ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ

Για τον Ferenczi (1873-1933) το τραύμα βιώνεται σαν μια έντονη αγωνία φόβου που οδηγεί στην ψυχολογική εμπειρία του θανάτου, που σημαίνει ότι πρέπει να συμβεί μια βασική ρήξη προκειμένου να επιβιώσει ο άνθρωπος από το τραύμα, αν και μετά αυτό οδηγεί σε πολυδιάσπαση:  Μέρος του ανθρώπου παραμένει νεκρό, ενώ ένα άλλο αρχίζει να ξαναλειτουργεί. Μέσα στην τραυματική εμπειρία υπάρχει μόνο αγωνία, δεν υπάρχουν λόγια και δεν υπάρχει ικανότητα να σκεφτείς. Έξω από το τραύμα υπάρχουν λέξεις και έλλογα λόγια αλλά δεν υπάρχει πραγματική σύνδεση με το τραύμα. Έτσι όταν κανείς δουλεύει με ανθρώπους που έχουν τραυματικές εμπειρίες πάντα έρχεται σε επαφή με μια διπλή πραγματικότητα, από τη μια μεριά υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να μας μιλήσει, να σκεφτεί και να μας πει για το γεγονός και από την άλλη ένας άνθρωπος χαμένος μέσα στην εμπειρία του θανάτου και του τρόμου που καμία λέξη δεν μπορεί να την περιγράψει.
Μόνο όταν ο θεραπευτής μπορέσει να συνδεθεί με την αγωνία του φόβου μπορεί να προσφέρει τον ασφαλή χώρο για να μπορέσει ο άνθρωπος να μπει σε μια διαδικασία επαναφομοίωσης. Η διαδικασία είναι δύσκολη γιατί κανένας δε θέλει να βρεθεί στη θέση του τρόμου αυτού. Και αντί να το βιώνει αυτό μόνος του στους εφιάλτες του είναι καλύτερα να το κάνει με κάποιον άλλον μέσα σε μια ζωντανή σχέση.
Ο άνθρωπος είναι ένας οργανισμός που έχει συγκεκριμένα όργανα για να εκτελέσει τις αναγκαίες ψυχικές λειτουργίες (νευρικές, διανοητικές δραστηριότητες). Σε στιγμές μεγάλης ανάγκης, όταν το ψυχικό σύστημα αποδεικνύεται ανίκανο να ανταποκριθεί ή όταν αυτά τα συγκεκριμένα όργανα ή λειτουργίες (νευρικές και ψυχικές) έχουν βίαια καταστραφεί, τότε οι αρχέγονες ψυχικές δυνάμεις αφυπνίζονται και θα είναι αυτές οι δυνάμεις που θα αναζητήσουν να ξεπεράσουν την αποδιοργάνωση, τη διάλυση. Τέτοιες στιγμές όταν το ψυχικό σύστημα καταρρέει, ο οργανισμός αρχίζει να σκέπτεται. Το να σκέφτεσαι με το σώμα, σημαίνει υστερία.(ΚΛΙΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ FERENCZI 10-1-1932)