Με ψυχολογικούς όρους, βασική προϋπόθεση για τη σχέση του ζευγαριού είναι μια βαθύτερη προσδοκία πληρότητας, συμφιλίωσης, ακεραιότητας. Μια φιλολογική πηγή που αναφέρεται σ΄αυτή τη βασική προϋπόθεση είναι η πλατωνική εκδοχή του αρχαίου μύθου του Ανδρόγυνου στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.
Πρώτα απ' όλα τρία ήταν τα φύλα των ανθρώπων, κι όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικό και θηλυκό, αλλά υπήρχε και ένα τρίτο αποτελούμενο απ' αυτά τα δύο, που το όνομά του μένει ακόμη, ενώ το ίδιο έχει εξαφανιστεί: το αρσενικοθήλυκο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό. τώρα δεν υπάρχει πλέον παρά μόνον ως λέξη και χρησιμοποιείται ως ύβρις....Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερές, και είχαν πολύ μεγάλη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα και με τους θεούς,...Ο Ζευς τότε συνεσκέπτετο με τους άλλους θεούς τι να τους κάμουν και δεν έβρισκαν λύση.Να τους σκοτώσουν και με τους κεραυνούς να εξαφανίσουν το γένος τους, όπως τους Γίγαντες, δεν μπορούσαν, γιατί τότε θα χάνονταν η λατρεία και οι θυσίες των ανθρώπων, ούτε πάλι να τους ανέχονται να ασχημονούν. Τέλος, ύστερα από πολλά, είχε ο Ζευς μια έμπνευση και του λέει: "Μου φαίνεται πως μηχανεύτηκα έναν τρόπο ώστε και να διατηρηθεί η ανθρωπότης και να παραιτηθεί από την αυθάδειά της: να γίνουν ασθενέστεροι. Τώρα λοιπόν, θα τους κόψω τον καθένα στη μέση, κι έτσι και ασθενέστεροι θα είναι και χρησιμότεροι σ' εμάς, αφού θα είναι αριθμητικώς περισσότεροι...
Η προνοητικότης του Δία να διασπάσει τη φυσική αρχέγονη μονάδα του Ανδρόγυνου μοιάζει να μεταφέρει, στη γλώσσα της ελληνικής μυθολογίας, το αρχικά εβραϊκό και στη συνέχεια χριστιανικό μυθολόγημα της εκδίωξης του ανθρώπου από τον παράδεισο. Και στις δύο περιπτώσεις γίνεται υπαινιγμός για την ύπαρξη μιας αρχικής μονάδας που χάθηκε εξαιτίας της ανθρώπινης έπαρσης και αλαζονείας, εκείνης της επικίνδυνης διάστασης της ζωής που οι Έλληνες ονόμαζαν "ύβρι", που που σημαίνει αυθάδης υπέρβαση των ορίων. Ο μύθος του Ερμαφρόδιτου, μαρτυρία του οποίου αποτελεί και το βιβλικό μυθολόγημα της δημιουργίας της Εύας από το πλευρό του Αδάμ, εκφράζει την ιδέα ότι ο χωρισμός και η απώλεια βιώνονται στο επίπεδο της σεξουαλικής ταυτότητας ως ασίγαστη ανάγκη επανένωσης με το άλλο, το χαμένο μισό. Εδώ η επιθυμία για συγχώνευση αναδύεται σ' όλη τη δραματική της ανάγκη. Ο μύθος εξιστορεί με ποιο τρόπο στην αρχή ο Δίας χώρισε τον Ανδρόγυνο έτσι ώστε τα γεννητικά όργανα να βρίσκονται προς τα έξω και η γονιμοποίηση και η γέννηση να γίνονται όχι επάνω τους αλλά στη γη, όπως και στα τζιτζίκια.
Μετά τη διχοτόμηση λοιπόν του οργανισμού μας, αναζητούσε το καθένα το άλλο ήμισυ και επήγαιναν μαζί. Ετύλιγαν τότε τα χέρια τους ο ένας γύρω από τον άλλο και έτσι σφιχταγκαλιασμένοι, γεμάτοι πόθο να κολλήσουν μαζί, εύρισκαν το θάνατο από την πείνα και γενικώς από την ανικανότητα για οποιαδήποτε ενέργεια, γιατί χωρισμένοι ο ένας από τον άλλο δεν δέχονταν να κάνουν τίποτε... (Πλάτων, Συμπόσιο)
Ο Ζευς, βλέποντας τη θλιβερή τους κατάσταση, τους λυπήθηκε και μηχανεύτηκε άλλο τέχνασμα για να τους δώσει τη δυνατότητα να γονιμοποιούνται μεταξύ τους.
Μετέφερε λοιπόν τα γεννητικά όργανα προς τα εμπρός. Ως τώρα τα είχαν και αυτά προς τα έξω και η γονιμοποίηση και η γέννηση γινόταν όχι μέσα τους, αλλά στο χώμα, όπως στα τζιτζίκια. Τους τα μετέθεσε λοιπόν, όπως είπαμε, προς τα εμπρός και κανόνισε η αναπαραγωγή να γίνεται δια μέσου των οργάνων τους μέσα στα δύο φύλα, με το αρσενικό μέσα στο θηλυκό, κι αυτό με τη πρόθεση ώστε με το αγκάλιασμα να γίνεται γονιμοποίηση και να αναπαράγεται το είδος(...) Είναι λοιπόν από τόσο παλιά ο έρωτας έμφυτος στους ανθρώπους και τους συνενώνει στην αρχική τους φύση, και ζητεί να κάμει και πάλι από τα δύο ένα και να επανορθώσει το πάθημα του ανθρώπινου οργανισμού.
(Πλάτων, Συμπόσιο)
Κάποιοι λοιπόν υποστηρίζουν, κι εγώ συμφωνώ, ότι όλες μας οι σχέσεις τείνουν στην ένωση και ότι εκείνη η ένωση μετατρέπεται σε τρυφερότητα και σεξουαλικό έρωτα όταν οι δύο πρωταγωνιστές της συνάντησης είναι άνδρας και γυναίκα. Αυτή η έλξη έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αφού αυτό στο οποίο δίνει μορφή η αναζήτησή μας ισοδυναμεί, σε ψυχολογικούς όρους, με τη νοσταλγία της συγχώνευσης που βιώθηκε στην πρωτογενή σχέση. Αυτό το αρχαίο όνειρο είναι βαθιά ριζωμένο στο παρελθόν μας....Η ασυνείδητη λαχτάρα για επιστροφή στην αρχική κατάσταση συμβίωσης ..."
ALDO CAROTENUTO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου