.jpg)
... Όμως η ασθένεια δεν είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της εμμονής μας στη θέση μας;
Η αληθινή συγχώρεση είναι τελείως διαφορετικής φύσης.
Ενδέχεται να είμαστε πραγματικά θύμα αδικίας, διότι είναι στη φύση του ανθρώπου να προξενεί μερικές φορές πόνο γύρω του χωρίς να το θέλει. ...
Ο καθένας μας ως ανθρώπινο ον προκαλεί οδύνη και συμπεριφέρεται άδικα γιατί δεν είναι τέλειος. Μόνο η τελειότητα μας επιτρέπει να μην προξενούμε πόνο.
...Εύκολα θεωρούμε τους εαυτούς μας θύματα χωρίς να λογαριάζουμε ότι κι εμείς βλάπτουμε τους γύρω μας. Η παραδοχή ότι η ανθρωπότητα δεν είναι τέλεια αποτελεί την απαρχή της πραγματικής συγχώρεσης που προέρχεται από μια ουσιαστική κατανόηση εκ βάθους καρδίας.
Μια άλλη μορφή συγνώμης, δεν είναι ακριβώς συγχώρεση αλλά μάλλον αναγνώριση. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΣΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ. Σε καταστάσεις σύγκρουσης σπάνια έχει άδικο μόνο ο ένας. Θα μπορούσαμε να είμαστε αθώοι από τη μια και υπεύθυνοι από την άλλη.
Το πραγματικό ερώτημα όταν ενέχεται μια ασθένεια, είναι τι υπογραμμίζει η σύγκρουση μέσα μας και γιατί αρρωσταίνουμε.
Η εξέταση αυτού του ερωτήματος με τιμιότητα προϋποθέτει μεγάλη αποστασιοποίηση από τον εαυτό μας, πράγμα που αποτελεί και την αρχή της θεραπείας.
Εντούτοις, αντίθετα από ότι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, η αποστασιοποίηση δεν είναι επώδυνη, όπως επώδυνο δεν είναι και το να "αφεθούμε". Αυτό που πονάει δεν είναι η αναγνώριση. Η αναγνώριση της πραγματικής φύσης του προβλήματος είναι κάτι απλό που μας απελευθερώνει χωρίς πόνο, αθόρυβα. Το επώδυνο είναι να μείνουμε προσκολλημένοι. Αυτή είναι η πραγματική αιτία του προσωπικού μας πόνου και της σωματικής μας δυσφορίας.΄
Αλλά σε τι είμαστε προσκολλημένοι;
Η ασθένεια στηρίζεται σε μια αυταπάτη.....
Μη ξεχνάμε, αυτό που επιθυμεί η ψυχή μας το πετυχαίνει. Τίποτε δεν μπορεί να της αντισταθεί. Τίποτε. ....ούτε καν το σώμα μας όταν γίνεται μια φυλακή. Αν η επιθυμία είναι υπέρ της ζωής, θα σας βοηθήσει να βρείτε τα μέσα. Θα σας δώσει την ενέργεια, θα σας οδηγήσει στις αναγκαίες γνωριμίες, είτε είναι ιατρικές είτε προσωπικές ή πνευματικές ή οποιουδήποτε άλλου τύπου. Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ. Το να της δείξουμε εμπιστοσύνη μπορεί να είναι ένας ισχυρός θεραπευτικός παράγοντας ή παράγοντας γαλήνιας αναχώρησης όταν το σώμα είναι πια πολύ μικρό για αυτήν την ελευθερία.
Ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια στην ελευθερία μας, καθώς και στην κατανόησή μας, είναι η "άρνηση". Μέσα από την ασθένεια επιζητούμε να προστατευτούμε και αυτή η προστασία είναι καμιά φορά τόσο αποτελεσματική, ώστε τίποτε, απολύτως τίποτε, να μην παρεισφρύει στην συνείδησή μας...
Η ελευθερία που αναφέρω εδώ δεν αφορά την απελευθέρωση από τον περίγυρό μας, από τις υποχρεώσεις μας στη ζωή, γιατί δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει "ν' αλλάξουμε ζωή". Πρόκειται για την απελευθέρωση από κάποιες αυταπάτες, που για καιρό παγίδευαν τη συνείδησή μας.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα έξω από μας κατά παραγγελία, όμως τα πράγματα έξω από μας αλλάζουν μόνα τους όταν είμαστε ελεύθεροι μέσα μας.
Ο καθένας μας έχει τέτοιες εμπειρίες στη ζωή του. Όταν, ας πούμε, ύστερα από πολλούς δισταγμούς , μεταξύ δύο επιλογών, κάποια στιγμή επιλέξουμε, ξαφνικά ο δρόμος φωτίζεται, οι πόρτες ανοίγουν, οι ευκαιρίες παρουσιάζονται λες και περίμεναν απλώς την επιλογή μας για να εκδηλωθούν. Κι όπως λέει ο Σαίξπηρ:"Σε κάθε άσχημη κατάσταση υπάρχει η πεμπτουσία ενός καλού¨.
Ακριβώς όπως και το στρες, η ασθένεια που καταπολεμούμε είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Από τη μια τη θεωρούμε εχθρό, αλλά από την άλλη προσπαθεί να μας θεραπεύσει.
'Οταν βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει την κατάστασή μας, τι συμβαίνει; Θα μας άρεσε να έχουμε έναν μάρτυρα υπεράσπισης στο πλευρό μας, όμως αυτός ο μάρτυρας μετατρέπεται γρήγορα σε δικαστή.
Ο πόνος μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, δεν μας αφήνει να εφησυχάσουμε, παίζει το ρόλο του ψυχοθεραπευτή.
Το σώμα καθρεφτίζει τα συναισθήματά μας με τρόπο που να υποστηρίζει την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, ενώ συγχρόνως μας βοηθά να απελευθερωθούμε. Στην πραγματικότητα, η ασθένεια προσπαθεί να μας θεραπεύσει από το συναίσθημα που την προκάλεσε.
Διαχειριζόμαστε τα περίπλοκα συναισθήματά μας μέσω του σώματός μας κι αυτό δεν είναι κακό. Η ασθένεια είναι μια φυσιολογική κατάσταση για την οποία δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές. Καθώς επίσης δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές, που δεν καταφέρνουμε να θεραπευτούμε, παρ' όλα τα σχετικά βιβλία που έχουμε διαβάσει.
Η ασθένεια είναι κομμάτι της ανθρώπινης διάστασης, μπορεί να είναι μια περίσταση που πρέπει να δεχτούμε ως έχει. Όταν ανεβαίνουμε μια σκάλα στηριζόμαστε στο οριζόντιο κομμάτι κάθε σκαλοπατιού. Όμως προχωρώντας ευθεία μπροστά, αναγκαστικά πέφτουμε πάνω στο κάθετο μέρος του σκαλοπατιού. Και ακριβώς επειδή συναντούμε εμπόδιο, αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τις πεποιθήσεις μας για ν' ανέβουμε σε υψηλότερο και πιο διαυγές επίπεδο συνειδητοποίησης των πραγμάτων.
Όταν ο θυμός εκφράζεται μ΄έναν πόνο, αυτός ο πόνος με τον καιρό "εξαντλεί" το θυμό. Όπως η φωτιά καίει τα ξύλα από τα οποία τροφοδοτείται.
Από αυτή την άποψη, η ασθένεια, μέσω του σώματος και του πόνου, προσπαθεί να μας απελευθερώσει από το συναίσθημα που την προκάλεσε....Αυτή η προσπάθεια απελευθέρωσης συμβαίνει κατά κάποιο τρόπο εν αγνοία μας και δίνει στη συνείδησή μας το χρόνο να λύσει τους κόμπους που την κρατάνε δεμένη.
Είναι μια διαδικασία με διάφορες σιωπηρές φάσεις, μέχρι τη στιγμή που η ασθένειά μας δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Εκείνη τη στιγμή, οι συνθήκες μας επιτρέπουν να βρούμε τη λύση."
PH. DRANSART
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου