Ο παρατηρητής για τον αισθητό κόσμο είναι η οντότητα κλειδί. Γιατί; Διότι φέρει ψυχή… Φέρει δηλαδή μέσα του την πληροφορία ολόκληρης της δημιουργίας. Φέρει δηλαδή ενεργειακά, την πληροφορία της δημιουργίας της πηγής ή του Ων, όπως και την πληροφορία της δημιουργίας του κόσμου αυτού. Και τι σημαίνει αυτό; Η ψυχή είναι ένα είδος αισθητήρα, ο οποίος μπορεί και ρυθμίζει την επικοινωνία της με την πηγή της και συγχρόνως διαχειρίζεται την ενέργεια που μπορεί να υλοποιεί τον κόσμο.
Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη διαφορά του αισθητού κόσμου από την υπόλοιπη δημιουργία, θα πρέπει να τον διαχωρίσουμε από το Θεϊκό σχέδιο. Άσχετα αν δέχονται κάποιοι ή όχι τη λέξη Θεϊκό, αυτό υπάρχει. Για αυτό ας το πουν όπως θέλουν. Η ουσία του παραμένει η ίδια. Ας το πούμε λοιπόν «πηγή των πάντων». Αυτή η πηγή είναι κάτι που «Υπάρχει». Σε αρκετά κείμενα αναφέρεται σαν το άκρο του «Ων». Και αυτό το κάνουν για να διαχωρίσουν από το άλλο άκρο του «Μη Ων». Του εικονικού. Τι σημαίνει όμως Μη Ων ή εικονικό.
Η «πηγή» σαν δημιουργία των πάντων, δημιούργησε και ένα τμήμα του συνολικού κόσμου, το οποίο λειτουργεί διαφορετικά. Δημιούργησε ένα κόσμο (αυτόν εδώ), ο οποίος από ενεργειακός που είναι, θα μετατρέπεται σε «κάτι» μέσω ειδικών σημάτων. Και αυτό το κάτι, αυτό το σήμα, θα μπορεί ο κάθε ένας να το μεταφράσει διαφορετικά. Δηλαδή στα όντα που θα μεταφέρουν την πληροφορία από αυτόν τον κόσμο προς την πηγή τους, έδωσε την ελεύθερη βούληση να το κάνουν αυτό με κάθε ελευθερία. Έτσι ένα μέρος της «πηγής» ένα «κύτταρο του σύμπαντος της δημιουργίας» μεταφέρεται κάθε φορά σε κάποιο σώμα όντος και αρχίζει να αλληλεπιδρά με τον κόσμο αυτό μεταφέροντας την πληροφορία στην πηγή του ελεύθερα.
Η ψυχή λοιπόν εισέρχεται μέσα σε έναν «παρατηρητή» του κόσμου ή καλύτερα όπως προανέφερα σε έναν «αισθητήρα» μιας και χρησιμοποιεί τις αισθήσεις του. Ξεκινώ από το σημείο όπου υπάρχει η συνειδητότητα. Τι είπαμε είναι συνειδητότητα; Είναι η πληροφορία που έχει διαμορφωθεί από τις συνειδήσεις όλων των όντων που πέρασαν από τον χώρο αυτό του αισθητού κόσμου. Η ερώτηση κλειδί τώρα: Έστω ότι έχουν εξαφανιστεί από ένα μαγικό χέρι όλοι οι παρατηρητές κάποια στιγμή από τον κόσμο αυτό (τον αισθητό). Τι θα συμβαίνει; Αν όλοι (υποθετικά) οι παρατηρητές απουσιάζουν, τότε απουσιάζει και ο κόσμος αυτός. Και τότε ο πρώτος που θα ξαναμπεί τι θα δει; Τι θα αισθανθεί, τι θα καταλάβει;
Πριν μπει, ο νέος αυτός παρατηρητής, στον τρισδιάστατο κόσμο, δεν υπάρχει τίποτε. Δεν υπάρχει. Αυτή η φράση «δεν υπάρχει», περιγράφει την πραγματική έννοια του κόσμου. Αυτό σημαίνει εικονικό και αυτό σημαίνει «το άκρο του Μη Ων». Μπορεί να ακούγεται «κουφό» αλλά αυτό συμβαίνει… Και τότε αυτός ο νέος παρατηρητής, … τι θα δει; Για σκεφτείτε λίγο… Μόλις εισέλθει, τον απειροστό αυτό αρχικό χρόνο, θα αλληλεπιδράσει η ψυχή με την ενέργεια της συνειδητότητας η οποία απλά είναι ένα software. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η ενέργεια της ψυχής θα αντανακλάσει πάνω στη συνειδητότητα και θα επιστρέψει πίσω στον παρατηρητή, θα δημιουργηθεί η πρώτη πληροφορία της συνείδησής του για τον κόσμο αυτό. Ακριβώς τότε, θα υπάρξει ξαφνικά πάλι ο κόσμος, εκεί, μονάχα για αυτόν.
Σαν να άνοιξες μια σβηστή οθόνη, τη στιγμή που ο υπολογιστής (από πίσω) έπαιζε αυτόματα ένα παιχνίδι από τον σκληρό δίσκο του.
Δεν υπάρχει ο κόσμος, σημαίνει δεν γίνεται αισθητός. Η πληροφορία που τον δημιουργεί υπάρχει ενεργειακά στην τέταρτη και πέμπτη διάσταση (οι δύο αυτές ανήκουν στο αόρατο μέρος του αισθητού μας κόσμου) αλλά εσύ είναι αδύνατον να το δεις αυτό. Όπως είναι αδύνατον να δεις τα bits που σχηματίζουν το παιχνίδι. Αυτά συμβαίνουν στο παρασκήνιο. Στο αόρατο μέρος του υπολογιστή σου. Εσύ αυτό που βλέπεις είναι εικόνες και γράμματα στην οθόνη σου.
Εδώ πως δέχεσαι τον όρο εικονικό; Μα το ίδιο συμβαίνει και με τον αισθητό κόσμο. Αυτό είναι που βλέπουμε. Όχι μόνο βλέπουμε αλλά και ακούμε και αγγίζουμε και γευόμαστε και μυρίζουμε. Για αυτό λέμε αισθανόμαστε. Το καταγράφουν οι αισθήσεις μας. Και ακόμη καλύτερα προσθέτοντας μέσα και την λέξη διαισθανόμαστε η οποία λέξη αυτή αναφέρεται στο αόρατο μέρος του κόσμου, της τέταρτης και πέμπτης διάστασης. Τον βλέπουμε λοιπόν τον κόσμο, τον χαιρόμαστε και στο τέλος της περιόδου αλληλεπίδρασής μας (όταν πεθάνει το σώμα μας), βγαίνουμε από αυτόν. Τι θα συμβεί μόλις ο μοναδικός μας παρατηρητής βγει πάλι από τον τρισδιάστατο κόσμο; Ο τρισδιάστατος κόσμος μας θα εξαφανιστεί πάλι… Πάλι; Και τι θα υπάρχει στον τρισδιάστατο χώρο μας; Τίποτε; Δεν θα υπάρχει τίποτε; Φυσικά τίποτε…
http://codepetalouda.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου