Τι ακριβώς συμβαίνει όταν πάμε στο γιατρό για τους πονοκεφάλους μας; Ο γιατρός ακούει προσεκτικά και σημειώνει "κεφαλαλγία". Εμείς οι ίδιοι ζητάμε να δώσει όνομα σ΄αυτό που αισθανόμαστε. Το γεγονός ότι έχει ένα όνομα μας καθησυχάζει. Γιατί αυτό σημαίνει πως είναι κάτι συγκεκριμένο, αναγνωρισμένο, καταγεγραμμένο και ενδεχομένως μετρήσιμο.
Όμως μ' αυτόν τον τρόπο υπάρχει ο κίνδυνος να περάσει απαρατήρητο εκείνο που προσπαθούμε να εκφράσουμε μέσω της ασθένειας.
Η διάγνωση είναι μια απαραίτητη διαδικασία. Είναι όμως δίκοπο μαχαίρι: Δίνοντας όνομα σε μια αθένεια, βάζοντάς της μια ετικέτα, διατρέχουμε τον κίνδυνο να απομακρυνθούμε από το ζήτημα που μας θέτει. Το να αφεθούμε στον γιατρό μας είναι θεμιτό. Άλλωστε είναι δουλειά του να μας βοηθήσει και να μας προστατέυσει.
Αν όμως εγκαταλείψουμε την ευθύνη αυτού που νιώθουμε, αν η ασθένεια γίνει θέμα του γιατρού και μόνο, τι θ' απογίνει το ζήτημα που θέτουμε στον εαυτό μας μέσω της ασθένειας;
Αντικαθιστώντας τις λέξεις με πόνο, χάνουμε την ουσία αυτού που θέλουμε να εκφράσουμε στον εαυτό μας. Χρησιμοποιούμε το σώμα μας όπως χρησιμοποιούμε μια μεταφορά. Και ξαφνικά αυτό που προσπαθούμε να εκφράσουμε γίνεται ακατανόητο: υποφέρουμε χωρίς να ξέρουμε γιατί, σαν να μας λείπει ο κώδικας...Το να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από την ασθένειά μας, αποτελεί το πρώτο βήμα για τη θεραπεία....Μερικές φορές υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας. Μας είναι πολύ δύσκολο ή πολύ οδυνηρό για πολλούς λόγους και τότε χρησιμοποιούμε το σώμα μας ως μάρτυρα...Συγχρόνως χρησιμοποιούμε ως μάρτυρα και τον γιατρό μας και, πολλές φορές, το ίδιο μας το περιβάλλον. Η ασθένεια είναι ένας τρόπος να μιλάμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Γιατί συνειδητά ή ασυναίσθητα, μ' αυτόν τον τρόπο τους δείχνουμε τη δυσφορία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου