Ο ένας τύπος συμπόνιας, έχει μια χροιά προσκόλλησης. Είναι μια μορφή αγάπης πολύ μεροληπτικής και προκατειλημμένης. Και μια σχέση που βασίζεται σε αυτήν είναι ασταθής. Αυτού του είδους η μεροληπτική σχέση, βασισμένη στην αντίληψη και ταύτιση του άλλου ως φίλου, μπορεί να οδηγήσει σε μια κάποια συναισθηματική προσκόλληση και σε ένα αίσθημα προσέγγισης.
Αλλά αν συμβεί μια ελάχιστη αλλαγή στην υπάρχουσα συνθήκη, μια διαφωνία ίσως, ή αν ο φίλος σου κάνει κάτι που θα σε εξαγριώσει, τότε ξαφνικά η πνευματική οπτική σου αλλάζει, και αυτή η αντίληψη του "φίλου" δεν υπάρχει πλέον. Τότε θα ανακαλύψεις πως η συναισθηματική προσκόλληση εξατμίζεται και στη θέση αυτού του αισθήματος της αγάπης και του ενδιαφέροντος, μπορεί να εμφανιστεί το αίσθημα του μίσους. Άρα αυτού του είδους η αγάπη, η βασισμένη στην προσκόλληση, μπορεί να είναι στενά συνδεδεμένη με το μίσος.
Αλλά υπάρχει κι ένας δεύτερος τύπος αγάπης ή συμπόνιας, που είναι απαλλαγμένος από αυτού του είδους την προσκόλληση. Δεν είναι βασισμένη τόσο στο γεγονός ότι αυτό το άτομο ή εκείνο το άτομο μου είναι αγαπητά. Αντίθετα, η γνήσια συμπόνια είναι βασισμένη στη λογική ότι όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν μια έμφυτη επιθυμία να είναι ευτυχισμένα και παράλληλα όλα θέλουν να απαλλαγούν από τη δυστυχία, έτσι όπως επιθυμώ κι εγώ ο ίδιος. Και ακριβώς όπως κι εγώ έχουν το φυσικό δικαίωμα να εκπληρώσουν αυτή την πρωταρχικής σημασίας προσδοκία. Με βάση την αναγνώριση αυτής της ισότητας και ομοιότητας αναπτύσσουμε ένα αίσθημα στενής σχέσης και εγγύτητας με όλους τους άλλους. Με αυτό ως θεμέλιο, μπορούμε να αισθανθούμε συμπόνια ανεξάρτητα από το αν βλέπουμε τον άλλο σαν "φίλο" ή "εχθρό". Βασίζεται στα κυριαρχικά δικαιώματα του άλλου και όχι στις δικές μας πνευματικές προβολές. Αυτή είναι η αυθεντική αγάπη ή συμπόνια...Για παράδειγμα στο γάμο υπάρχει γενικά ένα στοιχείο συναισθηματικής προσκόλλησης. Αν όμως υπάρχει και το στοιχείο της αυθεντικής συμπόνιας, που βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό ανάμεσα σε δύο ανθρώπινα όντα, ο γάμος έχει τη δυνατότητα να διατηρηθεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην περίπτωση μιας συναισθηματικής ταύτισης χωρίς συμπόνια, ο γάμος είναι περισσότερο ασταθής και τείνει να τελειώσει σε συντομότερο χρονικό διάστημα...
Το συναίσθημα της γνήσιας συμπόνιας είναι πιο δυνατό, πολύ πιο ευρύ, με μια πολύ πιο ουσιαστική ποιότητα. Παραδείγματος χάριν, αν δεις ένα ζώο να υποφέρει πάρα πολύ, αυθόρμητα μπορεί να βιώσεις την εμπειρία να μην αντέχεις αυτό τον πόνο. Όχι λόγω κάποιου ιδιαίτερου δεσμού με αυτό το συγκεκριμένο ζώο, αλλά γιατί η συμπόνια σου πηγάζει απλά από το γεγονός ότι αυτό το πλάσμα έχει επίσης συναισθήματα, μπορεί να νιώσει πόνο, και έχει δικαίωμα να μην αισθανθεί τέτοιο πόνο. Αυτή η αγάπη ή συμπόνια δεν είναι αναμεμειγμένη με επιθυμία ή προσκόλληση...Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη συμπόνια ή την αγάπη, ως αυτό το συναίσθημα του να μην αντέχεις τη δυστυχία των άλλων ανθρώπων, τη δυστυχία όλων των άλλων αισθανόμενων όντων....ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου