b>Θα σαρκωθεί σε προσωπικὸ γεγονὸς αγαπητικής ετερότητας μόνο ως λόγος ελευθερίας απὸ την ανάγκη. <b>Συνειδητὴ άσκηση αγάπης, παραίτηση απὸ την απαίτηση, κατόρθωμα ελευθερίας απὸ την οριστικὴ ανάγκη για χάρη της απεριόριστης σχέσης. Διεύρυνση της ηδονής, πέρα και απὸ τη φύση, στην απερίσταλτη προσωπικὴ κοινωνία.</b></span><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ</span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-248594907678784422015-05-09T05:30:00.000-07:002015-09-06T03:31:40.406-07:00Συγχώρεση και θεραπεία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUX9-8YQxt0RMr40IzKD_9L4AehcezRFRPHF2IlSBhvpGVMFrsZ8JiUu_kT5EU2hn78y-HVJqrb5JnPAGD8a-LGMIAVGwhGiF5iMtqVmBqED6b7qIX0M22cdaSbO9T1qiipteEcqSnEYw/s1600/images+(8).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUX9-8YQxt0RMr40IzKD_9L4AehcezRFRPHF2IlSBhvpGVMFrsZ8JiUu_kT5EU2hn78y-HVJqrb5JnPAGD8a-LGMIAVGwhGiF5iMtqVmBqED6b7qIX0M22cdaSbO9T1qiipteEcqSnEYw/s400/images+(8).jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"...δυο λόγια για τη "συγχώρεση". Όταν νιώθουμε πληγωμένοι, η συγχώρεση είναι αναμφίβολα από τους πιο ισχυρούς παράγοντες της θεραπείας. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο για πολλούς λόγους. Γενικά θα ήμασταν έτοιμοι να συγχωρέσουμε και να ξεχάσουμε τη πληγή, αρκεί κι ο άλλος να επανορθώσει, αλλά δυστυχώς, σπάνια εκείνος που μας πλήγωσε θα έρθει να μας ζητήσει συγνώμη. Αυτό μας κάνει να συγκρατούμε τη συγνώμη μας, να τη βάζουμε σε μια κατάσταση αναμονής ή μάλλον ελπίδας... Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, αυτή η συγνώμη δεν βγαίνει αναγκαστικά από τα βάθη της καρδιάς μας: η σκέψη ότι είμαστε πρόθυμοι να συγχωρήσουμε τον άλλο αν αναγνωρίσει το λάθος του, είναι ένας τρόπος να πείσουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε δίκιο...</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">... <b><span style="color: #cc0000;">Όμως η ασθένεια δεν είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της εμμονής μας στη θέση μας; </span></b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η αληθινή συγχώρεση είναι τελείως διαφορετικής φύσης. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ενδέχεται να είμαστε πραγματικά θύμα αδικίας, διότι είναι στη φύση του ανθρώπου να προξενεί μερικές φορές πόνο γύρω του χωρίς να το θέλει. ...</span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Ο καθένας μας ως ανθρώπινο ον προκαλεί οδύνη και συμπεριφέρεται άδικα γιατί δεν είναι τέλειος. Μόνο η τελειότητα μας επιτρέπει να μην προξενούμε πόνο. </span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">...Εύκολα θεωρούμε τους εαυτούς μας θύματα χωρίς να λογαριάζουμε ότι κι εμείς βλάπτουμε τους γύρω μας. Η παραδοχή ότι η ανθρωπότητα δεν είναι τέλεια αποτελεί την απαρχή της πραγματικής συγχώρεσης που προέρχεται από μια ουσιαστική κατανόηση εκ βάθους καρδίας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μια άλλη μορφή συγνώμης, δεν είναι ακριβώς συγχώρεση αλλά μάλλον αναγνώριση. <b><span style="color: #990000;">ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΣΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ. </span></b>Σε καταστάσεις σύγκρουσης σπάνια έχει άδικο μόνο ο ένας. Θα μπορούσαμε να είμαστε αθώοι από τη μια και υπεύθυνοι από την άλλη. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Το πραγματικό ερώτημα όταν ενέχεται μια ασθένεια, είναι τι υπογραμμίζει η σύγκρουση μέσα μας και γιατί αρρωσταίνουμε. </b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η εξέταση αυτού του ερωτήματος με τιμιότητα προϋποθέτει μεγάλη αποστασιοποίηση από τον εαυτό μας, πράγμα που αποτελεί και την αρχή της θεραπείας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Εντούτοις, αντίθετα από ότι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, η αποστασιοποίηση δεν είναι επώδυνη, όπως επώδυνο δεν είναι και το να "αφεθούμε". Αυτό που πονάει δεν είναι η αναγνώριση. Η αναγνώριση της πραγματικής φύσης του προβλήματος είναι κάτι απλό που μας απελευθερώνει χωρίς πόνο, αθόρυβα. <b>Το επώδυνο είναι να μείνουμε προσκολλημένοι. Αυτή είναι η πραγματική αιτία του προσωπικού μας πόνου και της σωματικής μας δυσφορίας.΄</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αλλά σε τι είμαστε προσκολλημένοι;</span><br />
<span style="color: #990000; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Η ασθένεια στηρίζεται σε μια αυταπάτη..... </b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μη ξεχνάμε, αυτό που επιθυμεί η ψυχή μας το πετυχαίνει. Τίποτε δεν μπορεί να της αντισταθεί. Τίποτε. ....ούτε καν το σώμα μας όταν γίνεται μια φυλακή. Αν η επιθυμία είναι υπέρ της ζωής, θα σας βοηθήσει να βρείτε τα μέσα. Θα σας δώσει την ενέργεια, θα σας οδηγήσει στις αναγκαίες γνωριμίες, είτε είναι ιατρικές είτε προσωπικές ή πνευματικές ή οποιουδήποτε άλλου τύπου. Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ. Το να της δείξουμε εμπιστοσύνη μπορεί να είναι ένας ισχυρός θεραπευτικός παράγοντας ή παράγοντας γαλήνιας αναχώρησης όταν το σώμα είναι πια πολύ μικρό για αυτήν την ελευθερία. </span><br />
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια στην ελευθερία μας, καθώς και στην κατανόησή μας, είναι η "άρνηση". Μέσα από την ασθένεια επιζητούμε να προστατευτούμε </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">και </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">αυτή </span><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> η προστασία είναι καμιά φορά τόσο αποτελεσματική, ώστε τίποτε, απολύτως τίποτε, να μην παρεισφρύει στην συνείδησή μας...</span></b><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η ελευθερία που αναφέρω εδώ δεν αφορά την απελευθέρωση από τον περίγυρό μας, από τις υποχρεώσεις μας στη ζωή, γιατί δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει "ν' αλλάξουμε ζωή". <b>Πρόκειται για την απελευθέρωση από κάποιες αυταπάτες, που για καιρό παγίδευαν τη συνείδησή μας.</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα έξω από μας κατά παραγγελία, όμως τα πράγματα έξω από μας αλλάζουν μόνα τους όταν είμαστε ελεύθεροι μέσα μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο καθένας μας έχει τέτοιες εμπειρίες στη ζωή του. Όταν, ας πούμε, ύστερα από πολλούς δισταγμούς , μεταξύ δύο επιλογών, κάποια στιγμή επιλέξουμε, ξαφνικά ο δρόμος φωτίζεται, οι πόρτες ανοίγουν, οι ευκαιρίες παρουσιάζονται λες και περίμεναν απλώς την επιλογή μας για να εκδηλωθούν. Κι όπως λέει ο Σαίξπηρ:"Σε κάθε άσχημη κατάσταση υπάρχει η πεμπτουσία ενός καλού¨.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ακριβώς όπως και το στρες, η ασθένεια που καταπολεμούμε είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Από τη μια τη θεωρούμε εχθρό, αλλά από την άλλη προσπαθεί να μας θεραπεύσει. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">'Οταν βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει την κατάστασή μας, τι συμβαίνει; Θα μας άρεσε να έχουμε έναν μάρτυρα υπεράσπισης στο πλευρό μας, όμως αυτός ο μάρτυρας μετατρέπεται γρήγορα σε δικαστή. </span><br />
<span style="color: #990000; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Ο πόνος μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, δεν μας αφήνει να εφησυχάσουμε, παίζει το ρόλο του ψυχοθεραπευτή. </b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το σώμα καθρεφτίζει τα συναισθήματά μας με τρόπο που να υποστηρίζει την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, ενώ συγχρόνως μας βοηθά να απελευθερωθούμε. Στην πραγματικότητα, η ασθένεια προσπαθεί να μας θεραπεύσει από το συναίσθημα που την προκάλεσε.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Διαχειριζόμαστε τα περίπλοκα συναισθήματά μας μέσω του σώματός μας κι αυτό δεν είναι κακό. Η ασθένεια είναι μια φυσιολογική κατάσταση για την οποία δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές. Καθώς επίσης δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές, που δεν καταφέρνουμε να θεραπευτούμε, παρ' όλα τα σχετικά βιβλία που έχουμε διαβάσει. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η ασθένεια είναι κομμάτι της ανθρώπινης διάστασης, μπορεί να είναι μια περίσταση που πρέπει να δεχτούμε ως έχει. Όταν ανεβαίνουμε μια σκάλα στηριζόμαστε στο οριζόντιο κομμάτι κάθε σκαλοπατιού. Όμως προχωρώντας ευθεία μπροστά, αναγκαστικά πέφτουμε πάνω στο κάθετο μέρος του σκαλοπατιού. Και ακριβώς επειδή συναντούμε εμπόδιο, αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τις πεποιθήσεις μας για ν' ανέβουμε σε υψηλότερο και πιο διαυγές επίπεδο συνειδητοποίησης των πραγμάτων. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Όταν ο θυμός εκφράζεται μ΄έναν πόνο, αυτός ο πόνος με τον καιρό "εξαντλεί" το θυμό. Όπως η φωτιά καίει τα ξύλα από τα οποία τροφοδοτείται. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Από αυτή την άποψη, η ασθένεια, μέσω του σώματος και του πόνου, προσπαθεί να μας απελευθερώσει από το συναίσθημα που την προκάλεσε....Αυτή η προσπάθεια απελευθέρωσης συμβαίνει κατά κάποιο τρόπο εν αγνοία μας και δίνει στη συνείδησή μας το χρόνο να λύσει τους κόμπους που την κρατάνε δεμένη. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Είναι μια διαδικασία με διάφορες σιωπηρές φάσεις, μέχρι τη στιγμή που η ασθένειά μας δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Εκείνη τη στιγμή, οι συνθήκες μας επιτρέπουν να βρούμε τη λύση."</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> PH. DRANSART</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-28347452407625387952015-04-30T04:30:00.000-07:002015-05-16T00:40:24.406-07:00Κανείς δεν "επιλέγει" να είναι άρρωστος.<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο θυμός εκφράζεται μέσα στο σώμα για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Μέσω της ασθένειας, κατά κάποιον τρόπο, δικαιολογούμε τον εαυτό μας. Επιβεβαιώνουμε ότι έχουμε δίκιο να νιώθουμε τα συναισθήματα αυτά που νιώθουμε, ότι τα συναισθήματα δεν είναι ένα κατασκεύασμα του μυαλού μας, αλλά μια αντικειμενική πραγματικότητα. Μέσω της ασθένειας έχουμε αποδείξεις για την οδύνη μας, χωρίς όμως να έχουμε συνείδηση όλων αυτών. Και το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε, είναι βαρύ. Βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει τι νιώθουμε και μέσω του σώματός μας χρησιμοποιούμε σαν μάρτυρες και τους ανθρώπους του περίγυρού μας.... Είμαστε άρρωστοι και οι κοντινοί μας άνθρωποι πρέπει να το "ανεχτούν". Μετατρέποντας την προσωπική μας οδύνη σε σωματική πραγματικότητα αφαιρούμε από τους γύρω μας την δυνατότητα να την αγνοήσουν ή να αποστασιοποιηθούν από αυτήν. Εντούτοις, εμείς πρώτοι από όλους υποφέρουμε και η αδυναμία των άλλων να μας ανακουφίσουν, μας κάνει να νιώθουμε μόνοι. ...Θα θέλαμε να απαλλαγούμε από την ασθένεια που μας προκαλεί τον πόνο, όσο γίνεται πιο γρήγορα. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Πού να το φανταστούμε ότι, στην πραγματικότητα, μέσω της οδύνης δικαιολογούμαστε για κάτι;....</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μέσα από τις ασθένειες, μιλάμε στον εαυτό μας. Μόνο που λέμε τα πράγματα στον εαυτό μας χωρίς πραγματικά να τα λέμε. Λες και θέλουμε να τα πούμε με τρόπο που να μην τον καταλαβαίνουμε απόλυτα, λες κι αυτή η αμφισημία μας επιτρέπει να διαφυλάξουμε κάτι. Και όλα αυτά βεβαίως συμβαίνουν εν αγνοία μας. Κανείς δεν "επιλέγει" να είναι άρρωστος.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> PH. DRANSART</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-86603819555862005982015-04-27T06:33:00.000-07:002015-09-06T14:58:27.184-07:00ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitglsfV9zf5bqBQbY_lx2yx2ro0Qwx_QVqLeqwtNjRKd4Lm0OI14e0xBLaOcWKzDr01wgU-M6QqVI5s9mB6vhFx7YzDwL1_T4Qf7u1zr_hAy76dA9ZVka6VJ8vObjWBkVkfQDZcrW-eiI/s1600/love_bite.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitglsfV9zf5bqBQbY_lx2yx2ro0Qwx_QVqLeqwtNjRKd4Lm0OI14e0xBLaOcWKzDr01wgU-M6QqVI5s9mB6vhFx7YzDwL1_T4Qf7u1zr_hAy76dA9ZVka6VJ8vObjWBkVkfQDZcrW-eiI/s400/love_bite.jpeg" width="277" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να γνωρίζουμε τίποτε. Η Γνώση κάθε νέου ανθρώπου από τη στιγμή που γεννιέται, προέρχεται από όλα αυτά που του μεταφέρουν οι προηγούμενοι. Κάθε παιδί γεννιέται σε έναν κόσμο μεγάλων. Από την πρώτη μέρα του, αρχίζει να εκπαιδεύεται σε ένα οργανωμένο κόσμο που ήδη έχουν φτιάξει κάποιοι άνθρωποι (η απάνθρωποι) πριν από αυτόν. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μπορούμε να αναρωτηθούμε: Πώς γνωρίζει ότι όλα αυτά στα οποία τον εκπαιδεύουν είναι προς όφελος του;…
Τώρα θα μου πείτε: «αφού το παιδί είναι απόγονος, και, σαν απόγονος, τον εκπαιδεύω σε αυτά που μου έμαθαν οι πρόγονοι, αφού κι εγώ είμαι απόγονος…» Σωστά, αυτά που μας έμαθαν, όμως άλλο είναι...</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">...να εκπαιδεύσεις το παιδί σε αυτά που μας έμαθαν και άλλο είναι να τού δώσεις τη δυνατότητα της ανάπτυξης, της καλλιέργειας, της πνευματικότητας του βαθύτερου εσωτερικού του εαυτού. Κατά την άποψή μου, άλλο είναι το «ανατρέφω» (ανά + τρέφω, καλλιεργώ πνευματικά και ηθικά κάποιον, ιδίως ανήλικο) = «διαπαιδαγωγώ» κάποιον, δηλαδή τού δίνω τροφή (ενέργεια) για να θυμηθεί αυτά που ήδη ξέρει, και άλλο είναι το «καθοδηγώ», το «εκπαιδεύω», το «μορφώνω» –η όπως αλλιώς θελήσουμε να το πούμε– κάποιον, να κάνει κάτι που ουσιαστικά τού υπαγορεύουμε εμείς ότι είναι το σωστό… </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το παιδί όταν γεννιέται παίρνει πνεύμα (= πνοή, ανάσα), σε καμιά περίπτωση ο γιατρός δεν το εκπαιδεύει να ανασάνει, ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη και το παιδί αρχίζει να αναπνέει, ξέρει ήδη τι να κάνει, είναι ήδη προικισμένο με αυτό από τον Δημιουργό του. Ίσως πείτε: «αν το αφήσω μόνο με την αναπνοή του, αυτό θα πεθάνει αν δεν το ταΐσω…» Σωστά, αλλά το ίδιο συμβαίνει και αν δεν το ταΐσουμε με τη δυνατότητα της εσωτερικής του διατροφής, που δεν είναι άλλο από το να τού δώσουμε τη δυνατότητα της επανενθύμισης. Δηλαδή, τη δυνατότητα να θυμηθεί αυτά που ήδη γνωρίζει... </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αιώνες τώρα, από γενιά σε γενιά, οι άνθρωποι παραμένουν σε αυτή την εκπαίδευση. Άλλωστε, αυτό είναι πλέον φανερό στη δική μας γενιά. Αν σκεφτούμε την –τόσο γρήγορη σε όλα τα επίπεδα– εξέλιξη στην Ιατρική, στην Ψυχολογία, στην Τεχνολογία, κ.ά., ο άνθρωπος παραμένει πολύ φτωχός και ταλαιπωρημένος για να πούμε ότι όλη αυτή η εκπαιδευτική του μόρφωση τον έχει βοηθήσει να ευημερεί...
Κάτω από την ελπίδα και τον φόβο καταστρώνουν τα σχέδια τους πολύ έντεχνα, αυτοί που δεν είναι υπέρ τη ζωής, χωρίς να μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν προς τα πού κατευθύνονται –και, μεταφέροντας αυτή την εκπαιδευτική τους διαδικασία από γενιά σε γενιά, έχουν μολύνει σχεδόν όλη την ανθρωπότητα.
Δεν θα αναφερθώ στα περί της ψυχολογίας αυτού του φαινομένου, (διότι θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό). Όμως θα αναφερθώ σε ένα πολύπλοκο και πολύ σημαντικό για μένα κεφάλαιο: σε αυτό που αποκαλούμε Ναρκισσισμό.
Ο ναρκισσιστής έχει υπερβολικό φόβο του θανάτου. Ένα μέρος αυτού του φόβου του θανάτου είναι απαραίτητο σαν ψυχολογική πλευρά του ενστίκτου της επιβίωσης, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του φόβου, μετά την παιδική ηλικία, είναι αυτοκαταστροφικό. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο άκρατος ναρκισσισμός είναι ο βασικός πρόδρομος της ψυχοπνευματικής ασθένειας... Ο μύθος του Νάρκισσου, στην πραγματικότητα, διηγείται την τραγωδία της απώλειας του εαυτού μας. Μιας απώλειας που έχει ήδη ξεκινήσει κατά τη διάρκεια της σύλληψης μας και που ολοκληρώνεται στα πρώτα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας.
Η Προγεννητική αναφέρει ότι: Το συναισθηματικό DNA των γονέων μεταφέρεται στο έμβρυο, και, όταν αυτό ενηλικιωθεί, σε κάποια χρονική στιγμή πυροδοτείται αυτό το οποίο έχει απωθηθεί ή «εκλογικευτεί» από το άτομο, (και μέχρι να φτάσουμε να πενθήσουμε για αυτή την απώλεια μας, αυτό το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μας θα μας ταλαιπωρεί...) </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μέχρι να ευαισθητοποιηθούμε στον πόνο των μικρών παιδιών, η άσκηση εξουσίας από τους ενήλικες θα θεωρείται φυσιολογική πλευρά της ανθρώπινης συμπεριφοράς…
Το να βγάλουμε τον φόβο θανάτου από το κεφάλι μας, δεν είναι εύκολο πράγμα, χρειάζεται πολύχρονη εργασία με τον εαυτό μας, αλλά αξίζει τον κόπο, διότι όσο το καθυστερούμε τόσο πιο πολύ μας ελέγχουν, και σίγουρα προς τα γεράματα γίνεται σχεδόν ακατόρθωτο να καταφέρουμε να τιθασεύσουμε αυτό το εγωιστικό κομμάτι του εαυτού μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Όσο περισσότερο καταφέρνουμε να μειώσουμε τον ναρκισσισμό μας, τον εγωκεντρισμό μας και την αίσθηση ότι είμαστε σπουδαίοι, τόσο λιγότερο φοβόμαστε, όχι μόνο τον θάνατο αλλά και τη ζωή. Και γινόμαστε περισσότερο ικανοί για αγάπη. Επειδή δεν μας βαραίνει πια η ανάγκη να προστατέψουμε τον εαυτό μας, είμαστε πια σε θέση να σηκώσουμε τα μάτια μας από τον εαυτό μας και να κοιτάξουμε πραγματικά τους άλλους... </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αυτό φοβόμαστε περισσότερο, και έτσι μας ελέγχουν, και αν το συνδέσετε αυτό με την ελπίδα που ανέφερα πιο πάνω (ότι κάτω από αυτήν και τον φόβο καταστρώνουν τα σχέδια τους αυτοί που μας ελέγχουν), γίνεται εύκολα κατανοητό το γιατί.
Γράφει η Νίκη Τσέκου στο βιβλίο Από τον Μύθο στην Ομοιοπαθητική:
«Ο Νάρκισσος κυνηγάει διαρκώς νέα θηράματα και αδιαφορεί για τον πόνο που προκαλεί. Είναι το μοντέλο που περνάει στην πασαρέλα και του αρέσει να αισθάνεται τα βλέμματα θαυμασμού. Είναι οι άνθρωποι του θεάματος που λάμπουν στη σκηνή, αστράφτουν στον καθρέπτη της τηλεοπτικής οθόνης και ευχαριστιούνται να υπογράφουν αυτόγραφα πάνω στη φωτογραφία τους! Γυρίζουν όμως μόνοι στο σπίτι. Ανικανοποίητοι και μόνοι. Μένουν χωρίς παιδιά, για να μην θυσιάσουν την καριέρα τους! Ο Νάρκισσος, δεν ερωτεύεται. Δεν παντρεύεται, δεν γεννά! Είναι οι ποιητές, οι δημοσιογράφοι που ζουν μόνο για να βλέπουν την υπογραφή τους κάτω από τα βαρύγδουπα λόγια τους! Είναι οι γυναίκες-αράχνες που κάνουν τα πάντα για να σαγηνεύσουν και χαίρονται να βλέπουν τα θύματα τους να υποφέρουν! Είναι οι άντρες που θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους να καθρεφτίζεται στα υγρά μάτια γυναικών και ανδρών, αλλά δεν σμίγουν με κανέναν. Όταν δεν μπορούν να θαυμάσουν τον εαυτό τους, μαραίνονται! Όλες τους οι σχέσεις είναι ανικανοποίητες! Κυνηγούν τα θύματα τους και χωρίς συναίσθημα τα βλέπουν να ψυχορραγούν. Είναι παιδιά που γεννήθηκαν από μια πολύ όμορφη ηθική μητέρα και έναν βιαστή πατέρα. Είναι ο τύπος που προκύπτει από τη διασταύρωση Υοσκύαμου και Κρίνου! Είναι ο μικρός αδερφός του Παγκράτιου, που όμως δεν δίνει δεκάρα για κανένα άλλον εκτός από τον εαυτό του! Εγωιστής και ανικανοποίητος!...»
Όπως πολύ σωστά αναφέρει η Νίκη Τσέκου, οι νάρκισσοι, όταν δεν μπορούν να θαυμάσουν τον εαυτό τους, μαραίνονται! Αυτό σημαίνει πως πέφτουν σε κατάθλιψη. Ο ενθουσιασμός για την ψεύτικη εικόνα του εαυτού τους δεν τούς προφυλάσσει από την κατάρρευση. Μόνο όσο διαρκεί αυτό το αίσθημα μεγαλείου το άτομο είναι σχετικά εντάξει, διότι έτσι θεωρεί ότι παίρνει αγάπη, μια αυταπάτη που διαιωνίζεται μέχρι να ανακαλύψει την πραγματικότητα της παιδικής του ηλικίας και δεν είναι κάτι άλλο από αυτό που αποκαλούμε απώθηση…Το κάθε παιδί προσαρμόζεται για να διασφαλίσει την ψευδαίσθηση της αγάπης, της συμπάθειας, και της φροντίδας, αλλά ο ενήλικας δεν χρειάζεται αυτήν την ψευδαίσθηση για να επιβιώσει. Επειδή οι ιδέες μεγαλείου είναι το αντίστροφο της κατάθλιψης, μέσα στα πλαίσια της ναρκισσιστικής διαταραχής, η απελευθέρωση και από τις δυο μορφές αυτής της διαταραχής είναι σχεδόν αδύνατη αν δεν νιώσει κανείς πως πενθεί βαθύτατα για την κατάσταση στην οποία ζούσε ως παιδί.
Σαν παιδιά, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, κανένας δεν μας αγάπησε για αυτό που πραγματικά ήμασταν, αντίθετα, μας χρειαζόντουσαν και μας εκμεταλλεύτηκαν για τα επιτεύγματα, την επιτυχία, τις καλές μας ιδιότητες, και –όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω– κάποιοι για άλλους σκοπούς, π.χ. την υποταγή συνειδήσεων. Όταν αναγνωρίσουμε το μικρό παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας, και έρθουμε σε επαφή μαζί του, θα κατανοήσουμε ότι θυσιάσαμε όλη την παιδική μας ηλικία για μια μορφή αγάπης που δεν είχε καμία μα καμία απολύτως σχέση με τον πραγματικό μας εαυτό. Αυτή η ανακεφαλαίωση, το πένθος για την χαμένη μας παιδική ηλικία που θα βγει στην επιφάνεια, αν και είναι κάτι τρομακτικό, εντούτοις είναι άμεσα λυτρωτικό –και μόνο έτσι μπορούμε πλέον να αποδεχτούμε όλη την γκάμα των σχετικών συναισθημάτων, όπως: οργή, απελπισία, φόβο, ζήλια, αποστροφή, κ.ά.
Μέσα στη ζωή, δεν έχουμε μόνο συναισθήματα χαρούμενα και καλά. Όταν μπορέσει κάποιος να φτάσει στην αυτογνωσία, τότε δεν χρειάζεται πλέον να κρατάει κρυμμένο το εσωτερικό του παιδί. Η αλήθεια που ανακαλύπτουμε –το ποιος και γιατί μας προκάλεσε τόσο πόνο– αυτή η αυτογνωσία του παλαιού μας πόνου, μας απελευθερώνει.
Και θα επαναλάβω ότι, το να μην σε έχουν αγαπήσει για αυτό ακριβώς που ήσουν, δεν μπορεί να επουλωθεί αν δεν γίνει η διεργασία του πένθους…
Στη γλώσσα του Ινδιάνου Σαμάνου Δον Χουάν, ο ανθρωπολόγος συγγραφέας Κάρλος Καστανέντα αναφέρει για τον θάνατο: «Οι Σύμμαχοι είναι τρομακτικές δυνάμεις με τις οποίες πρέπει κανείς να παλέψει, για να τις δαμάσει. Αυτό συμβαίνει και με τον θάνατο. Ο θάνατος είναι φίλος μας, είναι σύμμαχος μας, βρίσκεται πάντα ένα μέτρο πίσω από τον αριστερό μας ώμο, και, όποτε και αν τον ρωτήσουμε, πάντα μάς λέει: Δεν σε άγγιξα ακόμη…»
Ο Καρλ Γιούνγκ αναφέρει: «Κάθε ανθρώπινο όν έχει μια Σκιά…» «Όλοι κλείνουμε μέσα μας έναν εγκληματία, στατιστικά, όπως και έναν αντίστοιχο τρελό ή άγιο…»
Η φύση του θηρίου που βρίσκεται εντός μας, είναι η «πανίσχυρη τάση για κυριαρχία». Αυτή η τάση, είναι υπαρκτή σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Επειδή αναγνωρίζεται μέσα μας, και αντίκειται των νόμων του κράτους της θρησκείας, κλπ, αρνούμαστε αυτήν την τάση και την απωθούμε από τη συνείδησή μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με αυτό τον τρόπο «ξεμπερδέψαμε». Απεναντίας, αυτή η ανώριμη στάση απέναντι στη μοχθηρή όψη του εαυτού μας –η άρνησή της– έχει ως επικίνδυνη συνέπεια να «βλέπουμε στον αντίπαλο, τα δικά μας σφάλματα μεγαλωμένα σε απίστευτο βαθμό». Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι είναι άγιοι και εμείς οι κακοί, αλλά ότι ο καθένας προβάλει στον άλλο τη Σκιά του…
Γεννιέται ίσως, λοιπόν, σε εσάς, ένα μεγάλο ερώτημα: Ποιοι άραγε είναι αυτοί που δημιούργησαν όλη αυτήν τη βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων, μέσα στην οποία ζούμε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία το ποιος ή ποιοι το κάνουν αυτό. Όποιοι και αν είναι αυτοί, με τον τρόπο που γίνεται η εκπαίδευσή μας, είναι εύκολο και με μαθηματική ακρίβεια να γίνεται χειραγώγηση των μαζών, και ο άνθρωπος να βρίσκεται υπόδουλος, χάνοντας τη δυνατότητα της απελευθέρωσης του. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να αντιληφθούμε αυτό που συμβαίνει και να δράσουμε όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Διότι, όποιοι και αν είναι αυτοί ή όσοι και αν είναι, χωρίς τη δική μας συμμετοχή είναι εντελώς αδύναμοι. Είναι δυνατοί και πραγματοποιούν τα σχέδια τους μόνο σε αυτούς που δέχονται τον προγραμματισμό, μέσω των εκπαιδευτικών τους συστημάτων και όχι μόνο.
Αν δεν γίνεται πιστευτό αυτό, ρίξτε μια ματιά στην ιστορία. Παρ’ όλες τις τεχνολογικές επιτεύξεις, τις επιστημονικές ανακαλύψεις, κλπ, οι λαοί όλοι, ή σχεδόν όλοι, είναι μουδιασμένοι, υπνωτισμένοι, ναρκωμένοι. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όλο αυτό είναι ένα ωραίο περιτύλιγμα υλισμού, για το οποίο, αν καταφέρουμε και κοιτάξουμε αληθινά μέσα μας, θα φρίξουμε από ντροπή που το αφήσαμε να εξελιχθεί μέσα από την δική μας άγνοια. Είναι γεγονός βεβαία, όπως μας λέει και ο Χέρμαν Έσσε, ότι:
«Αντιλαμβάνομαι σήμερα πως τίποτα στον κόσμο δεν είναι τόσο δυσάρεστο για έναν άνθρωπο, από το να πάρει το μονοπάτι που οδηγεί στον εαυτό του…» Και σε ένα γράμμα προς την οικογένεια του, ο Έσσε αναφέρει: «Αν ήμουν ευσεβιστής και όχι απλώς ένα ανθρώπινο πλάσμα, ίσως να είχα περισσότερες ελπίδες να με καταλάβετε…»
Και ο Κάρλος Καστανέντα μάς λέει:
«Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος, και δεν είναι ντροπή, ούτε για σένα ούτε
για τους άλλους, να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου… Κοίταξε κάθε δρόμο, με προσοχή κι επιφυλακτικότητα. Δοκίμασε τον όσες φορές κρίνεις εσύ πως είναι απαραίτητο. Σκέψου και διαλογίσου πάνω σ’ αυτόν. Κι ύστερα, θέσε στον εαυτό σου ένα και μόνο ερώτημα. Έχει αυτός ο δρόμος καρδιά; Αν έχει είναι καλός, αν δεν έχει, είναι άχρηστος…»
«Θέλεις να σου πω που οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά. Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια Που Έχουν Καρδιά. Να ρωτάς, έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησε το και μην φοβάσαι τίποτε, ακόμη και αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει από το να τ’ ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησε το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά, κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείπεις. Ποιο μονοπάτι σού λέει η καρδιά σου ότι είναι το σωστό; Σε περιμένει να το βαδίσεις. Πήγαινε. Τα μονοπάτια μπορούν να περιμένουν απίστευτα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεση τους…»
Ο Βίλχελμ Ράιχ επισημαίνει ήδη από το 1951:
«Είναι προφανές ότι το μέλλον των Η.Π.Α., αλλά και του κόσμου γενικά, εξαρτάται από την ορθή ανατροφή των βρεφών κάθε γενιάς, πράγμα που θα τα καταστήσει ικανά να παίρνουν ορθές αποφάσεις όταν ενηλικιωθούν…»
Και στη συνέχεια, μάς λέει: «Ο εκπαιδευτικός του μέλλοντος θα κάνει συστηματικά (κι όχι μηχανικά) αυτό που ο καλός εκπαιδευτικός κάνει σήμερα: θα νιώθει τα χαρακτηριστικά της αληθινής Ζωής στο παιδί, θα αναγνωρίζει τα ειδικά χαρακτηριστικά στο συγκεκριμένο άτομο και θα προωθεί την ανάπτυξή του στο τέλειο. Εφόσον η σημερινή πανίσχυρη κοινωνική τάση (που κατευθύνεται ενάντια στα σύμφυτα χαρακτηριστικά της αληθινής συναισθηματικής έκφρασης) διατηρηθεί και στο μέλλον, ο ειλικρινής εκπαιδευτικός θα έχει διπλό καθήκον: θα πρέπει να γνωρίσει τις φυσικές συναισθηματικές εκφράσεις, που μεταβάλλονται από παιδί σε παιδί, και θα πρέπει, επίσης, να μάθει πώς θα αντιμετωπίζει το άμεσο κι έμμεσο κοινωνικό περιβάλλον που εναντιώνεται σ΄ αυτές τις φυσικές εκφράσεις…»
Ο άνθρωπος που μας περιγράφει εδώ ο Βίλχελμ Ράιχ, είναι και λέγεται Παιδαγωγός.
Είναι πιθανό, ένας παγιδευμένος να βγει από την παγίδα του. Όμως, για να δραπετεύσει κάποιος από μια φυλακή, πρέπει πρώτα να παραδεχτεί ότι βρίσκεται στη φυλακή... Έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης όλοι μας. Αυτό που συμβαίνει στην ανθρωπότητα δεν είναι οι άλλοι, αλλά είμαστε εμείς. Ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει όσο επικρατεί το «φταίνε οι άλλοι», ούτε το να βασίζεται σε αυθεντίες, που με την ψευδο-ορθολογική τους στάση πιστεύουν ότι μπορεί να κάνουν θαύματα, με τις οργανώσεις, με την επιβολή νόμων, ή με όλες τις άλλες παρόμοιες επινοήσεις.
Γράφει η Alice Miller: «Οι άνθρωποι θα πρέπει λοιπόν να μπορούν να στηρίζονται στον ίδιο τους τον εαυτό, αν θέλουν να αποφύγουν να γίνουν θύματα διάφορων συμφερόντων και ιδεολογιών…»
Κάποιες επονομαζόμενες θεραπευτικές ομάδες προσπαθούν, αλλά δεν μπορούν να παρέχουν, ή να επαναφέρουν στη θέση της, αυτή τη διαδικασία ωρίμανσης. Στόχος τους είναι να «ενδυναμώσουν» τα μέλη τους, παρέχοντάς τους, αφενός, υποστήριξη, και, αφετέρου, την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου. Καθώς όμως η καταστολή των συναισθημάτων της παιδικής ηλικίας είναι ο κανόνας σε αυτές τις ομάδες, η κατάθλιψη του ασθενή δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Επιπλέον, το άτομο μπορεί να εθιστεί στην ίδια την ομάδα, αφού η ομάδα παρέχει την ψευδαίσθηση ότι το άτομο μπορεί τελικά, ως ενήλικας, να καλύψει (μέσω της ομάδας) τις ανικανοποίητες ανάγκες που έχει από την παιδική του ηλικία. Με τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις κανείς δεν μπορεί να θεραπευτεί πραγματικά. Η εσωτερική μας δύναμη –την οποία ανακαλύπτουμε μέσα από την πρόσβαση στις δικές μας πραγματικές ανάγκες και στα αληθινά συναισθήματά μας, αλλά και μέσα από τη δυνατότητα έκφρασής τους– είναι πολύ ουσιαστική για εμάς, αν θέλουμε να ζήσουμε χωρίς κατάθλιψη και εθισμούς.
Άλλωστε ο δάσκαλος, η διδασκαλία, δεν είναι απλά οι σχέσεις που έχουν ένας φοιτητής και ένας καθηγητής. Ο δάσκαλος είναι αυτός που αναπτύσσει τον μαθητή, είναι αυτός που φέρνει στην επιφάνεια το βαθύτερο εσωτερικό του Είναι, χωρίς να τον «εκπαιδεύει» σε κάτι, –απλά τον καθοδηγεί στην επανενθύμηση αυτών που ήδη γνωρίζει, τον υπηρετεί, τον βοηθά στο να καταφέρει να αναγνωρίσει τη Σκιά του. (Ίσως αυτή η «μαιευτική διαδικασία» να σας θυμίζει κάτι από τους διαλόγους του Σωκράτη;)
Ο Πλάτωνας έλεγε ότι δεν υπάρχει γνώση παρά μόνο Ανάμνηση.
Διαβάζω στο βιβλίο Ονειροπόλος, του Παντελή Γιαννουλάκη: «Λοιπόν, όπως το καταλαβαίνω εγώ, η αρχή της “πνευματικότητας” του ανθρώπου, (δηλαδή της δυναμικής πραγματικότητας του αγώνα για τη δικαίωση του ως πνευματική οντότητα, σε παράδοξη αντιπαράθεση με την άμεση υλική του υπόσταση), στηρίχθηκε στη Σκέψη, την οποία επιστράτευσε –και συνεχίζει να το κάνει μέσα από κάθε νέο βρέφος– για να μπορέσει να επιβιώσει στις αντίξοες συνθήκες στις οποίες εν αγνοία του και άοπλος βρέθηκε, αλλά και για να δώσει ένα ανέλπιστο νόημα στην ίδια του τη μυστηριώδη ύπαρξη. Και, η Σκέψη, φαίνεται να πυροδοτεί άμεσα τη δημιουργία Λογικής. Η Λογική, κατά τη γνώμη μου, έχει δύο πολύ βασικά –και προκλητικά άγνωστα– χαρακτηριστικά και λειτουργίες: την πρόβλεψη του μέλλοντος και την προέκταση στο Παράλογο. Η Λογική, ουσιαστικά, αποτελεί τη μέθοδο που εφαρμόζει ο άνθρωπος για να προβλέπει το μέλλον και για να αντιλαμβάνεται καταστάσεις που το σώμα του δεν έχει βιώσει…»Και παρακάτω διαβάζω από τον ίδιο:
«Νομίζω πως η πιο βασική και συνηθισμένη εφαρμοσμένη λειτουργία της Λογικής είναι να προβλέπει το μέλλον. Μια εκπληκτική ικανότητα που κανένα άλλο πλάσμα δεν διαθέτει σε τέτοιο τεράστιο βαθμό. Είναι μια λειτουργία εστιασμένη αξιοθαύμαστα στο ασώματο, αφού μάς δίνει συνεχώς τη δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις χωρίς να τις έχουμε βιώσει σωματικά και υλικά…
»Ας το δηλώσω ξεκάθαρα: τα μόνα όπλα που διαθέτουν οι λογικοί άνθρωποι –δηλαδή οι άνθρωποι που δεν είναι φυτά– ενάντια στη φυλακή του κόσμου στην οποία βρεθήκαμε, είναι η Σκέψη, η Λογική, η Έμπνευση: δηλαδή η Φαντασία. Διότι, για όσους δεν το κατάλαβαν, παραπάνω επίτηδες αντικατέστησα τη λέξη Φαντασία με τη λέξη Λογική, διότι ουσιαστικά για τη Φαντασία μιλούσα, δηλαδή για τη βασική λειτουργία του ανθρώπινου πνεύματος, τη μόνη που είναι τελείως ανεξάρτητη από το σώμα του και από τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται αυτό. »Δυστυχώς, η φαντασία της ανθρωπότητας, δηλαδή η βασική λειτουργία του πνεύματος της ανθρωπότητας, κινδυνεύει θανάσιμα, κάθε στιγμή που περνά…»
Ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και κάποιοι επιστήμονες για ό,τι συμβαίνει στην ανθρωπότητα. Διότι Επιστήμη χωρίς Πνευματικότητα, είναι σαν να έχουμε ξύλα για το τζάκι αλλά να μάς λείπουν τα σπίρτα για να ανάψουμε φωτιά…
Ο κάθε επιστήμονας θα πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν συμπαντικοί νόμοι, και με τις ανακαλύψεις τους δεν θα πρέπει να διαταράσσονται αυτοί οι νόμοι ως προς το φυσικό πεδίο του ανθρώπινου –και όχι μόνο– οργανισμού. Υπήρξαν επιστήμονες που, όταν είδαν ότι η ανακάλυψη τους μπορεί να χρησιμοποιηθεί από αυτούς που δεν είναι υπέρ της ζωής, και ότι μπορεί να βλαφτεί ο άνθρωπος, παρόλο το χρηματικό έπαθλο και το βραβείο Νόμπελ που θα μπορούσαν να αποκτήσουν, δεν προχώρησαν στο να ανακοινώσουν ευρύτερα αυτή τους την ανακάλυψη, και βέβαια σε όλους αυτούς χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για το πνευματικό τους επίπεδο.
Η αληθινή Επιστήμη είναι υπέρ του Ανθρώπου και προς το όφελος των ανθρώπων και του κόσμου. Μια επιστήμη που διαταράσσει και φέρνει σε αντίθεση τον Άνθρωπο με τη Φύση, δεν θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτή…
Όλο αυτό το μικρό άρθρο είναι προσανατολισμένο προς αυτό που ονομάζουμε Παιδεία, διότι χωρίς Παιδεία είναι αδύνατον να υπάρξει αλλαγή του ανθρώπινου γένους.
…Και μια διευκρίνηση: Με τη λέξη Πνευματικότητα, εννοώ να είσαι σε αρμονία με μια τάξη πραγμάτων η όποια έχει συμπαντικό χαρακτήρα, και δεν υποδηλώνει καμιά προτίμηση για κάποιο συγκεκριμένο δόγμα ή την αναγκαιότητα να είσαι μέλος κάποιας συγκεκριμένης οργάνωσης. Άλλωστε όλοι οι –ισμοί, στην ουσία έχουν σκλαβώσει την ανθρωπότητα. Και μιας που, σε τελική ανάλυση, αυτό που συμβαίνει καταλήγει να συνδέεται άμεσα με την υγεία μας, ας μην ξεχνάμε ότι: καμιά αρρώστια δεν είναι μόνο σωματική. Όλες σχεδόν οι αρρώστιες έχουν ψυχο-πνευματικο-νοητικο-κοινωνικο-σωματικό χαρακτήρα. Και η μεγαλύτερη ίσως διαταραχή που μάς κυβερνά σε όλη μας τη ζωή, είναι το ότι σαν παιδιά δεν μας αγάπησαν για αυτό που πραγματικά ήμασταν…
«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», μάς λέει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος. Και εγώ προσθέτω: Τόλμη για να κινηθείς προς την ελευθερία, και αρετή για να μην την ξανασκλαβώσεις… </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Π.ΨΑΡΡΟΣ </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Βιβλιογραφία: </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος Συνεχίζεται (Μ. Σκοτ Πεκ), εκδ. Κέδρος </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Τεχνολογία Υποταγής Συνειδήσεων (Δημήτρης Ευαγγελόπουλος), εκδ. Έσοπτρον </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Από τον Μύθο στην Ομοιοπαθητική (Νίκη Τσέκου), εκδ. Ετρα
Κβαντική Θεραπεία (Deepak Chopra, M.D.), εκδ. Aquarius
Το Αρχέτυπο του Ολοκληρωτισμού (Carl Jung), εκδ. Σπαγειρία </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας (Alice Miller), εκδ. Ροές </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ονειροπόλος (Παντελής Γιαννουλάκης), εκδ. Άγνωστο </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η Διδασκαλία του Δον Χουάν (Κάρλος Καστανέντα), εκδ. Καστανιώτη </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η Δολοφονία του Χριστού (Βίλχελμ Ράιχ), εκδ. Αποσπερίτης
</span></div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-840625062040306632015-03-30T10:56:00.000-07:002015-04-12T11:33:10.715-07:00το εσωτερικό νόημα της αρχαίας τέχνης της αλχημείας<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_mPK1VuWse_ireE7ZarZ0J77XCHjqavBIRcjiu37Ph_0pg0ARElYUnZRWAJhNbcDxdrylhJwm6cEMdtFX27BJgrwDboNTg1K6ME7YJsC0VSXPJp1mbBsMe37C8bPVSZDOW6Qm9CZe8FY/s1600/ee977549ee36a801b59dbf79d15a9087.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_mPK1VuWse_ireE7ZarZ0J77XCHjqavBIRcjiu37Ph_0pg0ARElYUnZRWAJhNbcDxdrylhJwm6cEMdtFX27BJgrwDboNTg1K6ME7YJsC0VSXPJp1mbBsMe37C8bPVSZDOW6Qm9CZe8FY/s1600/ee977549ee36a801b59dbf79d15a9087.jpg" height="400" width="285" /></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">...Η ενισχυμένη συνειδητή προσοχή κόβει τη σύνδεση ανάμεσα στο πόνο-σώμα (pain-body, ένα δευτερεύον σώμα δημιουργημένο από τον πόνο, που κουβαλάει τον πόνο, τρέφεται και ζει από αυτόν και τον διαιωνίζει) και στις διαδικασίες της σκέψης σου και προκαλεί τη <b>μεταστοιχείωση. </b>Είναι σαν να γίνεται ο πόνος καύσιμο για τη φλόγα της συνειδητότητάς σου, κι εκείνη τότε καίει με μεγαλύτερη λαμπρότητα. Αυτό είναι το εσωτερικό νόημα της αρχαίας τέχνης της αλχημείας: η μεταστοιχείωση ενός μη ευγενούς μετάλλου σε χρυσό, του πόνου σε συνειδητότητα. Το σχίσμα μέσα σου γιατρεύεται και γίνεσαι πάλι ολόκληρος. Η ευθύνη σου στη συνέχεια είναι να μη δημιουργήσεις κι άλλον πόνο....</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ας συνοψίσουμε:</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Εστίασε την προσοχή σου στο συναίσθημα μέσα σου.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Γνώριζε ότι είναι το πόνο-σώμα.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Δέξου ότι είναι εκεί.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Μη σκέφτεσαι γύρω από αυτό-μην αφήσεις το συναίσθημα να μετατραπεί σε σκέψη.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Μην κρίνεις και μην αναλύεις</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Μη φτιάξεις μια ταυτότητα για τον εαυτό σου απ' αυτό.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Μείνε παρών και συνέχισε να είσαι παρατηρητής αυτού που συμβαίνει μέσα σου</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Απόκτησε επίγνωση όχι μόνο του συναισθηματικού πόνου, αλλά κι ¨εκείνου που παρατηρεί", του σιωπηλού θεατή. Αυτή είναι η δύναμη του Τώρα, η δύναμη της δικιάς σου συνειδητής παρουσίας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-Έπειτα, δες τι θα συμβεί.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> ECKHART TOLLE</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-12013654545721267932015-02-24T11:30:00.000-08:002016-03-07T12:25:21.606-08:00…Δυο κεφάλαια από το έργο του Κώστα Φωτεινού (Ο Οδυσσέας δεν ταξίδεψε ποτέ).<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcow-t60prjUuw_eDVngSn-0Xll75M4AMC9X7Y_GyRZ92M-nJSDSfkz7KsX9rv3hXsOds1v4H1VY22FS_7gMZ5tvHmsY8tA0RM_hj_UUPK0EWF1wTpmQZCZASVZWJzZPqkSySrkBpPass/s1600/untitled(16).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcow-t60prjUuw_eDVngSn-0Xll75M4AMC9X7Y_GyRZ92M-nJSDSfkz7KsX9rv3hXsOds1v4H1VY22FS_7gMZ5tvHmsY8tA0RM_hj_UUPK0EWF1wTpmQZCZASVZWJzZPqkSySrkBpPass/s1600/untitled(16).jpg" width="297" /></a><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>Σαν να είναι αλήθεια</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Οδυσσέας – Γέροντας</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Γέροντα, αφέθηκα σ’ αυτό το δρόμο. Καλά πάω;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Οι πατούσες σου το ξέρουν καλύτερα κι από μένα κι από σένα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Αμφιβάλλω αν ξέρω, κι έτσι δεν ξέρω.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – θέλεις να σου θυμίσω αυτά που ξέρεις, για να λες πως τάμαθες; Η γνώση εμφανίζεται στη σιωπή. Μη ρωτάς.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Ν’ αφεθώ σε σένα, Γέροντα, γιατί φοβάμαι ν’ αφεθώ στο δρόμο;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Προχώρα πλάι.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Είμαι άπραγος, σαν άνθρωπος.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Πες πως είσαι κι έγινες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Αμφιβάλλω αν ξέρω, κι έτσι δεν ξέρω.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Βλέπεις τη δύναμή σου; Τόπες κι έγινε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Δεν ξέρω…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Όλος ο κόσμος είναι μέσα σου, Οδυσσέα. Και τούτος ο δρόμος που πήρες είναι μέσα σου. τι θέλεις να ξέρεις…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Έχω ανάγκη να με μάθεις, σαν να μην ξέρω.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Σαν να μην ξέρεις…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Σαν να μην ξέρω…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ν’ αφεθείς σε μένα ή στο δρόμο είναι το ίδιο. Μπορείς ν’ αφεθείς και σ’ ένα σκυλί, σ’ ένα δέντρο, ή σε μια πέτρα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μπορώ να διαλέξω εσένα, Γέροντα;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Περιορίζεσαι. Αφού, όμως, είναι με την απόφασή σου, δεν είναι περιορισμός.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Να κάνουμε το πρώτο μέρος του δρόμου μαζί… Να με μάθεις… Δέξου, Γέροντά μου, να με μάθεις εσύ…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Με τιμά, Οδυσσέα, η ευθύνη που μου δίνεις. Να σου παρουσιάσω όσα ξέρεις, για να τα αναγνωρίσεις, είναι μεγάλο έργο. Είναι πολύ δύσκολο να σε οδηγήσω εκεί που είσαι από πάντα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Σ’ ευχαριστώ που δέχεσαι. Σε κάνω Γέροντά μου. Σου υπόσχομαι τέλεια υπακοή, ως τη μέρα που δεν θα μπορείς να μου πεις τίποτα πια, γιατί θα έχω γίνει εσύ. Τη μέρα που θα σε αναγνωρίσω μέσα μου. Σου υπόσχομαι υποταγή.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Θα σε οδηγήσω με ασφάλεια εκεί που θέλεις. Θα σε πάρω από το χέρι, για να μη σε οδηγήσω πουθενά.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Έτσι να γίνει, Γέροντα. Να γίνει όμως, σαν να ‘ταν αλήθεια.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Σαν νάταν αλήθεια… μα κάνε γρήγορα… δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Βλέπεις όλες αυτές τις δοκιμασίες που σε βάζω να περνάς; Κι είμαστε μόνο στην αρχή…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Ναι, Γέροντα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Πρόσεξε να μην πιστέψεις σε καμιά. Μη γελαστείς και πιστέψεις. Κι όμως πρέπει να πιστέψεις βαθιά. Μου υποσχέθηκες υποταγή.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Ας γίνει το θέλημά σου.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Το θέλημά μου είναι το δικό σου θέλημα. Άκουσέ με καλά… Όσο πιο δύσκολες είναι οι δοκιμασίες, τόσο λιγότερο να τις πιστέψεις. Όσο πιο κοντά σε πάνε στο τέλος, τόσο πιο πολύ σε απομακρύνουν. Τρεις φορές θ’ αγναντέψεις την Ιθάκη στην επιστροφή κι όμως, μόνο την τέταρτη θα πατήσεις το χώμα της.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα τότε… γιατί οι δοκιμασίες;…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Η παράδοση, Οδυσσέα. Οφείλουμε σεβασμό στη σοφία της παράδοσης.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Πού είναι η σοφία, Γέροντα;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Πολύ πιο βαθιά από κει που ψάχνουμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα … οι δοκιμασίες που δεν οδηγούνε πουθενά… Ποια είναι η σοφία τους…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Είπες πως είσαι άπραγος κι έγινες. Οι δοκιμασίες που πίστεψες βαθιά και που δεν σε οδήγησαν πουθενά είναι διπλές δοκιμασίες. Είναι οι πιο φοβερές και… οι πιο αποτελεσματικές.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Γιατί, Γέροντα;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Οδηγούν σίγουρα με την αποτυχία τους.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Που οδηγούν;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Πουθενά. Σε παίρνουν από το χέρι και σε οδηγούν πουθενά. Οδυσσέα, ξέχασες πως είσαι ήδη εκεί;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Είμαι ήδη εκεί, Γέροντα…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Βέβαια, Οδυσσέα… είσαι από πάντα στην Ιθάκη.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα έφυγα. Γέροντα…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Δεν έφυγες ποτέ από την Ιθάκη. Μίλησε με τον εαυτό σου, Οδυσσέα… Κοίταξε μέσα σου να δεις πού είσαι… κοίταξε έξω σου να δεις πού είσαι…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Δεν καταλαβαίνω πάλι, Γέροντά μου…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Οδυσσέα … Οδυσσέα… Δοκιμασία είναι να πρέπει να γυρίσεις στην Ιθάκη…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα τώρα που ξέρω πως αυτές οι δοκιμασίες δεν οδηγούν πουθενά… Πώς θα με οδηγήσουν;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Σούστησα παγίδα, πολύτροπε. Από τώρα, για σένα, η κάθε δοκιμασία έγινε τριπλή. «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη».</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Πώς; Μπερδεύτηκα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Πες πως είναι κι έγινε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μάθε με, σαν να μην ξέρω, Γέροντα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Η δοκιμασία που εκτελείς είναι μια. Όταν όμως ξέρεις πως δεν οδηγεί πουθενά κι όμως πρέπει να την εκτελέσεις, είναι δύο. Μα όταν επί πλέον πρέπει να την εκτελέσεις με απόλυτη πίστη είναι τρεις. Θυμήσου, υποσχέθηκες απόλυτη υποταγή.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Οι δοκιμασίες πρέπει να εκτελούνται με απόλυτη πίστη. Έτσι θα γίνει, Γέροντα. Αφήνομαι σε σένα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Όλα να γίνονται με απόλυτη βαθιά πίστη, σαν να ήταν αλήθεια στο φυσικό κόσμο.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Σαν να είναι αλήθεια, Γέροντα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Μπράβο. Μαθαίνεις καλά, Οδυσσέα. Το «σαν να είναι αλήθεια» το έπαιξες πολύ καλά στην πρώτη μας συνάντηση. Να προσέξεις, όμως να μην το πιστέψεις πολύ.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Ότι πεις, Γέροντα…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Το «σαν να είναι αλήθεια» είναι η πρώτη σου μεγάλη δοκιμασία. Όσο πιο μεγάλη είναι τόσο λιγότερο να την πιστεύεις.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – ....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Όσο δεν ξέρεις πως είσαι από πάντα στην Ιθάκη, χρειάζονται οι δοκιμασίες. Αυτές που δεν οδηγούν πουθενά. Η παράδοση είναι σοφή, Οδυσσέα…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>Οι δρόμοι κι ο δρόμος</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Ο δρόμος χωρίζει, Γέροντα. Ποιον να πάρουμε;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Δεν έχουμε να διαλέξουμε. Νομίζεις πως ο δρόμος οδηγεί;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Να πάρω το δρόμο της αρετής ή το δρόμο της κακίας;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Αφού είμαστε ήδη από πάντα εκεί. Το ίδιο εσύ όσο κι εγώ.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Ας κάνουμε πως διαλέγουμε, Γέροντα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ας κάνουμε, σαν νάταν ο δρόμος αυτός που θα μας οδηγήσει. Αυτός που πάει με τα πόδια.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα τότε γίνεται σημαντικό το να διαλέξουμε. Και μάλιστα να διαλέξουμε σωστά.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Αν πεις πως είναι σημαντικό θα γίνει. Αν πεις πως είναι και δύσκολο θα γίνει κι αυτό. Μπορείς ακόμα να το κάνεις ακατόρθωτο και παρ’ όλα αυτά να το καταφέρεις με πολύ κόπο και χρόνο. Τότε κατάφερες και συ να γίνεις αξιοθαύμαστος. Ξέρεις ν’ αντιμετωπίζεις τη σκληρή ζωή. Την αντικειμενική πραγματικότητα!</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα τότε, γιατί οι δρόμοι… Ο κόσμος είναι γεμάτος δρόμους… Αυτοί που πάνε με τα πόδια…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Είναι δοκιμασία… Για να δοκιμαστούμε… Μια ζωή παίρνουμε δρόμους, ταξιδεύουμε, νομίζοντας πως με το ταξίδι θα φτάσουμε… Κι είναι και τα ταξίδια πολλά και διαφορετικά στον κόσμο και στη ζωή. Κι ο καθένας διαλέγει. Ένας διαλέγει αυτό… Άλλος διαλέγει εκείνο… Κι όταν δεν φτάσουμε με το πρώτο, ξαναρχίζουμε μ’ ένα δεύτερο. Κι ύστερα μ’ ένα τρίτο, μ’ ένα τέταρτο… Κι αγωνιζόμαστε…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Και δεν φτάνουμε, Γέροντα, με τα ταξίδια και τον αγώνα;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Οδυσσέα… Οδυσσέα… Δέκα χρόνια πάλευες με θεούς, ανθρώπους και τέρατα στο ταξίδι της επιστροφής για τη Ιθάκη. Κι αν δεν κοιμόσουνα βαθιά την τέταρτη φορά που φτάσατε κοντά στην ακτή, κι αν δεν σε βγάζαν κοιμισμένο να σε αφήσουνε στην παραλία, θα σε ξαναπαίρναν οι άνεμοι και τα κύματα πίσω, στ’ ανοιχτά της θάλασσας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Κοιμήθηκα βαθιά, Γέροντα…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ναι … κι έτσι μόνο έφτασες… Έφτασες όταν εγκατέλειψες το ταξίδι και τον αγώνα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Παρ’ όλα αυτά, ας κάνουμε πως διαλέγουμε…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Αυτή είναι η συμφωνία μας κι έτσι θα γίνει… Όμως να ξέρεις, Οδυσσέα, πως δεν είμαστε φτιαγμένοι από τη φύση μας για να προτιμάμε, και να διαλέγουμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Πώς αυτό, Γέροντα;…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ο άνθρωπος απλώς ΕΙΝΑΙ… Είναι άνδρας, γυναίκα, ψηλός, κοντός, δυνατός, αδύνατος… Και λειτουργεί έτσι. Όμως αυτό δεν ήταν επιλογή του…</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Τότε τι είναι η επιλογή του;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Το να προτιμάει ένα και να απορρίπτει το άλλο σαν αξίες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Κι αυτό δεν είναι σωστό;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Καταστρέφει τον εγκέφαλο. Όμως ας παίξουμε πως διαλέγουμε.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Διαλέγω το δρόμο που πάει δεξιά.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Δεν κάθισες να σκεφθείς πριν… Πρέπει να σκεφθείς… Να παιδευτείς… Πρέπει να φανεί πως διάλεξες μετά πολλή σκέψη.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Γιατί, Γέροντα;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ξέρεις πολύ καλά γιατί. Αυτό κάνεις από τη μέρα που συναντηθήκαμε στο δρόμο. Όταν σκεφθείς πολύ, μόνο τότε έχεις δικαίωμα να υποφέρεις που διάλεξες το δρόμο της κακίας. Γιατί οπωσδήποτε θα διαλέξεις το δρόμο της κακίας. Από τη μέρα που σε συνάντησα κάνεις σαν να σκέφτεσαι σαν να αγωνίζεσαι να βρεις το σωστό!</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Έτσι είναι, Γέροντα. Τόχω πιστέψει… Αρχίζω να υποφέρω. Άφησε να πάω ως το τέλος.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Πάμε δεξιά. Το δρόμο που διάλεξες.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Είναι ο δρόμος της αρετής;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ότι και να διαλέξεις είναι ο δρόμος της κακίας. Αφού αποφάσισες να διαλέξεις, αποφάσισες να υποφέρεις. Ότι και να διαλέξεις θα υποφέρεις. Ότι και να διαλέξεις είναι ο δρόμος της κακίας.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα αφού είναι δύο οι δρόμοι.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ένας είναι ο δρόμος. Ο άλλος είναι εικονικός. Δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ ο άλλος δρόμος.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Ένας είναι ο δρόμος;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ένας είναι και είναι ο δρόμος της αρετής.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Μα τότε γιατί είναι δύο οι δρόμοι μπροστά μας; Ποιος είναι ο δρόμος της κακίας;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Το ξέρεις καλά, Οδυσσέα. Ο δρόμος της κακίας είναι το ό,τι διαλέγεις.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Κι αν δεν διαλέξω… πώς ξέρω ότι ο δρόμος που πήρα είναι ο δρόμος της αρετής;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Ρώτα τις πατούσες σου, να δεις τι θα σου πούνε για το δρόμο που περπατάς.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Είναι ευτυχισμένες!</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Τότε αυτός είναι ο δρόμος.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Αυτός θα μας οδηγήσει;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Μόνο αυτός. Όταν όλες οι σκέψεις σου και όλες οι πράξεις σου είναι ευτυχισμένες, τότε το σώμα σου γίνεται ευτυχισμένο κι ύστερα ο νους και η καρδιά σου. Τότε, ο ίδιος εσύ γίνεσαι ο δρόμος. Έτσι τα πόδια σου σε πάνε σωστά, όποιον δρόμο και να πάρουν.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο. – Κι αν θέλουμε ν’ αγωνιστούμε; Κι αν θέλουμε να υποφέρουμε;</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Γ. – Οδυσσέα, κανένας δρόμος δεν μπορεί να οδηγήσει αλλού. Όμως, ο δρόμος του κόπου και του πόνου είναι πιο μακρύς… Σε απομακρύνει πολύ στην αρχή… Μόνο ο δρόμος της ευτυχίας σε οδηγεί αμέσως εκεί που είσαι ήδη από πάντα.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Συνεχίζεται… </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Βιβλιογραφία: <br />Ο Οδυσσέας δεν ταξίδεψε ποτέ.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κώστας Φωτεινός Εκδόσεις: Καφέ Σχολειό</span><br />...με πολλά ευχαριστώ από</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> <a class="d-s ot-anchor" href="http://panagiotispsarros.blogspot.com/2015/02/blog-post_25.html" rel="nofollow" style="background-color: white; color: #427fed; cursor: pointer; line-height: 16.7999992370605px; outline: none; text-decoration: none;" tabindex="0" target="_blank">panagiotispsarros.blogspot.com</a></span><br />
<br />χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-85513026308536963142015-02-19T10:43:00.000-08:002015-02-22T11:02:24.003-08:00Πώς να προλαμβάνουμε και να θεραπεύουμε τις ασθένειες.<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr05WPARvxzyZ19lec7Zs_LofK7v2gQE53K5OBCFZ2l-MdmqaLzXWUn4cgCGYjei8SbS5bm09TjT3ynab-6bFSalE_29ET4-ZdxE4tAPDpAyYrBDNIpdc-dr4HuWp_jH-Ig9mL_uTPCXs/s1600/hoshine_folio2_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr05WPARvxzyZ19lec7Zs_LofK7v2gQE53K5OBCFZ2l-MdmqaLzXWUn4cgCGYjei8SbS5bm09TjT3ynab-6bFSalE_29ET4-ZdxE4tAPDpAyYrBDNIpdc-dr4HuWp_jH-Ig9mL_uTPCXs/s1600/hoshine_folio2_1.jpg" height="265" width="400" /></a><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μπορούμε να προλάβουμε ή να θεραπεύσουμε τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Πώς; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει, το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας:</b> Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λ.π.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα: να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε: στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)].</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους: </b>Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος: θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει …</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι: </b>Συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά: η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα: </b>Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα: επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος. Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: </b>Αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Να συγχωρούμε:</b> Τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα … Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο: η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη. Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε ; Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b> Jean-Jacques CREVECOEUR </b></span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-21410093569678717192015-02-18T10:30:00.001-08:002015-02-18T10:35:23.727-08:00ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ… Τα σχέδια πραγματοποιούνται έτσι κι αλλιώς…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVM0QlDYvtJRXc1j7gzLQ5bXe_vk0ryIdXv1hcZW9RTfCG5jmT9pjFXDbAVAZegNIaXyoN6Z7WGjT-wiW-ne7Rd_PRDtdu72lTm4o4WkzeuWWdJs7KPnhtyh92kyCsevbJ_6r8L4sCAE/s1600/images(14).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVM0QlDYvtJRXc1j7gzLQ5bXe_vk0ryIdXv1hcZW9RTfCG5jmT9pjFXDbAVAZegNIaXyoN6Z7WGjT-wiW-ne7Rd_PRDtdu72lTm4o4WkzeuWWdJs7KPnhtyh92kyCsevbJ_6r8L4sCAE/s1600/images(14).jpg" height="398" width="400" /></a><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Τίποτα δεν είναι τυχαίο, έστω κι αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την αναγκαιότητα⃰ κάθε φορά…Ό,τι κάνει ο άνθρωπος, είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Είναι στα πλαίσια αυτού που πρέπει να γίνει….Άσχετα αν ο ίδιος στην αρχή δεν το ξέρει…Το μαθαίνει με την πείρα, με την παρατήρηση, με την ικανότητα της διάκρισης. Όταν ωριμάσει, θα μπορούσαμε να πούμε…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ρώτα τον εαυτό σου με την ίδια πίστη που ρωτάς άλλους, που θεωρείς…ειδήμονες…Πρέπει να ρωτήσεις και να περιμένεις. Αν δεν έχεις συνηθίσει να του μιλάς, αν δεν έχετε μάθει να μιλάτε μεταξύ σας εσύ κι ο εαυτός σου, μπορεί και να μη σου απαντήσει αμέσως...Στο τέλος όμως θα σου απαντήσει. Το ξέρω. Έτσι έγινε κάθε φορά που εγώ ρώτησα και περίμενα…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ό, τι και να κάνει ο άνθρωπος είναι μέσα στα πλαίσια αυτού που πρέπει να γίνει…αυτού που θα γίνει έτσι κι αλλιώς…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η πράξη του ανθρώπου είναι καλή όταν συνεργάζεται μ’ αυτήν την αναγκαιότητα⃰, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την πράξη του…Όταν δεν υποτάσσεται σ΄ αυτή την αναγκαιότητα⃰ είναι κακή…Και το καλό και το κακό, όπως όλες οι πράξεις του ανθρώπου, δεν μπορούν να γίνουν, να υπάρξουν, παρά μόνο στα πλαίσια αυτής της αναγκαιότητας⃰⃰⃰. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι μέρος αυτής της αναγκαιότητας⃰⃰…Η αναγκαιότητα⃰ είναι σχέδια που έχει συντάξει η φύση για το κάθε πράγμα, για την κάθε δύναμη, για το κάθε ζωντανό…Όλα αυτά τα σχέδια μαζί, συνθέτουν το σύμπαν, συνθέτουν την μεγάλη αναγκαιότητα⃰. Θα μπορούσαμε να το πούμε μοίρα, θεία πρόνοια, κοσμική οικονομία…Αυτά τα σχέδια είναι αναγκαιότητα γιατί πρέπει να εκτελεστούν, να πραγματοποιηθούν. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Είναι αναγκαία για την εξέλιξη, για την ανάπτυξη του κόσμου…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Και πώς ο άνθρωπος μέσα σ΄ ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να κάνει καλές και κακές πράξεις; </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Είναι το μόνο γνωστό ον που έχει την ελευθερία να κάνει και το αντίθετο από αυτό που πρέπει να κάνει. Δηλ. να συνεργάζονται , ο ίδιος και οι πράξεις του με την κάθε αναγκαιότητα⃰, με το κάθε σχέδιο στις φάσεις της ζωής του…Π.χ. εμφανίστηκες, σε αναγνώρισα. Ύστερα σε πλησίασα, με δέχτηκες κι έτσι σε γνώρισα…Μετά σου υποτάχτηκα, εσύ με δίδαξες κι εγώ μαθαίνω. Στο τέλος θα εκτελέσω το σχέδιο της φάσης αυτής της ανάπτυξής μου και θα καταναλώσω την αναγκαιότητα⃰. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αυτές είναι οι καλές πράξεις που συνεργάζονται με την αναγκαιότητα⃰. Οι κακές πράξεις είναι όταν ο άνθρωπος κάνει το αντίθετο από αυτό που απαιτεί το σχέδιο…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μπορεί ο άνθρωπος να πάει αντίθετα, να κάνει το αντίθετο από αυτό που απαιτεί το σχέδιο, π.χ. αν δε σε αναγνώριζα, αν δεν υποτασσόμουνα, αν δεν με δίδασκες, αν δεν μάθαινα…Θα μπορούσε να γίνει έτσι. Όμως και το κακό είναι μέσα στα πλαίσια του σχεδίου…Γι’ αυτό και δεν είναι κακό. Δηλαδή δεν μπορεί να ανατρέψει το σχέδιο….</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Τότε ποια η διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού;;Γιατί να κάνω το καλό;;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ως προς την αναγκαιότητα, δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Αυτή θα πραγματοποιηθεί όπως και νάναι. Ως προς τον άνθρωπο, που κάνει την πράξη υπάρχει…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αν οι πράξεις του συνεργάζονται με το σχέδιο, τότε η ζωή του είναι μέλι και γάλα… δηλαδή μεγαλώνει ευτυχισμένος…Αν οι πράξεις του δεν συνεργάζονται μεγαλώνει δυστυχισμένος…..</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αναπτύσσεται όμως;… «Άγνωσται αι βουλαί του ανθρώπου». Χίλιους δρόμους μπορεί να χαράξει, για να φτάσει εκεί που πρέπει. Ως τα όρια της φάσης του σχεδίου, για να μπορέσει ν΄ αρχίσει την επόμενη. Μπορεί να πάρει περίεργους δρόμους…δύσκολους, σκοτεινούς, με πισωγυρίσματα που λες: «γκρεμίστηκε», με στάσεις και αργοπορίες, που λες «πάει, ξεχάστηκε»…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αυτές είναι οι κακές πράξεις;…Στο φυσικό κόσμο, το ένα γέννησε το δύο, που ενώ είναι το ίδιο, φαίνεται σα να είναι το αντίθετό του…Το δύο, γέννησε το τρία, που ενώ είναι το ίδιο, φαίνεται σα να μεσολαβεί για να συνδέσει τα δύο αντίθετα…Και οι κακές πράξεις; …</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αφού όλα είναι ένα, δεν υπάρχει καλό και κακό…Ο δρόμος είναι ένας…είναι ο δρόμος του σχεδίου, της αναγκαιότητας⃰…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Στο φυσικό χώρο, ο ένας δρόμος μπορεί να γίνει δύο και που ενώ είναι ο ίδιος, φαίνεται σα να είναι δύο αντίθετα…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μόνο ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να πάρει το δεύτερο δρόμο…Νομίζει τότε, πως πήρε τον κακό δρόμο και υποφέρει…υποφέρει ενώ προχωράει, και ο δρόμος του φαίνεται δύσκολος και μακρύς…σαν άλλος δρόμος. Αυτός ο δεύτερος δρόμος είναι χαραγμένος στο νου του…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αφού προχωράει όμως, δεν μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, παρά στο τέλος του ίδιου δρόμου. ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Και το τρία, είναι ένας τρίτος δρόμος, που είναι πάντα ο ίδιος ο πρώτος δρόμος και που φαίνεται σαν να συνδέει τους άλλους δύο. Έτσι σε οδηγεί τελικά στον πρώτο δρόμο… Είναι κι αυτός χαραγμένος στο νου, αφού όλα είναι ένα.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο πρώτος δρόμος είναι το ίδιο το σύμπαν…Όλα υπάρχουν στα όρια του κάθε σχεδίου και της αναγκαιότητας⃰…όλα οδηγούν στην ώρα τους στο τέλος της φάσης για ν΄ αρχίσεις την επόμενη…Τα σχέδια πραγματοποιούνται έτσι κι αλλιώς…ο άνθρωπος κάνει αυτό που πρέπει να γίνει. Κάνει αυτό που έτσι κι αλλιώς θα γίνει…</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Όμως, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει πράξη, …για να δηλώσει υπεύθυνα ότι έχει πρόθεση να γνωρίσει την αλήθεια. Κι όταν οι πράξεις του γίνουν όμοιες με του σχεδίου, με την αναγκαιότητα, τότε δηλώνει πως η συνείδησή του διευρύνθηκε τόσο, ώστε να γνωρίζει την αλήθεια…Και τότε μπορεί να μη ξανακάνει τίποτα πια γιατί, έτσι κι αλλιώς οι πράξεις του δεν βοηθούσαν σε τίποτα την πραγματοποίηση του σχεδίου, το οποίο πραγματοποιείται από την κοσμική συνείδηση, από τη θέληση του σύμπαντος, από το λόγο του θείου…Ένας μυημένος άνθρωπος κάνει πολύ λίγες πράξεις. Για να ικανοποιήσει τις καθημερινές του ανάγκες, για να φέρει κοντά του τις δυνάμεις της φύσης, στα πλαίσια της κοινωνικής του ζωής. Πέρα απ’ αυτό, έχει εγκαταλειφθεί στο σύμπαν. Η θέλησή του, γίνεται η θέληση του σύμπαντος……………………………</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">…………………………………</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο άνθρωπος δεν κάνει παρά αυτό που πρέπει να γίνει. Που θα γίνει οπωσδήποτε, γιατί ό,τι θα γίνει, ήταν από πάντα, είναι από πάντα…Ο άνθρωπος νομίζει πως γίνεται….Το μόνο έργο που κάνει ο άνθρωπος, είναι ν’ ανοίγει τα μάτια του, ν΄ ανοίγει το νου του, για να δει αυτά που ήταν από πάντα….</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: x-small;">*νομοτέλεια</span></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΔΕΝ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΠΟΤΕ</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> ΚΩΣΤΑΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ</span><br />
<div>
<br /></div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-78313115613098947642015-02-08T10:07:00.000-08:002015-02-09T04:15:08.084-08:00ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΩ, ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ;<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwvc228Z4qWiqaOri7vl4v_dqcb17FZYJa9gse3c7tjhts3s_QIM6nMItHxv-JRujifFea3yxgcqB23d-gi_14Xc629A_DUvTv42OOe4tTdKDugNJLg7XxRIq5dM77WlM2OknDOk119oE/s1600/Picture+33.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwvc228Z4qWiqaOri7vl4v_dqcb17FZYJa9gse3c7tjhts3s_QIM6nMItHxv-JRujifFea3yxgcqB23d-gi_14Xc629A_DUvTv42OOe4tTdKDugNJLg7XxRIq5dM77WlM2OknDOk119oE/s1600/Picture+33.png" height="343" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">......</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Πρέπει να φάμε καλά και αρκετά, να ερωτευθούμε καλά και αρκετά. Είναι σημαντική η κατανάλωση του φυσικού κόσμου. Είναι <b><span style="color: #990000;">ιερός αγώνας</span></b>...Ο αγώνας Οδυσσέα έτσι όπως τον ορίζουμε, είναι ο αναπτυξιακός αγώνας της ζωής, στο φυσικό κόσμο.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Το ταξίδι μας , δηλαδή, στο φυσικό κόσμο...Πώς γίνεται αυτή η αναμέτρηση; Πρέπει να κερδίζουμε; Πρέπει να χάνουμε; Πώς εκπαιδευόμαστε; Θέλω να μάθω , παλικάρι..</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Δεν είναι δύσκολο...'<b>Οπως σε όλα, για να μάθεις πρέπει να ξαναθυμηθείς αυτά που ξέρεις ήδη...Και για να θυμηθείς, πρέπει να αφεθείς.</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Ναι...Χρειάζεται <b><span style="color: #0c343d;">ενεργητική εγκατάλειψη</span></b>...Όμως θέλω να μου πεις...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Ξέρεις Οδυσσέα, όταν αγωνιζόμαστε και αναμετριόμαστε με κάποιον ή κάποιους άλλους, το θέμα αν πρέπει να κερδίσουμε ή να χάσουμε, δεν τίθεται καθόλου...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Πώς αυτό; Δεν αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε; Να νικήσουμε τον αντίπαλο;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Έτσι μάθαμε κι έτσι συνηθίσαμε να λέμε, Οδυσσέα. Κι έχει κάποια αλήθεια αυτό, αλλά είναι παραποιημένη και γενικευμένη. <b><span style="color: #990000;">Η νίκη -το να νικήσουμε γενικά κι ακόμα χειρότερα το συνάνθρωπό μας- είναι μια από τις μάστιγες του ανθρώπινου πολιτισμού.</span></b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Δεν καταλαβαίνω. Τότε γιατί θα αγωνιζόμαστε παλικάρι;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -...Γενικά ένας αγώνας γίνεται για να εκπαιδευτούμε. Είπαμε, Οδυσσέα, ότι είναι το μεγάλο σχολειό του νέου ανθρώπου.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Κι αυτό το σχολειό, όταν εκπαιδεύει στον αγώνα, δεν διδάσκει και τη νίκη; Γιατί στο κανονικό σχολειό, πρέπει να βγούμε πρώτοι, δηλαδή, να νικήσουμε τους συμμαθητές μας...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Από κει Οδυσσέα αρχίζει <b>η μάστιγα της νίκης.</b>..</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Εξήγησέ μου καλύτερα...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Ο αγώνας Οδυσσέα, είναι το μέσο με το οποίο εξασφαλίζουμε την ανάπτυξή μας και η αναμέτρηση είναι η πράξη του ανθρώπου με την οποία επεξεργάζεται τη φυσική πλευρά του εαυτού του. Είναι το εργαλείο, η μέθοδος που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος. Είναι το σφυρί και το αμόνι πάνω στο οποίο δουλεύεται ο φυσικός του εαυτός. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Όμως, αν δεν είναι ο σκοπός του αγώνα να κερδίσω, τότε ποιος είναι;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">................</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Αναμφίβολα ο αγώνας έχει ένα σκοπό, εξυπηρετεί κάποιες συνθήκες, πρέπει να εκτελέσει μια σημαντική λειτουργία. Αυτό το σκοπό πρέπει να τον πετύχει. Κι αν εννοείς αυτό νίκη, τότε συμφωνώ, πρέπει να νικήσουμε...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Πρέπει, λοιπόν, να νικήσουμε τον αντίπαλο; Στην αναμέτρηση πρέπει να αποδειχθούμε πιο δυνατοί; Να υπερτερήσουμε;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Δεν είπα κάτι τέτοιο, ...θα στο πω καθαρά Οδυσσέα κι άκουσε ό,τι θέλεις και μπορείς...<b>Ο λόγος για τον οποίο λες ότι θέλεις να αναμετρηθείς με έναν αντίπαλο -η δικαιολογία ή η αιτία- σου αποκαλύπτει το πεδίο, τον τομέα στον οποίο εσύ σαν άτομο έχεις να πραγματοποιήσεις ανάπτυξη...</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Δηλαδή, σε αυτόν τον τομέα υστερώ...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΚΑΡΙ: -...Προτιμώ να πω ότι υπάρχει ανάγκη ανάπτυξης στο πεδίο αυτό, ώστε να συνεχιστεί ισορροπημένα η ανάπτυξη του εαυτού μου στο σύνολό του.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Κι ο αντίπαλος;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -<b><span style="color: #274e13;">Ο αντίπαλος με τον οποίο θέλουμε να αναμετρηθούμε είναι ο καθρέφτης μας, στον οποίο βλέπουμε και το πεδίο και την εργασία που έχει να γίνει. Κι είναι ο ίδιος το μέσο που μας προσφέρεται για να εκτελεσθεί το έργο. Μαζί του θα αναμετρηθούμε- θα εργαστούμε, δηλαδή.</span></b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Η αναμέτρηση είναι εργασία... <b>Μα τότε ο αντίπαλος είναι απαραίτητος για την ανάπτυξή μας.</b>..Μας ευεργετεί...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε ευεργέτη μας...Όμως αυτά δεν ανήκουν στους αγώνες της νεαρής ηλικίας, της ηλικίας μου..Ανήκουν σε άλλες φάσεις που θάρθουν σε πιο προχωρημένη ηλικία..Στην ηλικία τη δικιά μου με τον αγώνα μαθαίνουμε να αγωνιζόμαστε, να συνεργαζόμαστε με τον αντίπαλο...Τίποτε άλλο...Η ανάπτυξη τώρα είναι να μάθουμε να αγωνιζόμαστε...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Ο αγώνας αργότερα, σε μεγαλύτερη ηλικία, έχει σαν μόνο σκοπό και στόχο ΝΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΕΙ ΤΑΞΗ..</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Ο αγώνας τάξη; Μα ο αγώνας δεν είναι αταξία;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Αυτή τη σημασία του δώσαμε κι αυτή τη χρήση του κάνουμε...ΟΜΩΣ ΑΤΑΞΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Όσο κι αν φαίνεται περίεργο στο σημερινό άνθρωπο, όταν υπάρχει τάξη και αρμονία σε έναν τομέα ή πεδίο της ζωής, δεν γεννιέται καμιά ανάγκη για πράξη κι ακόμα λιγότερο για αγώνα.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Δηλαδή;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -<b><span style="color: #990000;">Η πράξη είναι ήδη ένδειξη αταξίας και η ίδια η πράξη στοχεύει με την επέμβασή της να επαναφέρει την τάξη.</span></b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Και τότε ο αγώνας, σαν πράξη και μάλιστα σύνθετη και πολύπλοκη, σκοπό έχει να επαναφέρει μια τάξη που χάθηκε...Γιατί όμως δημιουργείται αταξία;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Αντιστεκόμαστε στην αυθόρμητη φυσική ανάπτυξη Οδυσσέα...Έτσι, στα σημεία που αντιστεκόμαστε δεν εγκαθιδρύεται φυσικά η τάξη...αντίθετα, δημιουργείται αταξία...</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Και τότε στο πεδίο αυτό, είναι απαραίτητος ο αγώνας για να επαναφέρουμε την τάξη που εμποδίσαμε.</span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Κι ο αντίπαλος είναι ο καθρέφτης όπου βλέπουμε την αταξία αυτή κι ο ίδιος είναι κι ο συνεργάτης μας, με τον οποίο θα επανεγκαθιδρύσουμε την τάξη. ..Γι αυτό του οφείλουμε εκτίμηση, σεβασμό, αγάπη...</span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">..........</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Ώστε η νίκη μας στον αγώνα δεν είναι να νικήσουμε τον αντίπαλο, αλλά τον εαυτό μας, στα σημεία που αντιστάθηκε και δεν άφησε την ανάπτυξη να πραγματοποιηθεί σε αρμονία.....Κι όταν αγωνιστούμε κι εξαλείψουμε τις αντιστάσεις, τότε νικήσαμε. Η τάξη εγκαθιδρύεται αυτόματα και η αίσθηση της αρμονίας επικρατεί...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Καταλαβαίνεις γιατί είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να αγωνιζόμαστε, να αναμετριόμαστε, ακόμα και να πολεμούμε...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Να πολεμούμε;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Ναι..ο πόλεμος είναι πράξη απελπισίας, που δηλώνει συσσώρευση πολλής αταξίας, γιατί δεν έχουμε επέμβει με επιμέρους αγώνες...Έχει σαν στόχο, την τάξη.....Ο πόλεμος έχει πάντα και μόνο σκοπό και στόχο την ειρήνη. Δηλαδή την τάξη και την αρμονία...Ο πόλεμος γίνεται από τον άνθρωπο, για να εγκαθιδρύσει την ειρήνη. Εντελώς αντίθετα από ότι πιστεύουμε.</span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΚΩΣΤΑΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ</span></div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-65277291871422576802015-02-07T04:09:00.000-08:002016-10-23T11:22:29.318-07:00Ο ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwIy6DGf27S89wWjzm_-4vhvK3Qtjce-m2mrjWnw_MXqp1XxcGcdjXz9cHbCWWj6eo_O_FzmLe1fM2gvUaISRuNw8P5U7AV39lwaA_HBAykkLli7mO1j-NvGzTzSfU0pXeYTv8Kmv3WCc/s1600/images(9).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwIy6DGf27S89wWjzm_-4vhvK3Qtjce-m2mrjWnw_MXqp1XxcGcdjXz9cHbCWWj6eo_O_FzmLe1fM2gvUaISRuNw8P5U7AV39lwaA_HBAykkLli7mO1j-NvGzTzSfU0pXeYTv8Kmv3WCc/s1600/images(9).jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">...ο πόλεμος λοιπόν, είπαμε, είναι πράξη απελπισίας, που δηλώνει συσσώρευση πολλής αταξίας, γιατί δεν έχουμε επέμβει με επιμέρους αγώνες...Έχει σαν στόχο, την τάξη.....Ο πόλεμος έχει πάντα και μόνο σκοπό και στόχο την ειρήνη. Δηλαδή την τάξη και την αρμονία...Ο πόλεμος γίνεται από τον άνθρωπο, για να εγκαθιδρύσει την ειρήνη. Εντελώς αντίθετα από ότι πιστεύουμε. Και γι αυτό ο πόλεμος θα έπρεπε να λέγεται </span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: x-large;">"ιερός πόλεμος".</b><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>...</b>Κι ο αντίπαλος κατά τον ίδιο λόγο, είναι ιερό πρόσωπο...και του οφείλουμε άπειρη εκτίμηση, θαυμασμό και αγάπη...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">..Αν δεν νιώθουμε αυτή την αγάπη, τότε θέλουμε να τον νικήσουμε...Κι αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αυτός ο πραγματικός αντίπαλος που χρειαζόμαστε για την ανάπτυξή μας, ούτε αυτός είναι ο ουσιαστικός αγώνας που έχουμε να κάνουμε...Κάνω αυτή τη λανθασμένη επιλογή γιατί αντιστέκομαι ακόμα στην ανάπτυξή μου και δεν θέλω να εγκαθιδρύσω τάξη. Έτσι, αυτή η αναμέτρηση, αυξάνει την αταξία μου. Ακόμα κι αν κερδίσω, έχω χάσει...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">ΟΤΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΠΟΥ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΕΙ ΤΗΝ ΤΑΞΗ. <b>ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Εδώ να ξεχάσουμε ό,τι ξέρουμε για τον αγώνα και τη νίκη και να αφήσουμε να γεννηθεί μια απάντηση, να έρθει μόνη της:</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">ΕΠΕΙΔΗ ΣΕΒΟΜΑΙ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΩ. ΕΦΟΣΟΝ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΜΟΥ, ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΠΌ ΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟΣ...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Εφόσον είναι συνεργάτης μου, θα συγκεντρωθώ στον αγώνα που έχω να κάνω. <b><span style="color: #990000;">ΑΝ ΕΠΑΝΑΦΕΡΩ ΤΑΞΗ ΘΑ ΕΧΩ ΝΙΚΗΣΕΙ</span></b>..<b>ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΙΚΗ ΜΟΥ.</b></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Κι ούτε είναι εμπόδιο ό,τι συμβεί και στο φυσικό κόσμο, γιατί στην υλική αναμέτρηση με το σώμα ή τα όπλα, κάποιος θα νικήσει και κάποιος θα νικηθεί...ΓΙΑΤΙ...ΕΙΤΕ ΝΙΚΗΘΩ, ΕΙΤΕ ΝΙΚΗΣΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ, ΕΧΩ ΚΕΡΔΙΣΕΙ:<br /> Αν νικηθώ, δεν νιώθω καθόλου χαμένος ή μειωμένος, γιατί νικήθηκα από κάποιον που σέβομαι και αγαπάω. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"> Αν πάλι νικήσω, δεν νιώθω καθόλου υπερηφάνεια ούτε έπαρση, γιατί νίκησα κάποιον πολύ δυνατό, που σέβομαι και αγαπώ...Το να νικήσω ή να νικηθώ, έχει την ίδια σημασία, τη μέγιστη σημασία, την ένδειξη ότι εγκαθιδρύσαμε την τάξη και συνεχίζουμε την ανάπτυξη..</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Και τι είναι τάξη και τι αταξία; Τι αρμονία και τι δυσαρμονία; </span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Η ενότητα, το Ένα, είναι η αρμονία και η τάξη...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Ο αγώνας λοιπόν γίνεται για να αντιληφθούμε την ενότητα.Τα πράγματα εντάσσονται στην ενότητα την οποία ανήκουν. Στα πλαίσια του φυσικού κόσμου γίνονται πολλά, όμως αφού εκπέμπονται από το Ένα, θα πρέπει να παραμένουν ενωμένα ουσιαστικά...'Όταν, βλέποντάς τα πολλά, τα θεωρώ διαφορετικά και χωρισμένα, αυτό εγκαθιδρύει αταξία, δυσαρμονία...Κι αυτό γίνεται τόσο με τα διαφορετικά και πολλά έξω από μένα, όσο και με αυτά μέσα σε μένα...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">π.χ. ο νους και η καρδιά, το σώμα και το πνεύμα, αν νομίζω ότι είναι χωριστά πράγματα, εγκαθιδρύω δυσαρμονία μέσα μου...Δεν συνεργάζονται και δεν αναπτύσσομαι...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Το ίδιο και έξω από μένα. Αν πιστέψω, πως εγώ κι ο αντίπαλός μου, είμαστε ξεχωριστά πράγματα κι όχι ένα, η αταξία εγκαθιδρύεται και μετ'α πρέπει να αγωνιστώ για να ενωθούμε...Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΛΑΠΛΟ, ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ..</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-67948585419272225252015-02-02T13:54:00.003-08:002015-02-02T14:03:34.524-08:00ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSPNm97jT-Ztb5ljnSV61nBk7XRROZLIBKCgDGrCmcJ0AOufzJDL3AdRAR_qL9pmbNVW49IoU_aVAaDG5lsxCH5ad_vF9gZjAZWrTIGWGgZcLiKkF9a8qPC6p4UJsOYBu4SB87avspf3Y/s1600/imagesCAJLVXVG.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSPNm97jT-Ztb5ljnSV61nBk7XRROZLIBKCgDGrCmcJ0AOufzJDL3AdRAR_qL9pmbNVW49IoU_aVAaDG5lsxCH5ad_vF9gZjAZWrTIGWGgZcLiKkF9a8qPC6p4UJsOYBu4SB87avspf3Y/s1600/imagesCAJLVXVG.jpg" height="400" width="295" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"...Ίσως κάποιος να σε εκμεταλλεύεται, ίσως η δραστηριότητα που έχεις να είναι βαρετή, ίσως κάποιος κοντινός σου άνθρωπος να είναι ανειλικρινής, εκνευριστικός ή μη συνειδητός, αλλά είτε αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις είναι δικαιολογημένα είτε όχι, δεν έχει σημασία. ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ Σ΄ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Η δυστυχία σου "ρυπαίνει" όχι μόνο την εσωτερική σου ύπαρξη κι αυτούς που είναι γύρω σου, αλλά και τη συλλογική ανθρώπινη ψυχή, της οποίας είσαι αξεχώριστο μέρος. Η ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ, ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΟΥΣ.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Ή σταμάτα να κάνεις αυτό που κάνεις, ή μίλα στον ενδιαφερόμενο και έκφρασέ του αυτό που αισθάνεσαι, ή παραιτήσου από την αρνητικότητα που έχει δημιουργήσει ο νους σου γύρω από την κατάσταση και που δεν εξυπηρετεί κανέναν απολύτως σκοπό πέρα από το να δημιουργεί μια πλαστή αίσθηση εαυτού. ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗ ΜΑΤΑΙΌΤΗΤΑ ΤΗΣ.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Η αρνητικότητα δεν είναι ποτέ ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις σε κρατάει κολλημένο σ' αυτήν, εμποδίζοντας την αληθινή αλλαγή.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Οτιδήποτε γίνεται με αρνητική ενέργεια θα μολυνθεί απ' αυτήν, και με τον καιρό θα δώσει περισσότερο πόνο, περισσότερη δυστυχία.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Επιπλέον, κάθε αρνητική εσωτερική κατάσταση είναι κολλητική: η δυστυχία εξαπλώνεται πιο εύκολα από μια σωματική αρρώστια. Μέσα από το νόμο της συνήχησης, πυροδοτεί και τρέφει τη λανθάνουσα δυστυχία και στους άλλους, εκτός κι αν έχουν υψηλό επίπεδο συνειδητότητας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> ΡΥΠΑΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ή ΚΑΘΑΡΙΖΕΙΣ ΤΗ ΣΑΒΟΥΡΑ;</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Εσύ είσαι υπεύθυνος για τον εσώτερο χώρο σου, εσύ και κανένας άλλος. Επιπλέον είσαι υπεύθυνος και για τον πλανήτη.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"> Όπως είναι τα πράγματα μέσα είναι και έξω: αν οι άνθρωποι καθαρίσουν την εσωτερική ρύπανση, τότε θα πάψουν να δημιουργούν και εξωτερική ρύπανση."</span><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ECKH. TOLLE</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">THE POWER OF NOW</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> </span></div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-33616167871996192572015-01-22T10:33:00.000-08:002015-02-09T04:14:38.703-08:00ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΧΡΟΝΟ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR29Ulqild_7d5F4Hg-4t1eP7VleFAQrZd_Vvy_Vvrg5QXqJ5idbiY5JLFRIoKyGTNwif2nIk8-UMQTdQ5oDeRxUx2tgcF2ipiS4ty-cVijEZN118wn7BhyL3WhSU4UCOObAlzBRb2Q-k/s1600/images+(19).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR29Ulqild_7d5F4Hg-4t1eP7VleFAQrZd_Vvy_Vvrg5QXqJ5idbiY5JLFRIoKyGTNwif2nIk8-UMQTdQ5oDeRxUx2tgcF2ipiS4ty-cVijEZN118wn7BhyL3WhSU4UCOObAlzBRb2Q-k/s1600/images+(19).jpg" height="400" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: large;">Μάθε να χρησιμοποιείς το χρόνο στις πρακτικές πλευρές της ζωής σου - αυτόν το χρόνο μπορούμε να τον ονομάσουμε "ωρολογιακό χρόνο"- αλλά ξαναγύρνα αμέσως στην παρούσα στιγμή, όταν τα πρακτικά ζητήματα έχουν αντιμετωπιστεί. Με αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει συσσώρευση ¨ψυχολογικού χρόνου", που είναι ταύτιση με το παρελθόν και συνεχής, ψυχαναγκαστική προβολή στο μέλλον.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο ωρολογιακός χρόνος δεν αφορά μόνο στο κλείσιμο ενός ραντεβού ή στον προγραμματισμό ενός ταξιδιού. Αφορά και στη μάθηση από το παρελθόν, έτσι ώστε να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, αφορά στην τοποθέτηση στόχων και στη δουλειά για την επίτευξή τους, στην πρόβλεψη του μέλλοντος μέσα από πρότυπα και νόμους, φυσικούς, μαθηματικούς και ούτω καθεξής, που τους έχουμε μάθει στο παρελθόν, καθώς και στην ανάληψη της κατάλληλης δράσης βάσει των προβλέψεών μας.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Όμως, ακόμα κι εδώ, μέσα στη σφαίρα της πρακτικής ζωής, όπου δεν μπορούμε να κάνουμε δίχως αναφορά στο παρελθόν και στο μέλλον, η παρούσα στιγμή παραμένει ο ουσιαστικός παράγοντας: κάθε μάθημα από το παρελθόν γίνεται σημαντικό και εφαρμόζεται <b>τώρα</b>. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το κύριο σημείο εστίασης του φωτισμένου ανθρώπου είναι πάντα το Τώρα, αλλά, περιφερειακά, εξακολουθεί να έχει επίγνωση του χρόνου. Με άλλα λόγια, συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον ωρολογιακό χρόνο, αλλά είναι απαλλαγμένος από τον ψυχολογικό χρόνο. </span><br />
<span style="color: #990000; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><b>Όταν εξασκείσαι σε αυτό, να βρίσκεσαι σε εγρήγορση για να μη μεταμορφώνεις, άθελά σου, τον ωρολογιακό σε ψυχολογικό χρόνο. </b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Για παράδειγμα, αν έκανες ένα λάθος στο παρελθόν και μαθαίνεις από αυτό τώρα, χρησιμοποιείς ωρολογιακό χρόνο. Από την άλλη, αν εμμένεις σ΄αυτό το λάθος και αρχίζεις την αυτοκριτική ή νιώθεις μεταμέλεια ή ενοχή, τότε μετατρέπεις το λάθος σε "εγώ" και "δικό μου", το κάνεις μέρος της αίσθησης του εαυτού σου. Τότε χρησιμοποιείς τον ψυχολογικό χρόνο, που συνδέεται πάντα με μια πλαστή αίσθηση ταυτότητος. Η μη συγχώρηση συνεπάγεται αναγκαστικά ένα βαρύ φορτίο ψυχολογικού χρόνου.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αν βάλεις ένα στόχο και δουλεύεις για να τον πετύχεις, χρησιμοποιείς ωρολογιακό χρόνο. Έχεις επίγνωση του πού θέλεις να πας, αλλά τιμάς και δίνεις τη πλήρη προσοχή σου στο βήμα που κάνεις αυτή τη στιγμή. Αν εστιάζεσαι υπερβολικά στο στόχο, ίσως επειδή επιδιώκεις την ευτυχία, την πληρότητα ή μια πιο πλήρη αίσθηση του εαυτού μέσα από αυτόν, τότε δεν τιμάς πια το Τώρα. Το υποβιβάζεις σε ένα απλό σκαλοπάτι προς το μέλλον, που δεν έχει δική του αξία. Τότε ο ωρολογιακός χρόνος μετατρέπεται σε ψυχολογικό. Το ταξίδι της ζωής σου δεν είναι πια μια περιπέτεια, είναι απλώς μια έμμονη ανάγκη να φτάσεις, να κατακτήσεις, να τα καταφέρεις. Δε βλέπεις πια ούτε μυρίζεις τα λουλούδια στην άκρη του δρόμου, δεν αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά και το θαύμα της ζωής που ξεδιπλώνεται παντού γύρω σου όταν είσαι παρών στο Τώρα.</span><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">ECH. TOLLE</span></div>
</div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">THE POWER OF NOW</span></div>
</div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">
</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-4723795778730099312014-11-16T09:20:00.003-08:002014-11-16T09:20:13.053-08:00ΔΩΣΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8zxH01sBrnsHeNzW0VYoaCve35W3MXeKYstjvjG8IJlktb6-RhkFsj2UF2uG1ciDa4etKyIBBc39jw4eCmBEItMJ2vXHeGToJIhNp3YsDHXyBnjZFjPvgudVf8XmyMw7-7KPcqid5Vk4/s1600/stephanie-marrott-life.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8zxH01sBrnsHeNzW0VYoaCve35W3MXeKYstjvjG8IJlktb6-RhkFsj2UF2uG1ciDa4etKyIBBc39jw4eCmBEItMJ2vXHeGToJIhNp3YsDHXyBnjZFjPvgudVf8XmyMw7-7KPcqid5Vk4/s1600/stephanie-marrott-life.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"Δώσε τέλος στην πλάνη του χρόνου. Ο χρόνος και ο νους είναι αδιαχώριστοι. Αφαίρεσε το χρόνο από το νου, και η ταύτιση παύει να υπάρχει-χρησιμοποιείς το χρόνο μόνο για πρακτικούς λόγους.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το να είσαι ταυτισμένος με το νου, σημαίνει να είσαι <b><span style="color: #990000;">παγιδευμένος στο χρόνο</span></b>: <b><span style="color: #0b5394;">στον καταναγκασμό να ζεις σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τη μνήμη και την προσμονή. </span></b>Αυτό φέρνει μια ατέλειωτη ενασχόληση με το παρελθόν και το μέλλον και μια απροθυμία να τιμάς και να αναγνωρίζεις την παρούσα στιγμή, να της επιτρέπεις να υπάρξει. Αυτός ο καταναγκασμός εμφανίζεται επειδή το παρελθόν σου δίνει μια ταυτότητα και το μέλλον κρατάει την υπόσχεση της λύτρωσης, της πραγμάτωσης, με οποιαδήποτε μορφή. Και τα δύο είναι ψευδαισθήσεις."ECKHART TOLLE</span>χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-29255505505559240832014-10-19T01:18:00.002-07:002014-10-19T01:30:33.175-07:00Ο ΑΛΛΟΣ ΣΟΥ Η ΑΛΛΗ ΣΟΥ...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBfbuYkuVFhxOhyphenhyphenGPbu6OWUuIE_S3W5jeoY_HGIHFeCQigQmcWq1zsgL1TESVNghtYDxX4ZjwlRDZvZM0w3nLLHxgS_NRfm0Q6eqyu2BMtw8Wm7FSIZeIf7Pv2SAuJQ1GAedqXiVTieho/s1600/556836_152738924885803_1900282991_n+(1).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBfbuYkuVFhxOhyphenhyphenGPbu6OWUuIE_S3W5jeoY_HGIHFeCQigQmcWq1zsgL1TESVNghtYDxX4ZjwlRDZvZM0w3nLLHxgS_NRfm0Q6eqyu2BMtw8Wm7FSIZeIf7Pv2SAuJQ1GAedqXiVTieho/s1600/556836_152738924885803_1900282991_n+(1).jpg" height="400" width="281" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"Όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν άλλο, μια άλλη και ζουν όλη τους τη ζωή με τον άλλο τους, την άλλη τους...Ο άλλος σου, η άλλη σου, δε θέλει να σκέφτεσαι αν υπάρχει κάτι πέρα από αυτή τη ζωή. Σου φωνάζει: "Πού να βγάλεις άκρη; Μπα! δε γίνεται!"</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ο άλλος σου, η άλλη σου που λέει "τούτο είναι η ζωή", "έτσι πρέπει να γίνουν αυτά", "αυτό είναι το σωστό", "εκείνο το λάθος". Η άλλη σου, ο άλλος σου καυχιέται: "αυτό είναι το λογικό", και δεν έχει δει πόσες λογικές υπάρχουν στη γη. Ο άλλος σου, η άλλη σου δε σε αφήνει να δεις, δε σε αφήνει να σκεφτείς λίγο πιο πέρα...Πετυχαίνει να ζεις νεκρά...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Οποιονδήποτε κι αν ρωτήσεις</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"Γιατί δεν πάει καλά η ζωή σου;" εισπράττεις την ίδια απάντηση: <br />"Φταίνε οι άλλοι".</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Έτσι, για τον πολιτικό φταίνε οι άλλοι, για τον στρατιωτικό οι άλλοι, για τον παπά φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι άλλοι για τον αστυνόμο. Φταίνε οι άλλοι για το γιατρό, φταίνε οι άλλοι για το φτωχό, φταίνε οι άλλοι για μένα και για σένα. Όποια θέση και να έχεις στη ζωή, φταίνε οι άλλοι. Ο άλλος σου, η άλλη σου μπορεί να με σκοτώσει, μπορεί να με κρίνει, μπορεί να λασπολογήσει εναντίον μου, μπορεί να με συκοφαντήσει...μπορεί να τα κάνει όλα, εκτός από το να μου δείξει τη ζωή στην τέλεια ομορφιά της, γιατί αυτό το έχουμε θάψει μέσα μας, το έχουμε βρωμίσει. Μεταβάλαμε τον παράδεισο που μας χαρίστηκε σε όξινο δηλητήριο, που ούτε ο ψυχολόγος σου, ούτε ο γκουρού σου, ούτε ο οικονομικός σου διαχειριστής, μπορεί να το σώσει...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Πολλοί αναζητητές ισχυρίστηκαν πως ο άλλος είναι το εγώ. Άλλοι πάλι είπαν πως είναι η υπερηφάνεια με εγωισμό, άλλοι είπαν πως είναι δαιμόνιο, οντότητα ενθρονισμένη μέσα στο δυναμικό του ανθρώπου, άλλοι πως είναι η ντροπή. Το βασικό είναι ότι ο άλλος μας, άλλα λέει, άλλα πιστεύει, άλλα πράττει..."</span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Π. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ αέναον</span></div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8580666773395525063.post-89669365113807227052014-08-15T23:46:00.001-07:002016-10-23T13:30:43.286-07:00Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΡΟΗΣ-ΔΙΤΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAZQewfjjVNX7D8uHSreTPc0ZJf4EXkgB7kCOV5JmT1MU3k9f5lXOcc3S51aWfPEZjl3_2u4A-IT-nTIuIIVjPIk1sUEqnhkhTtBfPtaaSjqo0anZPbsCwfM7KZcMpkHyP3pZECShmemU/s1600/2.ei4m%CE%9C.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><img border="0" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAZQewfjjVNX7D8uHSreTPc0ZJf4EXkgB7kCOV5JmT1MU3k9f5lXOcc3S51aWfPEZjl3_2u4A-IT-nTIuIIVjPIk1sUEqnhkhTtBfPtaaSjqo0anZPbsCwfM7KZcMpkHyP3pZECShmemU/s1600/2.ei4m%CE%9C.png" width="640" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600"
o:spt="75" o:preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f"
stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="Picture_x0020_1" o:spid="_x0000_s1026" type="#_x0000_t75"
style='position:absolute;margin-left:1.9pt;margin-top:15.95pt;width:471.45pt;
height:297.95pt;z-index:-2;visibility:visible' wrapcoords="-69 0 -69 21535 21579 21535 21579 0 -69 0">
<v:imagedata src="file:///C:\Users\rena\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.png"
o:title="2"/>
<w:wrap type="tight"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙΣ</b><b>ΤΡΟΦΗ
ΡΟΗ – ΔΙΤΤΟΤΗΤΑ<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Στο σχήμα λοιπόν βλέπετε σε μια απόδοση δύο
διαστάσεων (σε επίπεδο) τη συνολική ροή της συνειδητότητας, η οποία δημιουργεί
τον κόσμο μας… Στο σημείο (Α), δεξιά της εικόνας με το κόκκινο βέλος,
παρατηρούμε το σημείο που υπάρχουμε εμείς… Στο σημείο το όποιο παίρνει μορφή η
υλοποίηση του σώματός μας… Το επίπεδο που βλέπετε, στην κόκκινη ευθεία (ΖΘ),
είναι το όριο του αισθητού κόσμου των τριών διαστάσεων… του δικού μας κόσμου
τον οποίο θεωρούμε πραγματικό και μόνιμο… Στη συνέχεια παρατηρούμε τον χώρο (Β)
με το κόκκινο περίγραμμα, κοντά το όριο του αισθητού κόσμου, το οποίο
ονομάζεται περιοχή υλοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι οτιδήποτε μπει στο χώρο αυτό,
είναι σίγουρο ότι θα υλοποιηθεί… Αριστερά από το κόκκινο περίγραμμα, εκεί στο
σημείο του (Β) βλέπετε το όριο της 5ης διάστασης (της περιοχής που αφορά το
πολύ βαθύ μέλλον), όπου εκεί σταματά (το πεδίο με το πορτοκαλί χρώμα) και
αφήνει μονάχα την 4η να υλοποιεί. Μέσα δηλαδή στο πεδίο υλοποίησης είναι κυρίως
η 4η διάσταση και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις φτάνει στο (Α) η 5η…<br />
Αυτό συμβαίνει διότι στην περιοχή υλοποίησης, τα πάντα πρέπει είναι σχεδιασμένα
και υπολογισμένα στις λεπτομέρειες ώστε να υλοποιηθούν σε τέλεια μορφή… Σε
περιόδους κάποιας καταστροφής όμως τι συμβαίνει… Εκεί, μη έχοντας κάποιο
ολοκληρωμένο σχέδιο (κάθε ολοκληρωμένο σχέδιο ανήκει στην 4ηδιάσταση), αυτό που
καταστρέφεται στον κόσμο μας, καταστρέφεται και εντός του πεδίου υλοποίησης και
τότε η συνειδητότητα «κατεβάζει» αυτόματα μόνη της, υλοποίηση από την 5η
διάσταση (πεδίο με πορτοκαλί χρώμα) η οποία όπως έχουμε πει είναι χαοτική… Θα
εξηγήσουμε πάλι σε λίγο για αυτό… Αριστερά του σχήματος, πιο μέσα, υπάρχει το
πεδίο (Γ), το οποίο αποτελείται από τις πληροφορίες που αφορούν το μέλλον
γενικά, δηλαδή αυτά που πρόκειται να υλοποιηθούν αργότερα στο χρόνο… Και όσο
πιο αριστερά βρίσκεται, τόσο αργεί να υλοποιηθεί σε μορφή, ενώ η περιοχή κοντά
στο (Β) περιέχει αυτά που πρόκειται να υλοποιηθούν σύντομα… Ίσως στα επόμενα
λεπτά της ώρας… Έτσι, μέσα στο πεδίο (Γ) βλέπουμε στο κέντρο την 5η διάσταση
(πορτοκαλί χρώμα) και γύρω της την 4ηδιάσταση (με το πράσινο χρώμα)…. Βλέπετε,
ότι η μία διάσταση περιέχει την άλλη, διότι στην συνειδητότητα η μεγαλύτερη
είναι πάντα εσωτερικά (δηλαδή η μεγαλύτερη περιέχεται στη μικρότερη), ενώ στον
αισθητό κόσμο μας συμβαίνει το αντίστροφο…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Επίσης παρατηρούμε, ότι η πορεία της
συνειδητότητας που πρόκειται να υλοποιηθεί σε λίγο (γκρι βελάκια) έχει
κατεύθυνση προς το σημείο υλοποίησης του πεδίου (Α)… Δηλαδή ολόκληρη η
ενεργειακή πληροφορία οδεύει για να φτάσει στο όριο του αισθητού κόσμου όπου
και θα πάρει και μορφή… Έχουμε πει τι συμβαίνει στο σημείο (Α) όπου η ψυχή
αλληλεπιδρά με τη συνειδητότητα και παράγεται αυτόματα ο αισθητός κόσμος, τη
στιγμή ακριβώς που ξεκινά η αντίστροφη ροή της… Στο σημείο (Α) δηλαδή, η
συνειδητότητα αντιστρέφει τη ροής της και «ξαναμπαίνει» προς τα μέσα (περιοχή
του πεδίου Δ)… Τώρα, αυτό που «εμφανίστηκε» σαν μορφή στο σημείο (Α), χάνεται
και περνάει μέσα, στην περιοχή του παρελθόντος (πεδίο Δ)… Ακόμη, παρατηρείτε
την 4ηδιάσταση (μπλε χρώμα) να κατευθύνεται προς τα πίσω (άσπρα βελάκια) και
επίσης την 5η διάσταση να στρέφεται κι αυτή μαζί με την 4η, λίγο πριν βγει στο
σημείο (Α)…<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte vml 1]><v:shape id="Picture_x0020_2"
o:spid="_x0000_s1027" type="#_x0000_t75" style='position:absolute;
margin-left:1.65pt;margin-top:241.2pt;width:306.5pt;height:193.45pt;z-index:-1;
visibility:visible' wrapcoords="-106 0 -106 21438 21565 21438 21565 0 -106 0">
<v:imagedata src="file:///C:\Users\rena\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.png"
o:title="2"/>
<w:wrap type="tight"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Βλέπετε δηλαδή ότι η
4η διάσταση περιέχει μέσα της και μέλλον αλλά και παρελθόν, όπως και η 5η. Αυτό
όμως που κάνει να διαφέρουν οι δύο αυτές διαστάσεις, είναι κυρίως, ότι η
5ηδιάσταση περιέχει πιο γενικές πληροφορίες. Όλα τα μελλοντικά σενάρια και όλες
τις εναλλακτικές λύσεις και προτάσεις, σε πιο απροσδιόριστη και γενική μορφή,
ενώ η 4η , περιέχει όλα τα "Τώρα" που θα ζήσουμε και που έχουμε
ζήσει. Δηλαδή μονάχα ολοκληρωμένα σχέδια με κάθε λεπτομέρεια, έτοιμα να
υλοποιηθούν στον κόσμο μας, ή που έχουν υλοποιηθεί… Έτσι λοιπόν για να
ξαναδούμε την πορεία της συνειδητότητας, η πληροφορία υλοποίησης, έρχεται από
το πεδίο (Γ), πλησιάζει την περιοχή (Β), εμφανίζεται στο σημείο (Α) και
αντιστρέφεται ώστε να εισχωρήσει πάλι μέσα στο χρόνο του πεδίου (Δ)… Και όλα
αυτά σε συνεχή και σταθερή ροή… Μια αδιάκοπη ενεργειακή ροή η οποία υλοποιεί τα
πάντα… Το σώμα μας, τον κόσμο, τον πλανήτη, τις καταστάσεις, όλα, τα πάντα σε
συνεχή ροή… Και μέσα σε αυτή τη συνεχή ροή της υλοποίησης των πάντων, και το
δικό μας σώμα… Όχι μόνο το δικό μας… αλλά τα πάντα… όλα τα σώματα. Όλων των
ειδών, αυτόματα υλοποιούνται γύρω μας με τον ίδιο πανομοιότυπο τρόπο… Η
«εικόνα» του κόσμου, δημιουργείται με τον ίδιο «όμοιο» τρόπο… <o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJZAU4_JsmElnbM57i8IhNud1yqSZRdu4hfnQLWJISjxuCTGJ6GJ1Sashj-NyusVDLsOg3sbdrI8qYI8173jk4-dXHzaRc6ziSJE5Z8Q-gknIKfTnvncrlR6W4ffbm3GceC1AsNCpLTkg/s1600/2.ei4m%CE%9C.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><img border="0" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJZAU4_JsmElnbM57i8IhNud1yqSZRdu4hfnQLWJISjxuCTGJ6GJ1Sashj-NyusVDLsOg3sbdrI8qYI8173jk4-dXHzaRc6ziSJE5Z8Q-gknIKfTnvncrlR6W4ffbm3GceC1AsNCpLTkg/s1600/2.ei4m%CE%9C.png" width="400" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: large;">Όσο παρατηρείτε το σχήμα, βλέπετε πια
ότι ενώ κάθε διάσταση από τις δύο, εμπεριέχει μέσα της και μέλλον αλλά και
παρελθόν, αυτά τα δύο είναι διαχωρισμένα κι ας είναι στην ίδια διάσταση… Βλέπετε
δηλαδή ότι το μέλλον προέρχεται από το μικρόκοσμο, από τον κβαντικό χώρο ο
οποίος είναι αόρατος στις αισθήσεις μας και μη μετρήσιμος από αυτές επειδή
είναι πάρα πολύ μικρός, ενώ το παρελθόν, φεύγει προς το βαθύ και μεγάλο
διάστημα, το οποίο αν και γνωρίζουμε την έννοιά του, δυσκολευόμαστε να το
αντιληφθούμε σε επίπεδο διαφορετικής διάστασης… Παρατηρούμε δηλαδή, ότι ενώ
μιλώντας για την ίδια διάσταση, το μέλλον είναι εσωτερικό και αόρατο ενώ το
παρελθόν εξωτερικό και ορατό μονάχα κάτω από όρους (λόγω μεγάλης ταχύτητας)…
ενώ και τα δύο αποτελούν μέρη της ίδιας και αυτής διάστασης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><b><span style="font-size: large;">Αυτή
είναι και η σημασία της διττότητας (δυαδικότητας) του χρόνου…</span></b><span style="font-size: large;"> Για να διευκρινίσω
καλύτερα αυτό το «υπό όρους», θα σας δώσω ένα παράδειγμα της ταχύτητας της
συνειδητότητας… Το κάθε «τώρα» μας που δημιουργείται στον αισθητό κόσμο γίνεται
αυτόματα παρελθόν και οδεύει με την ταχύτητα του φωτός προς το βαθύ διάστημα…
Αυτό το «κάθε τώρα» που ζούμε εδώ, σε πέντε (5) περίπου ώρες δικές μας, θα έχει
φτάσει στα όρια του ηλιακού μας συστήματος, στην τροχιά του πλανήτη Πλούτωνα,
και θα συνεχίσει ώστε να χαθεί στα βάθη του διαστήματος… Όμως για να το δούμε
αυτό το «τώρα» εμείς, θα πρέπει να είμαστε εκεί και όχι εδώ, διότι από εδώ,
είναι αόρατο μιας και το κάθε δικό μας «τώρα» βρίσκεται αποκλειστικά στην 3η
διάσταση, η οποία είναι και ορατή και μετρήσιμη από τις αισθήσεις μας…</span><span style="font-size: small;"><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
χεροκάμωτο' 78-Ρένα Κομνηνούhttp://www.blogger.com/profile/00559599165123488203noreply@blogger.com0