Όταν έχω την υποστήριξη που χρειάζομαι μπορώ να κινηθώ στον κόσμο με ανεξαρτησία. Παιδιά που θέλουν να παίζουν πιο μακριά από τους γονείς τους, αρκεί να τους βλέπουν. ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ.
"Με είδες στην κούνια μπαμπά;" Η υποστήριξη είναι πολύ σημαντική, ωστόσο όχι όπως στο στοματικό στάδιο. Κρατάς το παιδί όχι από το χέρι αλλά με την προσοχή σου και με την επίγνωση της εμπειρίας του παιδιού.
Σ' αυτή τη φάση το παιδί μαθαίνει για τους άλλους. Μέσα από το παιχνίδι, αναπτύσσουμε μια αίσθηση του "νοητικού χώρου", του εσωτερικού χώρου και αντιλαμβανόμαστε ότι και άλλοι άνθρωποι έχουν επίσης κι αυτοί εσωτερικό κόσμο. Έτσι, μαθαίνουμε την διαπροσωπική πραγματικότητα.
Αν όμως δεν μας παίζουν οι μεγάλοι, δεν μας επιτρέπουν να είμαστε στο κέντρο ενός χαρούμενου, μέσα από το παιχνίδι, διαπροσωπικού χώρου επειδή είναι κουρασμένοι, ή επειδή π.χ. "Θα κάνεις αυτό που λέω/θέλω", ή επειδή θέλουν από ενδιαφέρον να μας επαναφέρουν σε μια πραγματικότητα "Δεν το εννοείς αγάπη μου, έτσι δεν είναι; Και βέβαια δεν στενοχωριέσαι. Μπράβο! Γενναίο παιδί!" τότε πληγώνεται η καρδιά. Παγώνει, συστέλλεται, μουδιάζει, βλάπτεται η γνωστική ανάπτυξη, δεν μαθαίνουμε την ύπαρξη των άλλων, να συμπονούμε. Τέλος, παραιτούμαστε από την όποια προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους ανθρώπους (ο άλλος θα μας ακούσει, θα δει ή θα αγγίξει την πραγματικότητά μας).
Τότε καταφεύγουμε είτε:
α. να επιβληθούμε στον άλλον είτε με την σωματική βία είτε με την πειθώ
β.να τον ξελογιάσουμε και να τον χειραγωγήσουμε.
Κάτω και από τις δύο στρατηγικές βρίσκεται η βασική έλλειψη πίστης ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι πραγματικοί και ότι έχουν αισθήματα και ανάγκες, ότι βιώνουν πόνο κι ευχαρίστηση. (Κατάσταση ψυχοπάθειας: αν οι άλλοι είναι ανδρείκελα, εμείς ελεύθερα μπορούμε να τους ξεγελάσουμε, να τους πληγώσουμε, ακόμα και να τους σκοτώσουμε).
Οι άλλοι είναι ανδρείκελα αφού κι εμάς μας χρησιμοποίησαν σαν ανδρείκελα. Οι άλλοι δεν πίστεψαν την δική μας πραγματικότητα. 'Ετσι, παίρνουμε εκδίκηση, χωρίς να μας ικανοποιεί, γιατί δεν ικανοποιείται η από κάτω επιθυμία της ενσυναίσθησης, της συμπόνιας, εγκάρδιας επαφής, της αναγνώρισης των αναγκών μας. Αφού αρνούμαστε την επιθυμία για όλα αυτά, το μόνο που μας μένει είναι να κρυφτούμε πίσω από έναν ψεύτικο εαυτό, που το παίζει καλός, αλλά μέσα του λέει: "σκάσε, μη δείχνεις τίποτε, κάτω το κεφάλι για να είσαι ασφαλής."
ΣΤΟ ΣΩΜΑ φαίνεται με φούσκωμα του πάνω κορμού-σχήμα στρατηγού. Το σώμα πλαδαρό και στο πρόσωπο ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Σαν τον Μουσολίνι.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΓΚΤΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
μπορεί να μας φέρει σε ηγετική θέση, με την ικανότητα να παίρνουμε την ευθύνη μιας ομάδας και των αναγκών της. Γινόμαστε υπέροχοι οικοδεσπότες, η καρδιά των πάρτι, θυμόμαστε το όνομα όλων των ανθρώπων, τι φαγητό τους αρέσει, είμαστε χαρισματικοί διασκεδαστές, κάνουμε τον κόσμο να γελάει.
Το τραύμα στην καρδιακή θωράκιση είναι βαθύ: άνθρωποι που η ενέργειά τους συγκεντρώνεται στην καρδιά, μεγάλες καρδιές, με ικανότητα για μεγάλη έκφραση, ικανότητα να φροντίζουν τους άλλους, να έχουν όλο τον κόσμο στα χέρια τους. Το μόνο που τους είναι δύσκολο είναι να φροντίζουν τον εαυτό τους: να ισορροπήσουν το μεγαλείο τους τολμώντας να νιώσουν μικροί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου