ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ… Τα σχέδια πραγματοποιούνται έτσι κι αλλιώς…

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, έστω κι αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την αναγκαιότητα⃰ κάθε φορά…Ό,τι κάνει ο άνθρωπος, είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Είναι στα πλαίσια αυτού που πρέπει να γίνει….Άσχετα αν ο ίδιος στην αρχή δεν το ξέρει…Το μαθαίνει με την πείρα, με την παρατήρηση, με την ικανότητα της διάκρισης. Όταν ωριμάσει, θα μπορούσαμε να πούμε…
Ρώτα τον εαυτό σου με την ίδια πίστη που ρωτάς άλλους, που θεωρείς…ειδήμονες…Πρέπει να ρωτήσεις και να περιμένεις. Αν δεν έχεις συνηθίσει να του μιλάς, αν δεν έχετε μάθει να μιλάτε μεταξύ σας εσύ κι ο εαυτός σου, μπορεί και να μη σου απαντήσει αμέσως...Στο τέλος όμως θα σου απαντήσει. Το ξέρω. Έτσι έγινε κάθε φορά που εγώ ρώτησα και περίμενα…
Ό, τι και να κάνει ο άνθρωπος είναι μέσα στα πλαίσια αυτού που πρέπει να γίνει…αυτού που θα γίνει έτσι κι αλλιώς…
Η πράξη του ανθρώπου είναι καλή όταν συνεργάζεται μ’ αυτήν την αναγκαιότητα⃰, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την πράξη του…Όταν δεν υποτάσσεται σ΄ αυτή την αναγκαιότητα⃰ είναι κακή…Και το καλό και το κακό, όπως όλες οι πράξεις του ανθρώπου, δεν μπορούν να γίνουν, να υπάρξουν, παρά μόνο στα πλαίσια αυτής της αναγκαιότητας⃰⃰⃰. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι  μέρος αυτής της αναγκαιότητας⃰⃰…Η αναγκαιότητα⃰ είναι σχέδια που έχει συντάξει η φύση για το κάθε πράγμα, για την κάθε δύναμη, για το κάθε ζωντανό…Όλα αυτά τα σχέδια μαζί, συνθέτουν το σύμπαν, συνθέτουν την μεγάλη αναγκαιότητα⃰. Θα μπορούσαμε να το πούμε μοίρα, θεία πρόνοια, κοσμική οικονομία…Αυτά τα σχέδια είναι αναγκαιότητα γιατί πρέπει να εκτελεστούν, να πραγματοποιηθούν. 
Είναι αναγκαία για την εξέλιξη, για την ανάπτυξη του κόσμου…
Και πώς ο άνθρωπος μέσα σ΄ ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να κάνει καλές και κακές πράξεις; 
Είναι το μόνο γνωστό ον που έχει την ελευθερία να κάνει και το αντίθετο από αυτό που πρέπει να κάνει. Δηλ. να συνεργάζονται , ο ίδιος και οι πράξεις του με την κάθε αναγκαιότητα⃰, με το  κάθε σχέδιο στις φάσεις της ζωής του…Π.χ. εμφανίστηκες, σε αναγνώρισα. Ύστερα σε πλησίασα, με δέχτηκες κι έτσι σε γνώρισα…Μετά σου υποτάχτηκα, εσύ με δίδαξες κι εγώ μαθαίνω. Στο τέλος θα εκτελέσω το σχέδιο της φάσης αυτής της ανάπτυξής μου και θα καταναλώσω  την αναγκαιότητα⃰.  
Αυτές είναι οι καλές πράξεις που συνεργάζονται με την αναγκαιότητα⃰. Οι κακές πράξεις είναι όταν ο άνθρωπος κάνει το αντίθετο από αυτό που απαιτεί το σχέδιο…
Μπορεί ο άνθρωπος να πάει αντίθετα, να κάνει το αντίθετο από αυτό που απαιτεί το σχέδιο, π.χ. αν δε σε αναγνώριζα, αν δεν υποτασσόμουνα, αν δεν με δίδασκες, αν δεν μάθαινα…Θα μπορούσε να γίνει έτσι. Όμως και το κακό είναι μέσα στα πλαίσια του σχεδίου…Γι’  αυτό  και δεν είναι κακό. Δηλαδή δεν μπορεί να ανατρέψει το σχέδιο….
Τότε ποια η διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού;;Γιατί να κάνω το καλό;;
Ως προς την αναγκαιότητα, δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Αυτή θα πραγματοποιηθεί όπως και νάναι. Ως προς τον άνθρωπο, που κάνει την πράξη υπάρχει…
Αν οι πράξεις του συνεργάζονται με το σχέδιο, τότε η ζωή του είναι μέλι και γάλα… δηλαδή μεγαλώνει ευτυχισμένος…Αν οι πράξεις του δεν συνεργάζονται μεγαλώνει δυστυχισμένος…..
Αναπτύσσεται όμως;… «Άγνωσται αι βουλαί του ανθρώπου». Χίλιους δρόμους μπορεί να χαράξει, για να φτάσει εκεί που πρέπει. Ως τα όρια της φάσης του σχεδίου, για να μπορέσει ν΄ αρχίσει την επόμενη. Μπορεί να πάρει περίεργους δρόμους…δύσκολους, σκοτεινούς, με πισωγυρίσματα που λες: «γκρεμίστηκε», με στάσεις και αργοπορίες, που λες «πάει, ξεχάστηκε»…
Αυτές είναι οι κακές πράξεις;…Στο φυσικό κόσμο, το ένα γέννησε το δύο, που ενώ είναι το ίδιο, φαίνεται σα να είναι το αντίθετό του…Το δύο, γέννησε το τρία, που ενώ  είναι το ίδιο, φαίνεται σα να μεσολαβεί για να συνδέσει τα δύο αντίθετα…Και οι κακές πράξεις; …
Αφού όλα είναι ένα, δεν υπάρχει καλό και κακό…Ο δρόμος είναι ένας…είναι ο δρόμος του σχεδίου, της αναγκαιότητας⃰…
Στο φυσικό χώρο, ο ένας δρόμος μπορεί να γίνει δύο και που ενώ είναι ο ίδιος, φαίνεται σα να είναι δύο αντίθετα…
Μόνο ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να πάρει το δεύτερο δρόμο…Νομίζει τότε, πως πήρε τον κακό δρόμο και υποφέρει…υποφέρει ενώ προχωράει, και ο δρόμος του φαίνεται δύσκολος και μακρύς…σαν άλλος δρόμος. Αυτός ο δεύτερος δρόμος  είναι χαραγμένος στο νου του…
Αφού προχωράει όμως, δεν μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, παρά στο τέλος του ίδιου δρόμου. ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ…
Και το τρία, είναι  ένας τρίτος δρόμος, που είναι πάντα ο ίδιος ο πρώτος δρόμος και που φαίνεται σαν να συνδέει τους άλλους δύο. Έτσι σε οδηγεί τελικά στον πρώτο δρόμο… Είναι κι αυτός χαραγμένος στο νου, αφού όλα είναι ένα.
Ο πρώτος δρόμος είναι  το ίδιο το σύμπαν…Όλα  υπάρχουν στα όρια του κάθε σχεδίου και της αναγκαιότητας⃰…όλα  οδηγούν στην ώρα τους στο τέλος της φάσης για ν΄ αρχίσεις την επόμενη…Τα σχέδια πραγματοποιούνται έτσι κι αλλιώς…ο άνθρωπος κάνει αυτό που πρέπει να γίνει. Κάνει αυτό που έτσι κι αλλιώς θα γίνει…
Όμως, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει πράξη, …για να δηλώσει υπεύθυνα ότι έχει πρόθεση να γνωρίσει την αλήθεια. Κι όταν οι πράξεις του γίνουν όμοιες με του σχεδίου, με την αναγκαιότητα, τότε δηλώνει πως η συνείδησή του  διευρύνθηκε τόσο, ώστε να γνωρίζει την αλήθεια…Και τότε μπορεί να μη ξανακάνει τίποτα πια γιατί, έτσι κι αλλιώς οι πράξεις του δεν βοηθούσαν σε τίποτα την πραγματοποίηση του σχεδίου, το οποίο πραγματοποιείται από την κοσμική συνείδηση, από τη θέληση του σύμπαντος, από το λόγο του θείου…Ένας μυημένος άνθρωπος κάνει πολύ λίγες πράξεις. Για να ικανοποιήσει τις καθημερινές του ανάγκες, για να φέρει κοντά του τις δυνάμεις της φύσης, στα πλαίσια της κοινωνικής του ζωής. Πέρα απ’ αυτό, έχει εγκαταλειφθεί στο σύμπαν. Η θέλησή του, γίνεται η θέληση του σύμπαντος……………………………
…………………………………
Ο άνθρωπος δεν κάνει παρά αυτό που πρέπει να γίνει. Που θα γίνει οπωσδήποτε, γιατί ό,τι θα γίνει, ήταν από πάντα, είναι από πάντα…Ο άνθρωπος νομίζει πως γίνεται….Το μόνο έργο που κάνει ο άνθρωπος, είναι ν’ ανοίγει τα μάτια του, ν΄ ανοίγει το νου του, για να δει αυτά που ήταν από πάντα….
*νομοτέλεια                                             Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΔΕΝ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΠΟΤΕ
                                                    ΚΩΣΤΑΣ  ΦΩΤΕΙΝΟΣ