ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Πρέπει να φάμε καλά και αρκετά, να ερωτευθούμε καλά και αρκετά. Είναι σημαντική η κατανάλωση του φυσικού κόσμου. Είναι ιερός αγώνας...Ο αγώνας Οδυσσέα έτσι όπως τον ορίζουμε, είναι ο αναπτυξιακός αγώνας της ζωής, στο φυσικό κόσμο.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Το ταξίδι μας , δηλαδή, στο φυσικό κόσμο...Πώς γίνεται αυτή η αναμέτρηση; Πρέπει να κερδίζουμε; Πρέπει να χάνουμε; Πώς εκπαιδευόμαστε; Θέλω να μάθω , παλικάρι..
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Δεν είναι δύσκολο...'Οπως σε όλα, για να μάθεις πρέπει να ξαναθυμηθείς αυτά που ξέρεις ήδη...Και για να θυμηθείς, πρέπει να αφεθείς.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Ναι...Χρειάζεται ενεργητική εγκατάλειψη...Όμως θέλω να μου πεις...
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Ξέρεις Οδυσσέα, όταν αγωνιζόμαστε και αναμετριόμαστε με κάποιον ή κάποιους άλλους, το θέμα αν πρέπει να κερδίσουμε ή να χάσουμε, δεν τίθεται καθόλου...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Πώς αυτό; Δεν αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε; Να νικήσουμε τον αντίπαλο;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Έτσι μάθαμε κι έτσι συνηθίσαμε να λέμε, Οδυσσέα. Κι έχει κάποια αλήθεια αυτό, αλλά είναι παραποιημένη και γενικευμένη. Η νίκη -το να νικήσουμε γενικά κι ακόμα χειρότερα το συνάνθρωπό μας- είναι μια από τις μάστιγες του ανθρώπινου πολιτισμού.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Δεν καταλαβαίνω. Τότε γιατί θα αγωνιζόμαστε παλικάρι;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -...Γενικά ένας αγώνας γίνεται για να εκπαιδευτούμε. Είπαμε, Οδυσσέα, ότι είναι το μεγάλο σχολειό του νέου ανθρώπου.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Κι αυτό το σχολειό, όταν εκπαιδεύει στον αγώνα, δεν διδάσκει και τη νίκη; Γιατί στο κανονικό σχολειό, πρέπει να βγούμε πρώτοι, δηλαδή, να νικήσουμε τους συμμαθητές μας...
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Από κει Οδυσσέα αρχίζει η μάστιγα της νίκης...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Εξήγησέ μου καλύτερα...
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Ο αγώνας Οδυσσέα, είναι το μέσο με το οποίο εξασφαλίζουμε την ανάπτυξή μας και η αναμέτρηση είναι η πράξη του ανθρώπου με την οποία επεξεργάζεται τη φυσική πλευρά του εαυτού του. Είναι το εργαλείο, η μέθοδος που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος. Είναι το σφυρί και το αμόνι πάνω στο οποίο δουλεύεται ο φυσικός του εαυτός.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Όμως, αν δεν είναι ο σκοπός του αγώνα να κερδίσω, τότε ποιος είναι;
................
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Αναμφίβολα ο αγώνας έχει ένα σκοπό, εξυπηρετεί κάποιες συνθήκες, πρέπει να εκτελέσει μια σημαντική λειτουργία. Αυτό το σκοπό πρέπει να τον πετύχει. Κι αν εννοείς αυτό νίκη, τότε συμφωνώ, πρέπει να νικήσουμε...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Πρέπει, λοιπόν, να νικήσουμε τον αντίπαλο; Στην αναμέτρηση πρέπει να αποδειχθούμε πιο δυνατοί; Να υπερτερήσουμε;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Δεν είπα κάτι τέτοιο, ...θα στο πω καθαρά Οδυσσέα κι άκουσε ό,τι θέλεις και μπορείς...Ο λόγος για τον οποίο λες ότι θέλεις να αναμετρηθείς με έναν αντίπαλο -η δικαιολογία ή η αιτία- σου αποκαλύπτει το πεδίο, τον τομέα στον οποίο εσύ σαν άτομο έχεις να πραγματοποιήσεις ανάπτυξη...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Δηλαδή, σε αυτόν τον τομέα υστερώ...
ΠΑΛΙΚΚΑΡΙ: -...Προτιμώ να πω ότι υπάρχει ανάγκη ανάπτυξης στο πεδίο αυτό, ώστε να συνεχιστεί ισορροπημένα η ανάπτυξη του εαυτού μου στο σύνολό του.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Κι ο αντίπαλος;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Ο αντίπαλος με τον οποίο θέλουμε να αναμετρηθούμε είναι ο καθρέφτης μας, στον οποίο βλέπουμε και το πεδίο και την εργασία που έχει να γίνει. Κι είναι ο ίδιος το μέσο που μας προσφέρεται για να εκτελεσθεί το έργο. Μαζί του θα αναμετρηθούμε- θα εργαστούμε, δηλαδή.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Η αναμέτρηση είναι εργασία... Μα τότε ο αντίπαλος είναι απαραίτητος για την ανάπτυξή μας...Μας ευεργετεί...
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε ευεργέτη μας...Όμως αυτά δεν ανήκουν στους αγώνες της νεαρής ηλικίας, της ηλικίας μου..Ανήκουν σε άλλες φάσεις που θάρθουν σε πιο προχωρημένη ηλικία..Στην ηλικία τη δικιά μου με τον αγώνα μαθαίνουμε να αγωνιζόμαστε, να συνεργαζόμαστε με τον αντίπαλο...Τίποτε άλλο...Η ανάπτυξη τώρα είναι να μάθουμε να αγωνιζόμαστε...
Ο αγώνας αργότερα, σε μεγαλύτερη ηλικία, έχει σαν μόνο σκοπό και στόχο ΝΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΕΙ ΤΑΞΗ..
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Ο αγώνας τάξη; Μα ο αγώνας δεν είναι αταξία;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Αυτή τη σημασία του δώσαμε κι αυτή τη χρήση του κάνουμε...ΟΜΩΣ ΑΤΑΞΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ.
...
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο στο σημερινό άνθρωπο, όταν υπάρχει τάξη και αρμονία σε έναν τομέα ή πεδίο της ζωής, δεν γεννιέται καμιά ανάγκη για πράξη κι ακόμα λιγότερο για αγώνα.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Δηλαδή;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Η πράξη είναι ήδη ένδειξη αταξίας και η ίδια η πράξη στοχεύει με την επέμβασή της να επαναφέρει την τάξη.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Και τότε ο αγώνας, σαν πράξη και μάλιστα σύνθετη και πολύπλοκη, σκοπό έχει να επαναφέρει μια τάξη που χάθηκε...Γιατί όμως δημιουργείται αταξία;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Αντιστεκόμαστε στην αυθόρμητη φυσική ανάπτυξη Οδυσσέα...Έτσι, στα σημεία που αντιστεκόμαστε δεν εγκαθιδρύεται φυσικά η τάξη...αντίθετα, δημιουργείται αταξία...Και τότε στο πεδίο αυτό, είναι απαραίτητος ο αγώνας για να επαναφέρουμε την τάξη που εμποδίσαμε.
Κι ο αντίπαλος είναι ο καθρέφτης όπου βλέπουμε την αταξία αυτή κι ο ίδιος είναι κι ο συνεργάτης μας, με τον οποίο θα επανεγκαθιδρύσουμε την τάξη. ..Γι αυτό του οφείλουμε εκτίμηση, σεβασμό, αγάπη...
..........
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Ώστε η νίκη μας στον αγώνα δεν είναι να νικήσουμε τον αντίπαλο, αλλά τον εαυτό μας, στα σημεία που αντιστάθηκε και δεν άφησε την ανάπτυξη να πραγματοποιηθεί σε αρμονία.....Κι όταν αγωνιστούμε κι εξαλείψουμε τις αντιστάσεις, τότε νικήσαμε. Η τάξη εγκαθιδρύεται αυτόματα και η αίσθηση της αρμονίας επικρατεί...
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Καταλαβαίνεις γιατί είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να αγωνιζόμαστε, να αναμετριόμαστε, ακόμα και να πολεμούμε...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: -Να πολεμούμε;
ΠΑΛΙΚΑΡΙ: -Ναι..ο πόλεμος είναι πράξη απελπισίας, που δηλώνει συσσώρευση πολλής αταξίας, γιατί δεν έχουμε επέμβει με επιμέρους αγώνες...Έχει σαν στόχο, την τάξη.....Ο πόλεμος έχει πάντα και μόνο σκοπό και στόχο την ειρήνη. Δηλαδή την τάξη και την αρμονία...Ο πόλεμος γίνεται από τον άνθρωπο, για να εγκαθιδρύσει την ειρήνη. Εντελώς αντίθετα από ότι πιστεύουμε.
ΚΩΣΤΑΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου