ΘΕΑΤΡΑ ΕΛΕΓΧΟΥ

...Όταν είμαστε παιδιά, αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε ορισμένες συμπεριφορές για να παραμείνουμε ενωμένοι με τους γονείς μας, από τους οποίους εξαρτιόταν η επιβίωσή μας. Οι συμπεριφορές αυτές διαμορφώθηκαν μέσα από την εικόνα που είχαμε για τους γονείς μας. Αν ήταν τρομακτικοί και τυραννικοί, αντιδράσαμε με έναν τρόπο. Αν ήταν επικριτικοί και μας μιλούσαν με υπεκφυγές, αντιδράσαμε με έναν άλλο τρόπο. Αν φέρονταν σαν θύματα και παραπονιόνταν διαρκώς, αντιδράσαμε μ' έναν τρίτο τρόπο. Με τον καιρό αυτές οι συμπεριφορές παγιώθηκαν κι έγιναν αυτό που ονομάζουμε ΘΕΑΤΡΑ ΕΛΕΓΧΟΥ.
Αυτά είναι:
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ

Οι τρομοκράτες καταφέρνουν όλους να τους προσέξουν με τη θορυβώδη συμπεριφορά τους, τη σωματική τους δύναμη, τις απειλές, τα απρόσμενα ξεσπάσματα. Κρατούν όλους σε επιφυλακή γιατί όλοι φοβούνται ότι ο τρομοκράτης θα κάνει κάποιο σχόλιο που θα τους ντροπιάσει, ή θα θυμώσει μαζί τους, ή θα πάθει κρίση μανίας. ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ. ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΦΟΒΟ Ή ΑΓΧΟΣ. Εγωκεντρικά άτομα κατά βάση, δίνουν συνεχώς διαταγές, μιλούν ασταμάτητα, φέρονται αυταρχικά, είναι άκαμπτοι, σαρκαστικοί...παρ' όλο που αρχικά δεσμεύουν τους άλλους, δημιουργώντας μια αύρα δύναμης.
Ο Τρομοκράτης έλκει, ζει, βιώνει, όλα τα απρόοπτα-απρόσμενα. Όταν παίζω στον εαυτό μου το θέατρο αυτό, αυτό εκδηλώνεται με δύο τρόπους. Ο ένας: ο εξωτερικός τρομοκράτης και ο άλλος: ο εσωτερικός τρομοκράτης.Δηλαδή το ένα θέατρο παίζεται στην εξωτερική σκηνή, το άλλο στην εσωτερική. Το εσωτερικό παίξιμο είναι ο εσωτερικός άνθρωπος με το πνεύμα του. Κάθε στιγμή ο Τρομοκράτης, και ενώ είναι μόνος του, ζει και βιώνει τη ζωή του, κάνοντας σκέψεις τελείως απρόσμενες κι αναπάντεχες. "Κι αν συμβεί αυτό ή εκείνο; Αν η γυναίκα μου έτσι, αν πάρει φωτιά το σπίτι μου, αν χάσω τη δουλειά μου και δεν μπορώ να ζήσω, εγώ και η οικογένειά μου;"
Τρομοκρατείται αμέσως. Από πού ήρθαν αυτές οι σκέψεις;
Ο Τρομοκράτης δεν μπορεί να καθίσει, να νιώσει χαλαρά, ήρεμα, αλλά  θα αντιδρά, θα κινείται, θα νιώθει μια νευρικότητα. Εκεί που ασχολείται με κάτι, μέσα του γεννιέται η απρόσμενη σκέψη του τι θα γίνει με το μέλλον του .."Δεν τα βλέπω καλά τα πράματα"
Αυτή τη στιγμή τρομοκρατεί τον εαυτό του, τον τρομάζει. Νιώθει ένταση.
Ή πάλι μπορεί να κάθεται μόνος του και να έρθει η αίσθηση: "Αχ!δεν είμαι καλά, νιώθω νευρικότητα! Κάτι μου φταίει! Δεν ξέρω τι και γιατί.." Δίχως λόγο. Έτσι τρομοκρατεί την ίδια του την ύπαρξη.
Καθένα από τα τέσσερα θέατρα ελέγχου, δημιουργεί το αντίστοιχο θέατρο.
Από έναν Τρομοκράτη, δημιουργείται το αντίστοιχο θέατρο του "Εγώ ο καημένος" ή το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ "ΘΥΜΑΤΟΣ", το οποίο χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετικά παθητική ενεργειακή δυναμική. 
Tο Θύμα νιώθωντας ότι ο Τρομοκράτης του κλέβει ενέργεια, προσπαθεί να σταματήσει την απειλητική επαφή, παίρνοντας μια ζαρωμένη, ανήμπορη στάση...Το Θύμα  προσπαθεί να κάνει τον Τρομοκράτη να νιώσει ένοχος για να σταματήσει την επίθεση...
Τα Θύματα δε νιώθουν ποτέ ότι έχουν αρκετή δύναμη για να αντιμετωπίσουν ενεργητικά τον κόσμο, γι αυτό προσπαθούν να προκαλέσουν συμπάθεια, προσελκύοντας  ενέργεια προς το μέρος τους. Όταν χρησιμοποιούν τη σιωπηλή συμπεριφορά, τείνουν να ολισθήσουν προς το θέατρο του Απόμακρου, αλλά ως θύματα που είναι, φροντίζουν να μη περάσει απαρατήρητη η σιωπή τους.
Τα Θύματα είναι πάντα απαισιόδοξα άτομα και τραβούν την προσοχή των άλλων παίρνοντας πάντα ανήσυχο ύφος, αναστενάζοντας, τρέμοντας, κλαίγοντας, κοιτάζοντας με απλανές βλέμμα μπροστά τους, απαντώντας αργά σε ερωτήσεις και αφηγούμενοι ξανά και ξανά μεγάλα δράματα και κρίσεις. Η πιο αγαπημένη τους φράση, είναι "Ναι, αλλά".
Τα Θύματα στην αρχή δελεάζουν τους άλλους με την αδυναμία  και την ανάγκη τους για βοήθεια. Ωστόσο δεν θέλουν να δοθεί λύση στην κατάσταση, γιατί τότε θα χάσουν την πηγή της ενέργειάς τους...Ως υποχωρητικά άτομα, δεν έχουν την ικανότητα να θέτουν όρια στις σχέσεις τους...
Συντηρούν τη θέση τους προσελκύοντας άτομα που τους τρομοκρατούν. Στους ακραίους κύκλους οικογενειακής βίας, ο Τρομοκράτης εμπλέκει το Θύμα σε όλο και πιο βίαια επεισόδια κακομεταχείρισης, μέχρι που η διαδικασία αυτή φτάνει σε μια κορύφωση έντασης. Μετά την κορύφωση, ο Τρομοκράτης υποχωρεί και ζητά συγγνώμη, και με αυτόν τον τρόπο στέλνει ενέργεια, η οποία δελεάζει το Θύμα και το επαναφέρει στον φαύλο κύκλο. 
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΚΡΙΤΗ.
Οι Ανακριτές δεν είναι τόσο απειλητικοί από την άποψη της σωματικής βίας , αλλά τσακίζουν το ηθικό και τη θέληση του άλλου αμφισβητώντας νοητικά όλες τις δραστηριότητες και τα κίνητρά του. Είναι εχθρικοί επικριτές που προσπαθούν συνεχώς να φέρουν έτσι τα πράγματα, ώστε να φανεί ότι οι άλλοι φταίνε σε κάτι ή κάνουν λάθος. Καθώς αγωνίζεστε να αποδείξετε την αξία σας ή να απαντήσετε στις επικρίσεις τους, τόσο περισσότερη ενέργεια τους στέλνετε.
Οι Ανακριτές βρίσκονται πάντοτε σε επαγρύπνηση. εμφανίζονται κυνικοί, σκεπτικιστές, σαρκαστικοί, εκνευριστικοί, τελειομανείς ή υποκριτικά ενάρετοι, ακόμα και ύπουλοι ή αδίσταχτοι στους τρόπους που χρησιμοποιούν για να ελέγξουν τους άλλους. Αρχικά δεσμεύουν όλους με το πνεύμα τους, την αλάνθαστη λογική τους, τα αντικειμενικά γεγονότα που παραθέτουν και τη διανόησή τους.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΟΥ.
Τα απόμακρα άτομα είναι χαμένα σ΄ένα δικό τους εσωτερικό κόσμο από ανεπίλυτες συγκρούσεις, φόβους και αυτοαμφιβολίες. Πιστεύουν ασυνείδητα  ότι αν υποκρίνονται τον μυστηριώδη  ή τον αδιάφορο, κάποιος θα έρθει να τους τραβήξει έξω. Συχνά νιώθουν μοναξιά και κρατούν απόσταση από φόβο ότι οι άλλοι θα τους επιβάλλουν τη θέλησή τους ή θα αμφισβητήσουν τις αποφάσεις τους (όπως έκαναν οι Ανακριτές γονείς τους). Πιστεύουν ότι πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους και γι αυτό δεν ζητούν βοήθεια. Χρειάζονται ελεύθερο χώρο γύρω τους και συχνά αποφεύγουν τις δεσμεύσεις. (Όταν ήταν παιδιά, οι γονείς τους δεν τους επέτρεψαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για ανεξαρτησία ή δεν τους αναγνώρισαν για την δική τους προσωπικότητα).
Έχουν την τάση να κινούνται στην πλευρά του Θύματος και δε συνειδητοποιούν ότι η ίδια η απόμακρη συμπεριφορά τους μπορεί να ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν έχουν αυτά που θέλουν(π.χ. χρήματα, αυτοπεποίθηση, αγάπη, αυτοεκτίμηση) ή για την αίσθηση της αποτελμάτωσης ή της σύγχυσης που νιώθουν.
Εμφανίζονται από αδιάφοροι, απρόσιτοι και μη συνεργάσιμοι, μέχρι συγκαταβατικοί, αντιδραστικοί και ύπουλοι.
Χρησιμοποιούν την απομάκρυνση ως άμυνα, χρησιμοποιώντας φράσεις όπως:"Εγώ διαφέρω από τους άλλους", "Κανείς δεν καταλαβαίνει τι προσπαθώ να κάνω", "Είμαι μπερδεμένος", "Δε θέλω να παίξω το παιχνίδι τους", "Ολα θα ήταν διαφορετικά αν είχα..."
Χάνουν τις ευκαιρίες τη μια μετά την άλλη, ενώ υπεραναλύουν τα πάντα.
Με την παραμικρή σύγκρουση ή αντιπαράθεση, ο Απόμακρος γίνεται ασαφής ή εξαφανίζεται(με το να μην απαντά σε τηλέφωνα ή να μην εμφανίζεται σε ραντεβού.)    
                                                                                      JAMES REDFIED                                                         

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου