3.ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ, ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ.Φτάσαμε στο τρίτο λειτουργικό αρχείο της ψυχής. Αυτό της μοναδικότητας. (Τα πέντε λειτουργικά αρχεία αυτά της ψυχής είναι με τη σειρά έχουμε πει, η ακεραιότητα, η πίστη, η μοναδικότητα, η δυαδικότητα και η ισορροπία). Αυτά τα αρχεία ή λειτουργικές πληροφορίες είναι αυτά που αλληλεπιδρούν με τη ροή της συνειδητότητας και δημιουργούν γύρω μας τον αισθητό κόσμο. (Περισσότερα για τη διαδικασία αυτή στο άρθρο το σχετικό με την αρχή της «αντίστροφης ροής».)α
Η μοναδικότητα λοιπόν, λέγεται και κέντρο του Εαυτού, διότι αποτελεί το κεντρικό αρχείο και μαζί με την πίστη αποτελεί τον κορμό θα λέγαμε του Ανώτερου Εαυτού μας. Η μοναδικότητα είναι η λειτουργική πληροφορία εκείνη, η οποία περιέχεται στην ψυχή και προσδιορίζει τα μοναδικά χαρακτηριστικά εκείνα του Εαυτού μας, που μας διαφοροποιούν έναντι όλων των άλλων όντων, όμοιων ή και ανόμοιων με εμάς. Είναι το αρχείο εκείνο που αποτελεί -θα λέγαμε- τα «δακτυλικό» μας αποτύπωμα στο σύμπαν… Το αρχείο-πληροφορία αυτό λοιπόν, αρχίζει να αλληλεπιδρά με την συνειδητότητα, δηλαδή με τα πάντα γύρω μας και αφού προσπέσει πάνω της, αντανακλάται και επιστρέφει σε εμάς αρχίζοντας να διαμορφώνει (μαζί με τα τέσσερα υπόλοιπα λειτουργικά αρχεία), την αρχική μας συνείδηση για τον αισθητό κόσμο.
Η πρόσπτωση και η αντανάκλαση της πληροφορίας που περιέχει όμως, επιστρέφει σε εμάς αλλοιωμένη, έτσι η πληροφορία της μοναδικότητας, γίνεται συνειδητή σε εμάς (σαν πρώτη αντανάκλαση), σαν «ασυμβατότητα» και στη συνέχεια η αντανάκλαση αυτής σαν «ανομοιομορφία» με το περιβάλλον, όπου στο τέλος, η γενική αίσθηση που αφήνει πάνω μας, φτάνει σαν εσωτερικός πόνος, ο οποίος φέρει το όνομα «απόρριψη». Αυτόματα -όπως έχουμε περιγράψει πάλι στα προηγούμενα άρθρα για τα λειτουργικά αρχεία αυτά και τις πεποιθήσεις, στις οποίες μεταλλάσσονται- το Εγώ, αναλαμβάνει δράση για να μας προστατέψει από το βάρος αυτού του εσωτερικού πόνου της απόρριψης. Όμως, ενώ υποχρέωσή του είναι να προστατέψει το σώμα από τον πόνο, αυτό παίρνει την ευκαιρία να κυριαρχήσει πάνω μας. Έτσι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αρχίζει να μας προστατεύει και να κυριαρχεί. Και πως το κάνει αυτό;
Προσπαθεί να καλύψει αυτό τον πόνο, ώστε να πάψει να γίνεται αντιληπτός στο σώμα μας… Και τι κάνει δηλαδή το Εγώ; Αρχίζει και ελέγχει το περιβάλλον και μας εκπαιδεύει να αποφεύγουμε να βρεθούμε σε καταστάσεις τέτοιες κατά τις οποίες θα φτάσει σε εμάς το οδυνηρό αυτό αίσθημα του εσωτερικού πόνου που προκαλεί. Της απόρριψης… Δηλαδή τι κάνει; Μας απομακρύνει από κάθε πεδίο στο οποίο υπάρχει πιθανότητα να βιώσουμε απόρριψη… Μας «αποτραβά» από το κεντρικό πλάνο της σκηνής της ζωής και μας οδηγεί σιγά-σιγά, στα παρασκήνια… Πως το καταφέρνει όμως αυτό το γεγονός; Από τις πρώτες ημέρες της ζωής μας… Μέχρι το πολύ τα τρία μας χρόνια, το εγώ έχει φροντίσει να μας εκπαιδεύσει σταδιακά, μέρα με την ημέρα, ώστε να φτάσουμε σε ένα σημείο να αντιδρούμε αυτόματα, πριν βιώσουμε τον απαίσιο πόνο αυτό της απόρριψης…
Έχουμε ξαναγράψει, ότι τα πρώτα δύσκολα μαθήματα που παίρνουμε από τους ανθρώπους που μας μεγαλώνουν (δηλαδή τους τροφούς ή τους γονείς μας), είναι η εκμάθηση εννοιών. Και θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι εδώ, ότι η έννοια της απόσυρσης και της απομάκρυνσης από το κεντρικό σημείο της δραστηριότητας της ζωής, είναι μια αρκετά δύσκολη διαδικασία για ένα βρέφος ολίγων ημερών ή μηνών. Πως ξεκινά η διαδικασία;
Για το συγκεκριμένο αρχείο της μοναδικότητας, η διαδικασία ξεκινά με την αλληλεπίδραση του γονέα του ίδιου φύλου με εμάς… Αν είναι κορίτσι τότε η απόρριψη θα προέλθει σαν βίωμα από την μητέρα κι αν είναι αγόρι θα έρθει από τον πατέρα… Το βίωμα της απόρριψης προέρχεται από την «ανομοιογένεια» που αισθανόμαστε όταν παύουμε να αντιλαμβανόμαστε τη δική μας μοναδικότητα. Έτσι προέρχεται από αυτό που μοιάζει σε μας όμοιό μας… Από αυτό που θεωρούμε ή θα θέλαμε να θεωρούμε όμοιο… Με αυτό στο οποίο θα θέλαμε να μοιάζουμε… Ο γονιός όμως, για οποιοδήποτε λόγο, αντιδρά διαφορετικά από τις δικές μας προσδοκίες. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα…
Το βρέφος των ολίγων εβδομάδων, ή των ολίγων μηνών ζωής, έχει ανάγκη την παρουσία του γονιού του. Να τον νοιώθει κοντά του, να αισθάνεται ασφαλής, να αντιλαμβάνεται ανά πάσα στιγμή, ότι η ζωή του είναι σε καλά χέρια… Έτσι από τον πρώτο καιρό της ζωής του, αντιλαμβάνεται την αδυναμία του να ζήσει και να τραφεί μόνο και αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τα άτομα που το πλαισιώνουν. Όμως αυτοί οι δεσμοί, μερικές φορές, κάτι συμβαίνει και σπάνε ή γίνονται αρκετά χαλαροί… Η μητέρα φεύγει για την εργασία της κάθε πρωί και επιστρέφει βράδυ όταν εκείνο κοιμάται με αποτέλεσμα να τη βλέπει σπάνια, ή ο πατέρας γίνεται μετανάστης, … Ακόμα χειρότερα, η μητέρα (για το κορίτσι) ή ο πατέρας (για το αγόρι) χωρίζει από την οικογένεια και φεύγει μακριά ώστε να μην τον ξαναδεί το παιδί, ή τέλος και χειρότερο, ο γονέας πεθαίνει και το παιδί μεγαλώνει την κρίσιμη αυτή περίοδο ορφανό.
Και το παιδί, αναπτύσσεται και γίνεται έφηβος… Ένας έφηβος ο οποίος έχει ήδη δείξει συμπεριφορά αποτραβηγμένου μπαίνει σε μια ευαίσθητη περίοδο της ζωής του, ήδη πληγωμένος… Και τότε η απουσία και η αίσθηση της απόρριψης που έχει βιώσει όταν ακόμη ήταν βρέφος, αποκτά ήχο και εικόνα. «Πάλι δεν διαβάζεις; Νομίζεις ότι θα γίνεις άνθρωπος εσύ; Τίποτα δεν θα γίνεις… Τον βλέπεις πως διαβάζει ο Θανασάκης; Εσύ θα μείνεις ένα κούτσουρο… Ούτε σκουπιδιάρης δεν θα μπορείς να γίνεις… Χάσου από τα μάτια μου…»
Κι ο έφηβος, αυτό ακριβώς κάνει… χάνεται από τα μάτια όλων και γίνεται αόρατος… Περνάει μέσα στο πλήθος και λες και φοράει έναν αόρατο μανδύα, όλοι τον αγνοούν… Με σκυμμένο το κεφάλι και τους ώμους προς τα μέσα, προσπαθεί να μείνει όσο το δυνατόν απαρατήρητος, μιας και αυτή η ανομοιομορφία που αισθάνεται για τον Εαυτό του από το περιβάλλον, τον κάνει πάλι να νοιώσει τον εσωτερικό πόνο της απόρριψης.
Αποτραβιέται λοιπόν, όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορεί, έτσι ώστε να αποφύγει να γίνεται στόχος στα μάτια των άλλων. Κι όσο μεγαλώνει, αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να το κάνει αυτό, είναι να γίνει όμοιος με όλους … Έτσι αρχίζει να συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι γύρω του… Αγοράζει τα ίδια ρούχα, κουρεύει τα μαλλιά του με τον ίδιο τρόπο, ακούει την ίδια μουσική, συχνάζει στα ίδια μέρη, διαβάζει τα ίδια βιβλία και γίνεται ότι έχει την μεγαλύτερη ζήτηση στην κάθε εποχή που ζει… Αποκτάει είδωλα και πρότυπα στη ζωή του στα οποία κάνει ότι μπορεί για να μοιάσει όσο το δυνατόν καλύτερα, όμως συγχρόνως, αρχίζει να δημιουργεί μια απορριπτική συμπεριφορά προς τα πάντα… Τόσο που στο τέλος το σώμα του αρχίζει να υπακούει τη γλώσσα που τόσο καιρό το διδάσκει, επιδεικνύοντας όσο το δυνατόν εντονότερα την πεποίθηση του αποτραβηγμένου…
Μεγαλώνει πια κι αρχίζει και κάτι «απουσιάζει» από τη γενική εικόνα… Χάνεται το σαγόνι προς τα μέσα, το στήθος αρχίζει να κρεμάει ή είναι ανύπαρκτο, η κοιλιά ρουφιέται προς τα μέσα κι αυτή και εξαφανίζεται λες και δεν υπάρχει, τα οπίσθια και οι γλουτοί κρεμάνε, τα μπράτσα ξεχειλώνουν, τα προγούλια αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους και η μύτη παίρνει κι αυτή σιγά-σιγά την κατιούσα… Προσπαθεί απεγνωσμένα να διορθώσει την εικόνα αυτή που παρουσιάζει, πυκνώνοντας τις επισκέψεις στους αισθητικούς χειρουργούς, αλλά ανακαλύπτει ότι σε λίγο καιρό τσούπ, το πρόβλημα είναι πάλι εκεί παρόν… Μέχρι που τα χαρακτηριστικά του προσώπου αλλοιώνονται πλέον τόσο πολύ από το «τράβηγμα» που αδυνατεί να βγει προς τα έξω στον κόσμο…
Κι έρχεται η στιγμή, όπου επαγγελματίας επιτυχημένος ή επιτυχημένη πια, δημιουργεί τη δική του ή δική της οικογένεια και κάνει παιδιά, απολαμβάνοντας μια ζωή γεμάτη πρότυπα… Και τότε αρχίζει το χάος… Χωρίς να το συνειδητοποιεί, ξεκινά μια συμπεριφορά κομμένη ραμμένη στα δικά του βιώματα… Απομακρύνεται από τα παιδιά του ή της, για λόγους που είναι υπεράνω εξήγησης… αναβιώνοντας τις σκηνές της δικής του ζωής… Και σαν από θαύμα, αρχίζει και απορρίπτει ολόκληρη τη δομή της ζωής του, απορρίπτει τη δουλειά του, απορρίπτει τους φίλους του, απορρίπτει σεξουαλικά τη σύντροφό του, χώνεται στο σπίτι του, κρύβεται πίσω από ένα υπολογιστή, και ζει εξαφανισμένος από τους πάντες… Τους πάντες, που όμως βρίσκει πάντα την παραμικρή αιτία για να τους την «πει» στην πρώτη ευκαιρία, να τους ειρωνευτεί και να τους απορρίψει…
«Πως πάχυνες έτσι; Φαγητό είναι αυτό; Εγώ να δουλέψω σε αυτή τη δουλειά; Για ποιον με πέρασες;» προκαλώντας όμως τόσο πολύ τη συζήτηση, που φτάνει και στον ίδιο «Σιγά μη βρεις δουλειά με τα μυαλά που έχεις… Τι θα γίνει όμως; Από μένα θα τα περιμένεις όλα; Έχεις καταντήσει χαμένο κορμί:» Η οικογένεια έχει γίνει σμπαράλια, τα παιδιά επικρίνονται συνεχώς για το οτιδήποτε και ο ίδιος πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη… Σε αυτή την κατάσταση και με όλα τα προβλήματα στο κεφάλι, αποφασίζει να βρει μια βοήθεια και μια πιθανή λύση στην πνευματική οδό. Το πρώτο που ζητάει είναι να χαθεί μέσα σε μια «ομάδα»… Την ονομάζει ομάδα αυτογνωσίας και έχει δίκιο, διότι η «αυτογνωσία» παραμένει μόνο στην ομάδα, καθιστώντας αδύνατον να τον πλησιάσει ποτέ τον ίδιον...Ο λόγος που ήρθε στην ομάδα, αυτός που η απόρριψη έχει πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις μέσα του, είναι για να καταστρέψει τον Εαυτό του και να γίνει σαν τους άλλους… Ρωτάει παντού, θέλει να μάθει ότι γνωρίζεις κι εσύ, ακούει και διασταυρώνει ιδέες με τόση μανία ώστε να γίνει αρεστός σε όλους… ΄Η αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον αρεστός στην ομάδα του… Γίνεται ο καλύτερος έτσι, μέχρι που η ομάδα να τον κάνει επιτέλους αποδεκτό… Τόσο αποδεκτό, που στο τέλος τον κάνει δάσκαλο… Και το δράμα έχει ολοκληρωθεί…
Ο δάσκαλος πια ειδήμων της ομάδας, αποκόβεται από όλο τον κόσμο, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα τον κάνει γκουρού του πνεύματος… Έτσι το μόνο σημείο που θα τον βρει κάποιος, είναι μέσα σε κλειστές ομάδες, από όμοια και απόλυτα χειραγωγημένους μαθητές, που σε κάθε παραστράτημα τους, έχει κάτι για να τους «πει» ώστε να τους συμμορφώσει… Ο πόνος της απόρριψης μέσα του όμως, αποκτά πια υπερφυσικές διαστάσεις...Η απόλυτη παραφροσύνη…
Πως καταλήξαμε να γινόμαστε όμοιοι με όλους και να αναπαράγουμε αυτή τη συμπεριφορά σαν διδασκαλία; Ξεκινήσαμε από την λειτουργική ιδιότητα (ή αρχείο-πληροφορία) της «μοναδικότητας» της ψυχής και καταλήξαμε στην απόσυρση από κάθε κεντρικό σημείο αλληλεπίδρασης, απομονωμένοι μέσα σε μια ομάδα όμοιων και χειραγωγημένων ατόμων, λόγω του ότι ο πόνος της απόρριψης πονά τόσο μέσα μας που μας κόβει την ανάσα και μας πονά… Όμως το αρχείο αυτής της ψυχής, η μοναδικότητά μας, είναι το κέντρο μας… Είναι η πληροφορία η οποία μας δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε το δυναμικό μας, μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας… Είναι εκείνη η λειτουργική πληροφορία, που θα πρέπει να σεβόμαστε πάνω από όλα… Τόσο σε εμάς τους ίδιους όσο και στους άλλους γύρω μας…
Για να το κάνουμε όμως αυτό, θα πρέπει να ξεπεράσουμε το θέμα της απόρριψης, μιας και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα της διάθεσης για απόσυρση και εξομοίωση με όλους… Και πως θα γίνει κάτι τέτοιο; Πως θα καταφέρουμε να υπερπηδήσουμε τον πόνο που μας προκαλεί απλά και μόνο η ανάμνηση μιας τέτοιας κατάστασης; Όπως με όλες τις άλλες πεποιθήσεις που αναπτύσσονται από την επίδραση της ψυχής πάνω στη συνειδητότητα…
Με την αποδοχή της αρχικά… Η έννοια της αποδοχής όμως, σε τούτη την περίπτωση της απόρριψης, γίνεται σκέτη εμπειρία και βίωμα ζωής… Διότι είναι το σημείο, όπου οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε σαν το δυσκολότερο εμπόδιο θεραπείας και ανάπτυξης του Ανώτερου Εαυτού μας… Για αυτό και η πληροφορία αυτή αποτελεί το κέντρο μας, αποτελώντας το κρίσιμο σημείο της αντίληψης της έννοιας της αποδοχής μας γενικότερα.
Η αρχή λοιπόν ξεκινά από εμάς τους ίδιους.. Αποδεχόμενοι, ότι εφόσον η απόρριψη μας ενοχλεί, μας πονά και μας κάνει να αποτραβιόμαστε ή να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε με τους άλλους, το ίδιο κάνουμε κι εμείς… Παρατηρώντας δηλαδή τον εαυτό μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η συμπεριφορά των άλλων της απόρριψης που μας ενοχλεί, αυτή την ίδια συμπεριφορά αναπαράγουμε ασυνείδητα κι εμείς προς τους άλλους και μάλιστα με την ίδια σφοδρότητα κριτικής… Χωρίς δηλαδή να το συνειδητοποιούμε, απορρίπτουμε συνεχώς και με κάθε τρόπο, οποιονδήποτε θα αισθανθούμε ότι υπάρχει πιθανότητα να μας απορρίψει ή που έστω δείχνει ότι υπάρχει περίπτωση να απορρίψει το έργο μας γενικότερα. Αυτή και μόνο η παρατήρηση και η αποδοχή της όμως, είναι και η αρχή της θεραπείας μας και το κεντρικό σημείο ανακάλυψης του Εαυτού μας… Τι είναι δηλαδή; Η αρχή της θεραπείας μας, ξεκινά με την αποδοχή της δικής μας ικανότητας και δυνατότητας, να απορρίπτουμε τους πάντες και τα πάντα…Αμέσως μετά, προσπαθούμε να εντοπίσουμε πότε το κάνουμε… Δηλαδή τι είναι εκείνο που μας προκαλεί να απορρίψουμε ή να αποτραβηχτούμε… Ένα λόγο που παραμένει κρυφός ακόμη και σε μας… Διότι συνήθως, είναι μια υποθετικά φοβική κατάσταση που έχει αναπτυχθεί μέσα μας από την παιδική ηλικία και αποτελεί και τον κυρίαρχο φόβο που έχουμε αφήσει να απειλή την ύπαρξή μας… Τον υπαρξιακό μας φόβο, που φυσικά μπορεί να προέρχεται από οποιαδήποτε πεποίθηση, αλλά εμείς εδώ τον εξετάζουμε σχετικά με την συγκεκριμένη κατάσταση της απόρριψης, η οποία εμφανίζεται σχεδόν σε όλους μας… Για να βρούμε τον υπαρξιακό μας φόβο είναι μια βαθιά εσωτερική διεργασία, όμως εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο φόβος αυτός είναι ψευδής…
Δηλαδή, βάσει κάποιων γεγονότων που συνέβησαν στην πολύ νεαρή μας ηλικία, εκπαιδεύσαμε τον ίδιο τον Εαυτό μας, να αποκτήσουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, με σκοπό να προφυλαχτούμε από τον εσωτερικό πόνο της απόρριψης… Μια συμπεριφορά, που μάθαμε να χρησιμοποιούμε αρκετά συχνά πια, σαν όπλο από το Εγώ μας απέναντι σε οποιοδήποτε θα τολμήσει να μας κάνει να τον υποπτευθούμε, ότι υπάρχει πιθανότητα να μας απορρίψει… Κι εκείνη τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, τον απορρίπτουμε πρώτοι… Όμως αυτό το κάνουμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Έτσι, αγνοώντας το βαθύτερο λόγο που συμβαίνει αυτό, προβάλουμε μπροστά οποιοδήποτε άλλη δικαιολογία που θα μας δώσει το Εγώ μας σαν αιτία…
Διαφωνούμε πνευματικά, σεξουαλικά, πολιτικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, κληρονομικά, ή φιλικά, στο βάθος όμως είναι το ίδιο και το αυτό… Στο βάθος είναι πάντα ο ίδιος λόγος του εσωτερικού πόνου… Κι αυτό είναι το σημείο κλειδί… Διότι αποδεχόμενοι τη δική μας συμπεριφορά στην απόρριψη, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πότε και γιατί εμείς προσπαθούμε να μοιάσουμε στους άλλους… Προσέξτε το αυτό εδώ… Η απόρριψη και η διάθεση για ομοιότητα πάνε μαζί… Είναι απίστευτο να παρατηρείς πως κατά τα άλλα ήρεμοι (ή ηρεμοφανείς) άνθρωποι, μετατρέπονται αυτόματα σε αυταρχικούς, που προσπαθούν απεγνωσμένα να σε κάνουν να τους ακούσεις και να τους αποδεχθείς… Πονεμένοι άνθρωποι που ζουν στην άγνοια…
Όμως η αποδοχή της δικής μας συμπεριφοράς προς τους άλλους, δίνει αυτόματα το δικαίωμα και στους άλλους να μας απορρίψουν… Αντιλαμβάνεσαι ότι ο κάθε ένας που υπάρχει και ζει αλληλεπιδρώντας μαζί σου, δίπλα σου, έχει κι αυτός όπως κι εσύ το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από σένα… από τις απόψεις σου… Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ… Κι αυτή η αποδοχή αυτής της μοναδικότητάς του, σκορπάει μονομιάς τη δική σου μανία να μοιάζεις με όλους και να είσαι αρεστός σε όλους… Αντιλαμβάνεσαι ότι, αφ ενός αυτό είναι αδύνατον να συμβαίνει συνέχεια και αφ ετέρου και σπουδαιότερο, αφού επιτρέψεις κάτι τέτοιο στον «άλλον», τότε αυτομάτως το επιτρέπεις και στον ίδιο σου τον εαυτό… ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ… Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η απόσταση από το κέντρο του Εαυτού σου μικραίνει…
Ξαφνικά, έχεις πλησιάσει τόσο πολύ μέσα σου, που αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι όλο αυτό που έκανες μέχρι τώρα… Ότι είχες αποκόψει το ίδιο σου το Είναι από ολόκληρο το σύμπαν… Αναγνωρίζεις πια ότι τουλάχιστον σαν αρχή, έχεις το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός από τους άλλους… Ποιους άλλους; Όλους τους άλλους εκεί γύρω, που τώρα είναι εκεί, όχι για να τους μοιάσεις αλλά για να προσδιορίζουν τη δική σου διαφορετικότητα… Κι ακολουθώντας το δρόμο αυτό, επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην ψυχή μας… Αντιλαμβανόμαστε πια ότι ο δρόμος για να αποδεχθούμε πλέον τόσο τη δική μας μοναδικότητα όσο και του κάθε ένα γύρω μας, είναι ανοικτός και μένει μόνο σε μας, η επανάληψη συνειδητών πράξεων, ώστε να αναγνωρίσουμε τελικά όλοι, αυτό που είμαστε… Μένει να αρχίσουμε να καταγράφουμε την αποδοχή του Εαυτού μας και τη μοναδικότητα που έχουμε σαν κεντρικό χαρακτηριστικό μας όλοι…Κι εδώ, θα πρέπει να πω: «χαίρομαι πραγματικά που υπάρχετε, όλοι εσείς οι “άλλοι” γύρω μου, παντού»…
ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΑΠΟ : http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου